Τρελλα

το στομαχι μου ποναει, το κεφαλι μου βουιζει(δεν κανω πλακα) και ενω το μυαλο μου μου λεει "σιγα, πως κανεις ετσι", ολο μου το σωμα νιωθει λες και ηρθε σχεδον το τελος του κοσμου.

Οπως εχω γραψει πολλες φορες, αντιμετωπιζω καποια προβληματα με το παιδι, το οποιο εξ αιτιας μου κυριως, δεν εχει καποιο επαρκες λεξιλογιο.
Δεν ηξερα, δεν υπηρξα ποτε γονιος, και λογω των συγκυριων που ακολουθησανε μετα την γεννηση της , δεν ασχοληθηκα με τα παπακια, και" βγαζουμε την μπλουζα απο το κεφαλακι "και λοιπα και λοιπα.

Και φτανουμε τωρα στο σημερα, οπου το παιδι το βλεπει λογοθεραπευτρια και απο το σχολειο μου κρουουν τον κωδωνα του κινδυνου οτι του χρονου το παιδι θα εχει προβλημα και κατι πρεπει να γινει.
Ειχα εξηγησει τις συνθηκες, το τι συμβαινει με τον ψυχισμο του παιδιου και τον δικο μου και ενω στην αρχη οι δασκαλες ειχαν κατανοηση και "εχουμε καιρο", οσο πλησιαζε η εποχη του τελους της σχολικης χρονιας, τοσο αλλαξανε σταση απεναντι μου κανοντας με τουρκο ωρες ωρες γιατι το να ειμαι ειλικρινης, δεν ειναι λογος ουτε πατημα να με κρινουν για το ποσο καλη μητερα ειμαι -κατα την δικη τους γνωμη.

Εκανα και το λαθος να το συζητησω με τον πρωην μου καποια στιγμη.

Ξεκινησα προγραμμα με το παιδι καθε απογευμα, παιχνιδια γραψιματος, μερικες φορες της δινω καμια καραμελλα για κινητρο -ξερω οτι ειναι λαθος αλλα απο καπου πρεπει να γινει η αρχη και να της κοψω την φορα να ανοιγει την ΤΒι να δει σφουγγαρακι.
Καθε πρωι λεω δεν θα φωναξω, θα ξυπνησουμε, θα εχω υπομονη.
Καθε πρωι γινεται της μουρλης, και τωρα τελευταια γιατι φωναζει οτι τα παπουτσια της ειναι βρωμικα.
και δεν καταλαβαινω.
Αν την αφηνα θα ηταν με σκονες και μυξες πανω της. Ειναι κοκετα δε λεω αλλα αυτο ηταν καινουργιο χουι, και το επεδωσα οτι το βρηκε σαν δικαιολογια για να φορεσει τα αθλητικα της.


Και πριν λιγο λυθηκε ο ολος γριφος.
πρωτ απολα ελαβα ενα σημειωμα το οποιο με καλουσε στο σχολειο να μου πουν τι προτεινει το συμβουλιο για το παιδι.Ποιο συμβουλιο;
Πηρα και προλαβα την δασκαλα , της ειπα οτι κανουμε μαθηματα καθε απογευμα... μου ειπε οτι δεν εχει να κανει με διδασκαλια.
ε μα τοτε τι?

Αρχισα να φορτωνω, μισο θυμος, μισο αγχος, το καταπια.
Καπακι πηρα τον πρωην μου να μαθω τι εκανε με το ταμειο της μικρης και ποσο καλυπτει το ταμειο του τις λογοθεραπειες.(γιατι λεφτα δεν εχω και οπως ολα σχολικα, εξωσχολικα, φαγητα ρουχισμο, παπουτσια, παρτυ, πισινες, διακοπες εγω πρεπει να τα αναλαβω με την διατροφη που μου δινει και να καλυψω ολα τα αλλα)
Του ειπα για το συμβουλιο και αρχισε να μου λεει οτι οι δασκαλες βλεπουν το παιδι παραμελημενο και οτι αυτο μετραει στις εντυπωσεις, με βρωμικα νυχια, με βρωμικα παπουτσια και ποτε καθησα να τις τα καθαρισω.
"γιατι να τα καθαρισω; Καθε πρωι παιζει στο προαυλιο με σκονες"
" Και την τσαντα της ποσες φορες την επλυνες; Το παιδι ειναι αλουστο πολλες φορες."
Αυτα δεν ηταν δικα του λογια
Ξαφνικα εβλεπα μπροστα μου την πεθερα μου.
Η μοναδικη γυναικα στον κοσμο απο τις οποιας μπορεις να φας απο το πατωμα της και η οποια εχει ψυχαναγκασμο με την καθαριοτητα. Εχει σηκωθει απο τραπεζι την ωρα που ετρωγε για να καθαρισει μια δαχτυλια που φαινοταν στο ντουλαπι της κουζινας απο λοξά, ετσι οπως επεφτε ο ηλιος. Την ενοχλουσε και δεν μπορουσε να φαει.

