Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P


Wednesday, May 30, 2007

Φαντασματα

Ακουγα καποιες μαμαδες να συζητανε στο προαυλιο για τα γενεθλια ενος παιδιου και ενω ξερω οτι σ αυτην την ηλικια δεν γινεται να υπαρχουν μονιμες φιλιες και δεν καλεις ολη την ταξη-εγω η ιδια τα 3 τελευταια χροναι καλω μονο 10 παιδια-, η καρδια μου σφιχτηκε λιγο γιατι δεν ηξερα για το επικειμενο παρτυ.

Εχω υπαρξει παιδι το οποιο πληρωσε τις ιδιαιτεροτητες της μαμας του, οπως και τις δικες μου, δενβγαζω την ουρα μου απεξω-αλλα ξερω ποσο πολυ ποναει η απορριψη των αλλων παιδιων.

Οταν ημουν μικρη, γυρω στα 11-12, ενα απο τα πιο δημοφιλη(ετσι γραφεται?) κοριτσια της ταξης εκανε παρτυ. Συνηθως δεν ημουν μερος του cool crowd, δεν ειχα ωραια ρουχα, και γενικως περα οτι ερχομουν απο περιεργη οικογενεια που ελεγε οτι στον "ουρανο υπαρχει τρυπα"-πολυ πριν γινει ευρεως γνωστο οτι το προβλημα με το οζον-, περα απο το γεγονος οτι ημουν φωνακλαδικη και πιθανον με προβληματικη συμπεριφορα, ημουν και σαν φτωχος συγγενης. Δεν πηγαινα για σκι τα χριστουγεννα, δεν εμενα μια χρονια συνεχομενη στην Ελλαδα απο ενα σημειο και μετα, και πολλα αλλα.

Για πολυ καιρο η Ιριδα ελεγε σε πολλους να μην με καλουν στο παρτυ τους γιατι θα τους το χαλαγα. Και αν υπηρχε εστω μια πιθανοτητα μα με καλεσουν και να πηγαινα, αυτη εξανεμιζοτανε. Οχι οτι οι γονεις μου θα με πηγαινανε ποτε, το Φαληρο φανταζε πολυ μακρυα, η Κηφισια το ιδιο. Η ιριδα πολλες φορες τα ελεγε μπροστα μου και καταλαβαινα οτι ειχε θυμωσει μαζι μου διοτι πριν αρκετα χρονια, στο παρτυ της, ειχα κανει ανεπιτρεπτα πραγματα οπως το να μπαινω μπροστα απο τον φωτογραφο την ωρα που χορευα(ψωναρα γαρ, δεν ηθελα να μην παρουν τους αλλους, αλλα να σιγουρευτω οτι παιρναν εμενα):P

Αυτο, σε συνδυασμο οτι ειχα ντυθει με κοντο μαυρο φουστακι ισιο, πουκαμισακι ασπρο και κοκκινο φουλαρι σαν γραβατα (λουστρινι και καλτσα ασπρη ως το γονατο must) ενω ολες φορουσανε λουλουδατα φορεματακια μεχρι τον αστραγαλο-ημουν σαν την μυγα μες το γαλα-και το γεγονος οτι χορευα σαν πρωιμη britney spears, συν το γεγονος οτι τσακισα τα κεφτεδακια στο μπουφε, συν το γεγονος οτι λυπηθηκα τον Χριστοφορο, ενα συμμαθητη μου που ηταν ερωτευμενος μαζι μου ολη την χρονια(ζωγραφιζε καρδουλες στον πινακα και τις εκρυβε με το σφουγγαρι οταν τον ειχε καλεσει ο δασκαλος να λυσει την ασκηση) και εκεινο το βραδυ του κρατησα το χερι-μονο να βλεπατε την ευτυχια στο προσωπο του, δεν θα το ξεχασω ποτε-, ε ολα αυτα συμβαλλανε μαλλον στο να σχολιαστει το ποσο κακους τροπους ειχα.

