Η κορη μου μιλαει

Πριν λιγες μερες εβαλα τις φωνες τηλεφωνικως στην μανα μου. Οταν βλεπω πραγματα του παρελθοντος να επαναλαμβανονται πανω στο παιδι η μεσω του παιδιου, i m loosing it.
ειδικα αν δεν με αφηνει να μιλησω, εκει ανεβαινουν οι τονοι.
Δεν ανεχομαι την χειραγωγηση και τα πλαγια μεσα και της το ειπα ξεκαθαρα. Οση ωρα φωναζα γιατι μιλουσε μαζι μου και δεν ακουγε τι ειχα να της πω, η μικρη, εβαλε τα κλαμματα. Οταν ξαπλωσα διπλα της και μιλησαμε μου ειπε οτι στεναχωριοταν που φωναζα στην γιαγια της. Τι να της εξηγησω τωρα;
Οτι φωναζα γιατι η γιαγια της επι ενα μηνα τονιζε ποσο ποναγε το ραγισμενο (?)της πλευρο, δημιουργωντας της ενοχες γιατι οτι εγινε εγινε πανω στο παιχνιδι; Γαιτι της ελεγε οτι η σοκολατα εχει σκουλικια ενω υπαρχουν και αλλοι τροποι να μην φαει το παιδι γλυκα και γιατι αφου ενα μηνα με κυνηγουσε να μου πει για τις βλαβερες συνεπειες του ασυρματου και δεν με ενδιεφερε να ακουσω, χαρισε στο παιδι ενα ενσυρματο τηλεφωνο κανοντας φανερη σε μενα την προθεση της (πραγμα που μας εφερε σε αντιπαραθεση αφου εχω μονο μια πριζα τηλεφωνου.)
Το σημαντικο ομως ηταν οτι η μικρη πηρε θεση.
Μου ειπε οτι δεν θελει να φωναζω στην γιαγια της.
Αρχιζει και εκφραζεται και τοποθετειται στις στιγμες εντασης.


Προχτες, φευγοντας, μιλαγε δυνατα στην πορτα και της ειπα να μιλαει πιο σιγα για να μην μας ακουσει η κυρια απ εξω ( η γειτονισσα με την οποια εχω πολλα προβληματα).
"μα γιατι;" με ρωτησε το παιδι " το παιδακι της (η εγγονη της δηλαδη) το αγαπαω.
(η κατι τετοιο δεν θυμαμαι)
της εξηγησα οσο πιο απλα γινοταν οτι-περα απο το εγγονακι που ειναι γλυκυτατο- δεν πολυσυμπαθιομασταν και δεν θελω να ξερει τι κανουμε και δεν χρειαζεται βγαινοντας απο την πορτα να της λεει καθε φορα ποιος ηταν σπιτι , τι καναμε και αν η ματουμπα ειναι αρρωστη (ειδικα το τελευταιο, η γειτονισσα σαν πρωην νοσοκομα ειχε απο την αρχη προβλημα με την εστια μολυνσεων, οπως ονομαζε την γατα)
Το πιγουνι της μικρης τρεμουλιασε για λιγο. "Δεν την αγαπαμε?"
Γρηγορα γρηγορα σκεψου στεναχωρεθηκε.
" θυμασαι το παιδακι περισυ που σε εσπρωξε στο σχολειο, στην τζαμαρια και χτυπησες ασχημα;"
"ναι, τον αιμιλιο, ολο με χτυπαει."
" τον αγαπας τον αιμιλιο;"
εκανε μια γκριματσα
" οχι"
"Ε, ειδες, υπαρχουν και ανθρωποι στην ζωη μας που δεν τους αγαπαμε, δεν πειραζει."

δεν ξερω τι ακριβως εκανα, ελπιζω να μην την σημαδεψα και να μην εκανα βλακεια.