και ξαφνικα καταλαβα γιατι το παιδι ουρλιαζε υστερικα οτι ειναι βρωμικα τα παπουτσια του.
"ΕΣΥ τα καθαριζεις;" ρωτησα τον πρωην συζυγο μου
Εκανε μια παυση, καταλαβε. " Και εγω"
" λεω και γω γιατι μπηκαν του παιδιου ιδεες."
"Να μην νιωθει το παιδακι καθαρο, να καμαρωνει, τι ειναι αυτα που λες για ιδεες;"
Μιλαγαμε για το ιδιο παιδι που μπορουσε καλλιστα να φαει με τα χερια μες την λασπη, το ιδιο παιδι που μου απλωνε τις μυξες στον τοιχο ολο περηφανια και που μπορεις να καταλαβεις τι εφαγε στο σχολειο απο την μπλουζα της;
Εκει αρχιζε να φωναζει διαφορα,και δεν ακουστηκε η ερωτηση μου ως προς το γιατι δεν της τα κοβει τα νυχια και γιατι δεν την λουζει παρα περιμενει να το κανει οποτε του το εχω πει εγω γιατι δεν προλαβα την προηγουμενη μερα.

"οι δασκαλες περιμενανε τα νυχια της για να καταλαβουν ;"απαντησα
"...οταν τον Σεπτεμβρη επρεπε να τους εξηγησω με φοβερη προσωπικη δυσκολια οτι ο μπαμπας της εξαφανιστηκε ..."
" ε και? τι εγινε? τιποτα."
Μουρθε να τον δειρω.
2 μηνες ειχα το παιδι να μου τον ζηταει και να μην ξερω πως να της πω οτι δεν ηθελε να την δει.
Οτι ηταν ολο μερος της "τιμωριας" μου.
Οτι επρεπε να εξηγησω στο σχολειο οτι πηρε χαπια επειδη ειχα παει διακοπες και ειχα βρει επιτελους την δυναμη να μην τον υπολογιζω στους παραλογισμους του, και οτι μπορει να αποφανθηκε οτι ηταν "ατυχημα" never theless τα sms ολο εχθρα δειχνανε το μεχρι που μπορουσε να φτασει, οτι 3 χρονια γινεται αυτο και κεινο και το αλλο και οτι πλεον δεν ξερω πια τι ειναι σωστο και λαθος...να τον αφηνω να μπαινοβγαινει με χειριστικη και εχθρικη διαθεση στην ζωη μου, στην ζωη μας με κοστος την δικη μου ηρεμια και μειωση της υπομονης μου?
Να μην τον αφησω, ενω ΕΙΝΑΙ ο πατερας της;
Να εχω συνεχεια "παρεμβολες", που μου θυμιζουν ποσο πιο διαφορετικη θα ηταν η ζωη μου αν ειχα κανει καλυτερες επιλογες, και να προσπαθω συνεχεια να μην προβαλλω πανω της τα δικα μου συναισθηματα απεναντι του και να μην ξερω αν τελικα, μηπως θα επρεπε.