Ισως και να εφταιξε το οτι μπαινοντας στο σπιτι τους την πρωτη φορα θαυμασα τα μαρμαρα και τα πολλα δωματια και ειπα αυθορμητα" τι ωραιο σπιτι, πρεπει να εχετε χρηματα" κατι που ειπωθηκε με θαυμασμο και αυθορμητισμο, γιατι ως τοτε δεν ειχα δει "τετοιο" σπιτι.

Anyway, το θεμα ειναι οτι απο τοτε δεν με καλουσε κανεις. Και η Ιριδα δεν ειχε προβλημα να το λεει μπροστα μου. Το ποτηρι για μενα ξεχειλισε την ημερα που ειμασταν 5-6 μαζεμενες μπροστα στο προαυλιο και αρχισε να λεει σαν υπενθυμιση, δειχνοντας την καθεμια μας: "εισαι καλεσμενη, εισαι καλεσμενη, δεν εισαι καλεσμενη, εισαι καλεσμενη", σαν παραφωνο παιχνιδι αμπεμπαμπλομ.

Η καρδια μου βουλιαξε, ηταν η τελευταια σταγονα. Μερες ακουγα για το παρτυ και καπου δεν αντεξα, πηγα σπιτι και αρχισα να κλαιω. Η μητερα μου, απο τις σπανιες φορες που ανακατευτηκε, πηρε τηλεφωνο την Ιριδα. Με την ιριδα ειμασταν μαζι απο το δημοτικο και γνωριζομασταν καλα ( θυμηθηκα τωρα μια ιστορια οπου ειχα νερο στα μαγουλα μου και τα πιεζε, οταν φυσικα καποια στιγμη το νερο επεσε πανω της, παραπονεθηκε στην δασκαλα και βρηκα το μπελα μου..το ειχα βρει πολυ αδικο if you ask my opinion, οχι μονο δεν τοχα κανει επιτηδες, αλλα εκεινη το ειχε προκαλεσει ναι; Αφηστε με να βγαλω το παραπονο και τον πονο μου λεγω), ειχε κοιμηθει και σπιτι μου και γενικα η σχεση μας ηταν on/off.
Η μητερα μου μπηκε στο δωματιο.
"Ειπα στην Ιριδα να σε καλεσει και οτι δεν θα σε αφησω να πας, αλλα να σε καλεσει μπροστα σε ολους γιατι σε πληγωσε και κλαις."
Τωρα που το σκεφτομαι θα προτιμουσα, εφοσον την εκανε που την εκανε την γαμημενη κινηση να μην μου ελεγε τιποτα, και ας θυμωνα μαζι της οταν δεν θα με αφηνε, αλλα η μαμα μου παντα θελει να μην ειναι δεκτης εχθροτητας και κανει τα παντα γι αυτο, τωρα το καταλαβαινω.
Τοτε ομως ημουν μικρη και δεν καταλαβαινα πολλα.
Το τηλεφωνο χτυπησε, ηταν η Ιριδα.
"Θα την καλεσω, και θελω να την αφησετε να ερθει" ειπε στην μητερα μου.

Ενιωσα περιεργα.

Ηθελα και δεν ηθελα να παω.

Ενιωσα ανακουφιση που δεν θα ακουγα για 3-4 μερες ακομα ποιοι ηταν καλεσμενοι και ποιοι οχι, ποσο γαματο παρτυ θα ηταν(το γεγονος της χρονιας) κλπ..Απο τξην αλλη ενιωθα και θυμαο αλλα δεν ηξερα με ποιον.


Δεν πρεπει να ηταν πολυ ευκολο για την Ιριδα να καταπιει τα λογια της και να με καλεσει μετα που ειπε σε ολους ποσο πολυ καταστρεφω τα παρτυ. (εκτος αν ειπε σε ολους τι εγινε)
Δεν ηταν κακια, ποτε δεν την θυμαμαι σαν κακια , ασχετα αν αρκετες φορες με δυσκολεψε και ηταν λιγο οπου παει ο ανεμος σε θεματα φιλιας. Και γω ομως δεν ειμαι το πιο ευκολο ατομο.

