Αλλη μια φορα στο σχολειο

Μπαινω στο γραφειο της διευθυντριας η οποια αρχιζει να διαβαζει τα πρακτικα της τλευταιας συναντησης, σχολιαζοντας το γεγονος οτι δεν ηταν απαραιτητο να προσθεσω και γω κατι(ειχα στειλει συμπληρωματικο χαρτι γιατι καποια πραγματα ειχαν γραφτει πολυ στο "προχειρο" οπως οτι το παιδι μενει μαζι με τους γονεις μου και τον πατερα της και μενα, ενω το παιδι μενει μαζι μου , απλα εκεινη την περιοδο, οντως εμενε πιο πολυ στους παππουδες, και αλλα τετοια που αλλαζαν κατα την γνωμη μου την γενικη εικονα), σχολιασε το γεγονος οτι ενω ειχαμε πει ενα μηνα περασανε δυο και οτι επρπε η μητερα (εγω δηλαδη) να συνειδητοποιησει το προβλημα.
Εχω απο την τοτε συναντηση σκυλομετανιωσει που ανοιχτηκα. Η δασκαλα μου εχει μιλησει 2-3 φορες με αγενεια και ασεβεια και ειναι λες και μπορω να διαβασω το μυαλο της και το κατηγορω της...το οποιο-μεταξυ μας το εχω χεσμενο. Αν βοηθαει και αγαπαει το παιδι ας πιστευεις οτι θελει για μενα.
αλλα το να μου μιλαει σαν να ειμαι 5 χρονο, αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.

βρεθηκαμε λοιπον σημερα ξανα οι τρεις μας, δασκαλα , διευθυντρια και γω.
και ακουσα οτι το παιδι καταλαβαινει αλλα δεν θελει να προσπαθησει.
Αντεκτουσα οτι το παιδι μιμειται και προσπαθει να ευχαριστησει και ειναι σημαντικο βημα οτι δεν ταμπουρωνεται πεισματικα πισω απο νευρα και να μ,ην ζηταμε σε 2 μηνες θαυματα. Ακουσα επισης αΠπο τη διευθυντρια οτι απο την αρχη του χρονου μου επιστησανε την προσοχη οτι επρπε να παει σε λογοθεραπευτη αλλα δεν πηγα. Για αλλη μια φορα πηρα τον λογο και ειπα οτι εγινε το αντιστροφο, οτι ειχα ρωτησει την δασκαλα αν χρειαζοταν λογοθεραπεια τον Νοεμβρη Δεκεμβρη και κεινη μου πε "μπα, θα δουμε μεχρι το πασχα." Και φυσικα οταν ηρθε το Πασχα, αρχισε κουρσα δρομου.
Ηταν λες και μου απαριθμουσανε τι εκανα και δεν εκανα.
καποια στιγμη, μεσα στην κουβεντα αναφερθηκε το διμηνο που ειχε ξαφανιστει ο πατερας της και η δασκλα μου ειπε "δεν αφηνατε το παιδι να δει τον πατερα του."
Εκει μουρθε να σηκωθω να φυγω βριζοντας.
Εγινα φυσικα εξω φρενων.
" Σας ειπα οτι δεν την αφηνω να τον βλεπει, η σας ειπα οτιο εξαφανιστηκε και αν ποτε παρουσιαστει να την παρει να μην την δωσετε? Εχει διαφορα."
Τιποτα, λες και μιλουσα σε κουφα αυτια.

Αρχισε η διευθυντρια να μου εξκηγει οτι ναομικα θελει χαρτι για να μην το δωσει το παιδι, λες και αυτο ηταν το ζητημα.
Μετα αρχισανε να μου λενε οτι πρπει να ειμαι πιο απαιτιτικη απο το παιδι.
Ειπα οτι διαφωνω, οτι δεν καταλαβαινει τοσα οσα δειχνει οτι καταλαβαινει και οτι μεσα σε ενα μηνα δεν μπορεις να δεις αποτελεσματα τοσα.
οτι το παιδι εκλαιγε που η δασκαλα της φωναζει.
Επιστησα την προσοχη οτι η λογοθεραπευτρια με την οποια μιλησα πριν ερθω μου ειπε οτι το παιδι δεν εχει κανενα προβλημα περα οτι του λειπει το vocabulary.
"Αληθεια; Θα πρεπει τοτε να μιλησω μαζι της, αν δεν εχετε αντιρρηση" ειπε η διευθυντρια.
" και απο ποτε αρχισε να κανει μαθηματα; γιατι δεν μου φερατε χαρτι;"
Κοιταξα την δασκαλα
"Γιατι να φερω χαρτι αφου σας ενημερωσα;"