Μολις χτες αποφασισα οτι αρκετα το κρατησα μεσα μου, οτι δεν θα τον ειχα πια σαν δικαιολογια για τα προβληματα και τις αποτυχιες μου, οτι θα ξεπερνουσα οτι εκανε.
Και τωρα ακουγα
" και τι εγινε που εξαφανιστηκα;"

Εγινε, παπαρα, οτι το παιδι τα "νιωθει" ολα αυτα και γιαυτο δεν "εκφραζεται", γιαυτο η αναπτυξη του εχει προβληματα, γιαυτο ειναι ενα παιδι που δεν ειναι ανεμελο, στρεσαρισμενο με μια μαμα που λειτουργει στο 70% των δυνατοτητων της -και πολυ βαζω.
Μια μαμα που θελει να θαβεται στο ιντερνετ, σαν αλλο αλκοολ, και να ξεχναει μεσα απο μικρο ευχαριστησεις το βουνο που αντιμετωπιζει και που δυστυχως δεν εχει τελειωμο.
Και τι εγινε;

"Οταν παει στην εφηβεια και μας απορριψει και μουντζωσει και τους δυο προσπαθωντας να βρει τον εαυτο της..." του ειχα πει καποτε
" Μακαρι να το κανει" απαντησε

"Μας χρειαζεται, ενα παιδι που μουντζωνει και γυρναει πλατη στο σπιτι του ειναι ενα παιδι χαμενο, εκτεθειμενο σε κινδυνους...'
Που να το καταλαβει.
Εγω τοχα κανει. Και πληρωνα ακομα το κοστος του να νιωθω μονη στον κοσμο, δεθηκε με απογνωση στα τυφλα με τον πρωτο που με παραμυθιασε αρκετα καλα.
Εκεινος δεν μουντζωσε κανεναν ποτε φανερα.Ακομα τον ταιζει τον πλενει και τον φροντιζει η μαμα, ποτε δεν "εφυγε".Ποτε. Μεχρι που γεννηθηκε το παιδι και ηξερε οτι οτι και να γινοταν, θα τα δεχομουν.Yπηρχε επιτελους ενα punching bag.
Τουλαχιστον ετσι νιωθω



ξεφυγα, συγγνωμη, το θεμα δεν ειναι ο πρωην μου ουτε ο θυμος που εχω απο περισυ που εκανε οτι εκανε και μετα μου ζηταει και τα ρεστα.
Το θεμα δεν ειναι η δικη μου αισθηση οτι ζω μια φυλακη.
Το θεμα ειναι να ξεχωρισω τι ειναι καλυτερο για το παιδι.
Και μεχρι σημερα δεν νιωθω αυτην την σιγουρια, δεν ξερω ποια ειναι η σωστη αποφαση σε οτι αφορα την κατασταση με τον πρωην μου, δεν ξερω τι να κανω, αν μπορω να κανω κατι, και αυτο, φανταζομαι επηρεαζει πολυ την σιγουρια που χρειαζομαι σαν μανα, το ενστικτο μου, την αυτοπεποιθηση μου.



Το θεμα δεν ειναι αν το παιδι θα κανει 3 φορες την εβδομαδα μπανιο, μια, η 4 , το θεμα δεν ειναι ποσο γρηγορα μεγαλωνουν τα νυχια του και αν λερωνεται.
Ναι, πολλες φορες την εχω βαλει για υπνο χωρις μπανιο, ναι δεν ασχοληθηκα ποτε στο να της πλυνω τα παπουτσια της γιατι ειναι κατι που δεν το κανω ουτε για τα δικα μου.


Το θεμα ειναι οτι νιωθω πιεση, και οτι οτι και να κανω, και να σκιστω σε χιλια κομματια, παντα θα υπαρχει κατι που δεν καταφερα, που δεν εκανα, που δεν προλαβα,που δεν σκεφτηκα.
Κατι που θα το πληρωνει το παιδι
Κατι που θα δινει βολες στον πρωην και στον καθε δασκαλο, θεραπευτη, να με κρινει σαν να με ξερει, κατι που θα με κανει ερμαιο στον καθε κομπλεξικο και πρεπει εγω να βρω την δυναμη να αποδεχτω οτι πολλα πραγματα θα τα κανω λαθος - και οτι πιθανον να τα πληρωσει η μικρη, να βρω γαληνη με αυτο το γεγονος, να κατανοησω οτι αυτη ειμαι, αυτην ειναι η μανα της -με τις παρουσες συνθηκες η οχι-και οτι κανω οτι καλυτερο μπορω και να δυναμωσω ωστε να μην πεφτω κατω με τρομερους πονους στο στομαχι σε καθε τετοια συμβαντα.