Πηγα στο παρτυ και προσπαθησα να γινω οσο πιο αχρωμη και αγευστη γινοταν. Δεν χορεψα, δεν μιλησα πολυ, βαρεθηκα αρκετα ,αλλα απεδωσε.
Αρχισαν να με καλουν σε πιο πολλα σπιτια.
Η μπορει να εφταιγε το γεγονος οτι ειχα αρχισει να αποκτω στηθος, η μητερα μου να μου επιτρεπει πλεον να εχω μακρυ μαλλι-ασχετα αν επρπε να ειναι παντα μαζεμενο- και ολα τα αλλα να μην εχουν πλεον καμια σημασια.
I was cute.
Ενας νεος κοσμος ανοιγοταν μπροστα μου ερημην μου.


Ολες αυτες οι σκεψεις με βασανισανε με μιας.
Στην σκεψη οτι θα ξαναζουσα ισως τις ιδιες αγωνιες μεσω του παιδιου μου, φρικαρα.
οχι επειδη το παιδι μου ειναι περιεργο -ισα ισα κανει φιλους. Αλλα επειδη εγω ειμαι ισως περιεργη, ο μπαμπας της με τα τατουαζ και τα σκουλαρικια εγγυηση οτι δεν θα την προτιμησουν η θα σχολιαστει στα σπιτια. Και ενας λογος που παει σε καλο σχολειο, ειναι γιατι θελω να της δωσω μια ευκαιρια να κανει κατι στην ζωη της εφοσον εμεις, οι γονεις της δεν μπορεσαμε να της δωσουμε την ηρεμια και τα ψυχολογικα εφοδια που χρειαζεται καποιος για να εχει αυτοπεποιθηση, με ολα οσα γινανε και δυστυχως, συνεχιζονται να γινονται.

Και το να ζησω εγω απορριψη, δε γαμιεται. Το να την ζησει η μικρη, θα με πεθανει.Ειδιακα αν δεν το προκαλει η ιδια.
Ενιωσα σαν να πρπει να αντιμετωπισω ολα τα προβληματα του παρελθοντος που δεν λυθηκανε , απλα προσπεραστηκανε.

Σημερα εχω ραντεβου με την διευθυντρια του σχολειου.
Την προηγουμενη φορα ημουν καλη, εμπιστευτηκα, ανοιχτηκα και εισεπραξα υφακι απο την δασκαλα, νιοθωντας οτι δεν με σεβεται.
Σημερα θα παω αγριεμενη και καθετη θυμιζοντας μου τον δευτερο εαυτο μου, μετα τα 15 οταν εμπαινα στο γραφειο του τοτε διευθυντη μασωντας τσιχλα και εχωντας γινει ο νουμερο ενα πονοκεφαλος του απο τις κοπανες. (και φυσικα απο τα πιο δημοφιληξ ατομα του σχολειου αφου δεν με ενδιεφερε τιποτα-ξερετε πως ειναι οι teenagers)

Πρτυ, διευθυντρια, φοβιες, φαντασματα. Η ζωη ειναι κυκλος και γυριζει(?)

2 comments:

Χαμένο κορμί said...

Περιτό το (?).

diastimata said...

Με τσάκισες... Έχω κόρη που μεγαλώνει με τη μάνα της (στις 6 Αυγούστου θα μπει στα 10) και τρέμω την απόρριψη, γιατί την έζησα ως έφηβος. Ώσπου έγινα ο καραγκιόζης της παρέας, εξέθεσα τον εαυτό μου κι ανέπνευσα.
Από τότε ο αυτοσαρκασμός μου έχει γίνει δεύτερη φύσις (άρα έξις), αλλά δεν ξέρω αν θα προτιμούσα να το ΄παιζα σκληρός κι απρόσιτος. Και δε θέλω να τα ζήσει αυτά η Υρώ.
Και, γαμώ το, δεν θα είμαι παρών όταν θα τα ζει.

My first book

My first book
A funny Homebirth