Σε λυπαμαι

Καποτε ειχα πει οτι οι αντιδρασεις των ανθρωπων λενε πολυ πιο πολλα για το τι εχουν στο μυαλο τους απο κεινον που δρα in the first place. Καποτε, το μπλογκ αυτο ηταν ενα παρθυρο στο οποιο εβλεπα αντιδρασεις και μαθαινα τον κοσμο γυρω μου. Πιο πολυ βεβαια μαθαινα το ποσες μαναδες καπνιζαν στην εγκυμοσυνη τους πριν 20-30 χρονια, αλλα δεν θελω να γινω κακια και σταματω εδω.
Με αφορμη την κουβεντα που ειχαμε με τον Νικ περι αξιοπρεπειας,και την απρακληση μου να το γραψει στο μπλογκ του και κατα συνεπεια τον ορισμο του αλητοβιου (αξιοπρεπεια ειναι να μην επιτρεπεις να σε λυπουνται) εχω κανει καποιες σκεψεις απο χτες και θελω να τις μοιραστω εδω γιατι obviously, δεν συμφωνω.

Η λυπηση, για μενα δεν ειναι κακο πραγμα, και δεν καταλαβαινω γιατι τοσος κοσμος την απεχθανεται.
Θα δω μια μητερα στον δρομο με το παιδι να ζητιανευει, θα λυπηθω και θα βαλω το χερι στην τσεπη.
Ο διπλανος μου εχει φαει τα μουτρα του και υποφερει, θα κρατησω το στομα μου κλειστο και δεν θα του πω οτι πιθανον δεν προσεχε, I m giving him a break,
ο γκομενος μου με απαταει με την αδελφη μου, οι γνωστοι μου θα μου δωσουν την παρηγορια που χρειαζομαι μεχρι να επανελθω στα νορμαλ μου ψυχολογικα επιπεδα.
Το να λυπασαι καποιον ειναι ενας μηχανισμος που σου επιτρεπει να συμπασχεις, να κατανοεις και να βοηθας τον αλλον.
Ο κοσμος ειναι πολυ σκληρος για να μην εχουμε χωρο για την λυπη.
Και οσο μεγαλυτερο το παραπονο, τοσο μεγαλυτερη η αναγκη να μας αγκαλιασουν, οπως οταν ειμασταν παιδια.Ο ανθρωπος που ανοιγεται και παραδεχεται οτι εδω, εφαγα τα μουτρα μου, εδω μου ετυχε κατι κακο, εδω, ποναω, ειναι για μενα, καταβαθος ενας ρομαντικος που πιστευει οτι οι διπα του ειναι σαν και κεινον.
Βεβαια μερικοι εχουν κανει αυτον τον μηχανισμο ψωμοτυρι και το παιζουν "μαρτυρες" αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.


Οταν ακουω καποιον να λεει δεν θελω να με λυπουνται, διακρινω α)εγωισμο και β) φοβο.
Φοβο οτι θα δειξει τα μαλακα σημεια του και ο αλλος θα πατησει επανω για να νιωσει καλυτερα για τον εαυτο του.
Ομως δεν ειναι ετσι, τουλαχιστον οχι στην δικη μου κοσμαρα.


Σπανιως εχω πει " δεν θελω να με λυπασαι", και αυτο οταν ηταν καποιος που με ενοιαζε να ειμαστε ισοτιμοι, συνηθως ερωτικα. Εκει μπαινει αλλη αναγκη. Η αναγκη να με αγαπα, να με εκτιμα και να υπαρχει ισσοροπια.
Ομως σε ολους τους υπολοιπους, φιλους, αγνωστους, γνωστους, δεν με ενοχλει το να στεναχωρεθουν για μενα και να με αγκαλιασουν, το εχω αναγκη εκεινη την στιγμη.
Και δεν νιωθω οτι χανω την αξιοπρεπεια μου παρα μονο αν ο δεκτης νιωσει την αναγκη να μου δειξει οτι με περιφρονει, ειτε γιατι ανοιχτηκα, ειτε γιατι μου τυχανε διαφορα.
Ομως αυτο δεν ειναι δικη μου αντιδραση, αλλα δικη του.
Και ενω η πραξη του μπορει να περιεχει κεκαλλυμενη εχθροτητα-οχι απαραιτητα προς εμενα αλλα προς την αολη κατασταση, εγω λυπαμαι για κεινον που δεν μπορει να νιωσει ενα απλο συναοσθημα οπως η συμπονια, η εχει αναγκη ναπατησει πανω σε καποιον που ειναι ηδη κατω και ανοιχτος σε βολες, για να νιωσει πιο σημαντικος.


Μηπως τελικα δεν ειμαι αξιοπρεπης;
Μηπως μου λειπει ο εγωισμος η η εξυπναδα να κινουμαι με αλλους, με τον δικο τους κωδικα;
Μηπως δεν με νοιαζει, στην τελικη;