Χτες με τον πατερα της στο τηλεφωνο, ειχαμε την ιδια κουβεντα που κανουμε επι ενα μηνα σχεδον για μια μπλουζα που εκεινος αγορασε και δεν θυμαμαι καν να εχω.
Πλεον καθε επαφη μαζι του με αρρωσταινει physically.
ξερω με το μυαλο μου οτι ειναι χαζο και γελοιο, ομως δεν μπορω να το ελεγξω.
Ταχυπαλμια, πονοκεφαλο και ολα τα συμπτωματα που σιγουρα κατι προδιδουν.
Φοβο.
Και τον πολεμαω τον γαμημενο γιατι ο φοβος δεν σε βοηθαει να παιρνεις τις σωστες αποφασεις, αλλα ειναι παρα πολυ δυσκολο.
Ενιωσα να συγχιζομαι και του ειπα οτι οπως και κεινος, θα εκλεινα το τηλεφωνο τωρα γιατι δεν βγαζουμε ακρη, Αρχισε να φωναζει πριν πατησω το κουμπι.
Η μικρη σηκωσε τα ματια και μου ειπε
" δεν θελω να παω στον μπαμπα"
Εμεινα καγκελο. Περιμενει παντα πως και πως να παει στον πατερα της. Εχει δει δικες του φωνες και δικες μου αλλα παντα ηταν "απουσα" δνε εδειχνε να καταλαβαινει τι γινεται. Αρκετες φορες πηγα να καλυψω πραγματα ' οι ανθρωποι τσακονωνται", και ο ψυχολογος μου μου ειχε πει οτι καλο θα ηταν με βοηθεια επαγγελματια, να της εισχωρησω τις καταλληλες λεξεις για να εκφρασει την πραγματικοτητα της.
Η πραγματικοτητα της ηταν ενταση καβγαδες και δεν της εξηγει κανεις τι ειναι αυτο.
η κατι τετοιο.
οχι να πουμε στο παιδι τι εχει γινει κ αι να αναλαβει ευθυνες που δεν του αναλογουν, αλλα να μπορει να πει τι νιωθει. Ισως ετσι και να ελαφρυνει και η δουλεια του λογοθεραπευτη.

"γιατι δε θες να πας?"
"γιατι σου θυμωνει."
Η πρωτη μου αντιδραση ηταν να της πω κατι, γιατι φοβηθηκα την δικη του αντιδραση στο γεγονος οτι η μικρη επαιρνε θεση.
θυμηθηκα ομως ενα αλλο μικρο κοριτσακι ομως που ετρεχε στην κλαμμενη μαμα του που ψιθρυζε τρομοκρατημενη"φυγε θα γινει χειροτερα αν δει οτι εισαι μαζι μου και εναντιον του, φυγε μη το δειξεις"

Δεν θα εκανα τα ιδια. Φοβομουν σαν κιαυτην αλλα το παλευα. Θυμηθηκα ποσο την μισησα για χρονια που δεν ηταν πιο δυνατη, πιο σταθερη και που δεν εβαλε καποια ορια, σ εκεινον.Και τωρα ειχα κανει το ιδιο και παλευα να μαζεψω τα ασσυμαζευτα.
"Και γω θυμωνω αγαπη μου μαζι του"
απο την απαντηση της καταλαβα οτι εγω "ειμαι αλλο".
Η κορη μου εκφραζε κατι που δεν περιμενα