Ενιωθα να με εχουν βαλει στην μεση και να με πυροβολουν.
και ολο το διαστημα να λεω μεσα μου" μα δεν ειναι δυνατον, δεν εχουν κατι μαζι σου, ειναι ιδεα σου, εσυ τα παιρνεις στραβα"
Τι λογους εχουν να θελουν να το κανουν αυτο;

Καποια στιγμη τεθηκε θεμα του αν το παιδι τελικα θα πρπει να προχωρησει η οχι στην επομενη ταξη -αφου οπως υποστηριζω δεν καταλαβαινει τα παντα.
Εκει εκανα την απλη ερωτηση στην διευθυντρια
" εχετε το δικαιωμα;"
Τα πηρε, με "μαλωσε" αλλα οπως της επιστησα
" δεν μου απαντησατε"

Το ρεζουμε ηταν οτι πρπει να μιλαω στην μικρη παντα Γαλλικα (ενω πριν ενα -δυο χρονια μου το απαγορευσαν για να μαθει καλα την πρωτη γλωσσα), ακομα και σε περιπτωσεις οπου πεθανε το γατακι της-ας πουμε.
Να της διαβαζω βιβλια. οκ
Ρωτησα πως και τι , γιατι οποτε το εκανα αυτο, δεν καταλαβαινε γρι.

Σηκωθηκαμε.
Ζητησα συγγνωμη που εχασα την ψυχραιμια μου.
Προσθεσα οτι καλο θα ηταν να υπαρχουν ειδικα μαθηματα για γονεις, τι και πως να κανουν καποια πραγματα.
"Μα οπως σας διαβαζανε και σας" απαντησε η διευθυντρια
Εκανα μια γρηγορη ανασκοπηση στις αναμνησεις μου.
Για καποιο λογο ειπα ψεμματα
" Δεν μου διαβαζανε"
"α ετσι εξηγειται." απαντησε
"ποτε;" προσθεσε
" οχι, οταν μεγαλωσα"
" οταν μεγαλωσατε σας διαβαζανε?"
Ο σαρκασμος δεν ηταν πλεον ιδεα μου.
" ναι, οταν ημουν μεγαλυτερη μου διαβαζε η μητερα μου την Comtesse de segur"
εκανα μια παυση
"δεν ταιριαζουν στην μικρη"
"Οχι" συμφωνησε, "ειναι πολυ μικρη"
εκλεισε την πορτα πισω της και ενιωθα την ατμοσφαιρα γεματη περιφρονηση που εχουν οι δασκαλες απεναντι στους γονεις.
Περιεργο, αρχισα να την νιωθω και γω προς τους δασκαλους τωρα.


Η καρδια μου σφιχτηκε.
Μηπως εκανα μαλακια και επρεπε να κανω περισσοτερο το κοροιδο? Μηπως η μικρη την πληρωσει? μηπως ειμαι προκατελλειμενη?
Λες να την "κοψουν'?
ειναι δυνατον το ολο θεμα να εχει να κανει με το ποσο συμπαθης η αντιπαθητικος ειναι ενας γονιος, το κοινωνικο του στατους;
Πολυ ταινια μου κανει ολο αυτο.
Αν το θεμα ειναι το παιδι ομως, δεν θα επρεπε να σκυψουμε και οι τρεις απο πανω του να το βοηθησουμε αντι να μου απαρριθμουνε ολα οσα εκανα η δεν εκανα η πιστευουν οτι εκανα η δεν εκανα;
Και να μην αμφισβητουν ολα οσα λεω -ειδικα απο την στιγμη που ανοιχτηκα και δεν εκρυψα την κακαη ψυχολογικη κατασταση που επικρατουσε?
Η ειρωνια, ο σαρκασμος, η κακη θεληση, ηταν διαχυτη.
Η εγω το πηρα ετσι


Δεν ξερω...
Ποναει το στομαχι μου.