Δεν ηξερα πως να το χειριστω. δεν ηθελα να την πιεσω, αλλα δεν ηθελα και να νιωθει οτι επρπε να κανει κατι για να με κανει να νιωσω καλυτερα, να με "σωσει" , να νιωθει ενοχες ισως που ηθελε τον μπαμπα της...δεν ηταν δικη της αντιπαραθεση.
" ο μπαμπας ομως δεν θυμωσε μαζι σου, σ'αγαπαει"
Τιποτα, ανενδοτη.
"εγω ομως οχι"
Τι εκανε; μου συμπαραστεκοταν η θυμωνε που πειραζαν την μαμα της;
Η συνεβαινε κατι αλλο οπως το οτι ειχε σφουγγαρακι στην τιβι; Οχι δεν ειχε.
Δεν εδειχνε θυμο η στεναχωρια, αλλα ειναι παιδακι που δεν θελει να δειχνει, μου εμοιασε σ αυτο.
Σκεφτηκα οτι ο αλλος θα παθαινε παροξυσμο οτι δηλητηριαζω το παιδι και ο φοβος επανηλθε αλλα τον εκοψα μαχαιρι πριν εκδηλωθει. Το παιδι εκφραζοταν και οφειλα να το ακουσω χωρις να προσπαθησω να το επηρεασω αρνητικα η θετικα. Το τι θα εκανα με αυτο που μου ειπε ηταν αλλο θεμα.
Πηρα τηλεφωνο τον πρωην μου και του ειπα να μεινει στο ακουστικο που κατεβασα διπλα στο παιδι.
Επαναλαβαμε ολη την συζητηση.
Φιλησα το παιδι και πηγα μεσα.

Αφησε να εννοηθει οτι δεν το χειριστηκα καλα και ηταν λιγο ταραγμενος.
"θα σε ειδοποιησω λιγο αργοτερα αν αλλαξει κατι"
Αφησα την μικρη να παιζει ηρεμα με τα πλειμομπιλ της και ημουν και γω πολυ ηρεμη, και ενιωσα οτι το παιδι μου χαρισε αυτην την ηρεμια.
Εκει που με ειχαν πιασει ταχυπαλμιες, και το γνωριμο αισθημα της απογνωσης, με μια της κουβεντα, ισως να του εκοβε την φορα εκεινη, εκει που εγω δεν τα καταφερα 3 χρονια τωρα. Ισως ο φοβος και η αισθηση οτι κοιταει το παιδι του να τον σταματουσε απο το να φερεται οπως φεροταν τα τελευταια χρονια.
Ενιωσα ντροπη.
Εγω πρπει να βαλω το limit και να προστατεψω το παιδι, οχι το αντιστροφο.
Αυριο εκεινος μπορει, αν νιωσει οτι χανει το παιχνιδι των εντυπωσεων να την αγνοησει και να μην την υπολογισει κατι που θα της δημιουργησει πληγες που δεν κλεινουν.
Η μπορει πολυ απλα η μικρη, λογω του οτι ειναι παιδι, να το πηγαινει μια στο καρφι και μια στο πεταλο και να χειραγωγει καταστασεις.
Η ακομα χειροτερα να βρεθει στην θεση του κριτη, διαιτητη και να εμπλακει σ αυτην την αρρωστημενη κατασταση και να ζησει την δικη μου παιδικη ηλικια.

Εχει η δεν εχει φωνη το παιδι;
Εχει.
Το μονο που μπορω να κανω ειναι να την ακουσω.
Δεν μπορω να της πω αν κανει καλα, η οτι δεν θαπρεπε να νιωθει οτι νιωθει, η να την φιμωσω.
Να δειχνει σεβασμο σε μενα και στον πατερα της, οσο οι σχεσεις μας μαζι της ειναι φυσιολογικες.
δεν νομιζω οτι μπορω να ελεγξω και τιποτα αλλο.
Πριν κλεισω του ειπα
" το παιδι εκφραζεται και επιτελους θα πρεπει να σταματησουν οι δικοι μας καβγαδες"
"δεν θα σταματησουν ποτε" μου απαντησε
"Εδω κανεις λαθος" του ειπα ηρεμα
" με τον ενα η τον αλλο τροπο, οι καβγαδες θα σταματησουν να υπαρχουν στην ζωη της"
Και αυτην την φραση την ειπα με την ηρεμια και την σιγουρια που χρειαζοταν για να περασω το μηνυμα που επρεπε.


2 ωρες μετα, ρωτησα το παιδι αν αλλαξε γνωμη.
"ναι, θα παω, τωρα μου περασε" και μου εδωσε ενα πλατυ χαμογελο.