Αντίο, θα μου λείψεις πολύ.

Δεν ξέρω πότε γεννήθηκε, δεν ξέρω τι σπουδές έκανε και δεν θα κάτσω να ψάξω. Δεν μ ενδιαφέρει να γράψω για να ενημερώσω, θέλω να γράψω γιατι έτσι νιώθω ότι τον αποχαιρετώ, γιατι έτσι εκφράζω την λύπη μου.
Μεγάλωσα μαζί του. Όπως και με τον Γκιωνάκη, τον Βέγγο, τον Ηλιόπουλο και τόσους άλλους κωμικούς που ξεκαρδιζουν τα παιδιά, έτσι και αυτός, ήταν αγαπημένος. Μόνο που μεγαλώνοντας, με κάποιους απ αυτούς αποστασιοποιείσαι, δεν γελάς πια, αλλά χαμογελάς με νοσταλγία γιατι αυτοί οι ηθοποιοί μέσα απο τις ασπρόμαυρες και έγχρωμες ταινίες τους, ειναι η παιδική σου ηλικία.
Με τον Σωτήρη Μουστάκα δεν λειτούργησε ποτέ αυτό. Ποτέ δεν υπήρξε αποστασιοποίηση. Ο έρωτας μαζί του ήταν διαχρονικός. Τις λίγες φορές στην ζωή μου που πήγα σε επιθεώρηση, και άντεξα να δω ανεμπνευστα νούμερα επί 2 ώρες, ήταν εξαιτίας του. Και άξιζε τον κόπο.


Ήταν εκεί, αγαπημένος, μια σχέση που εξελισσόταν με τον χρόνο.
Οι ταινίες του (και του Βουτσά) ήταν οι μόνες που ήταν ικανές να με σταματήσουν απο το ότι έκανα εκείνη την στιγμή. Ακόμα και οι σεξοκωμωδιες και τα αστεία που με άλλον ηθοποιό θα φαινόταν οι χοντράδες –(λόγω των σεναρίων της εποχής της βιντεοκασέτας)-, εκείνος τις απέδιδε με γνήσιο κωμικό τρόπο, χωρίς ίχνος χυδαιότητας και σεξουαλικότητας. Δεν ήταν jeune premier, ήταν ο θειος, ο φίλος, ο μπαμπάς.
Το «Μεγάλο Ρουθούνι» ήταν μια απο τις ταινίες με τις οποίες πηγαίναμε με τον πατέρα μου σινεμά, σπάνιες στιγμές πατέρα-κόρης, σαν διαλείμματα σε μια σχέση όπου ποτέ δεν κατάλαβε πραγματικά ο ένας τον άλλον.
Ο Σωτήρης Μουστάκας ήταν απο τους λίγους ηθοποιούς που συμπαθούσες ακόμα και μετά τις λίγες συνεντεύξεις που έδινε. Δεν έβγαζε αλαζονεία-αρρώστια των καιρών-, κι ας είχε παίξει σε ασπρόμαυρες κλασσικές ταινίες. Δεν μιλούσε για "Tον ηθοποιό" σαν να ήταν εφάμιλλο με το να ταΐζεις τα ορφανά στην Καλκούτα(οπως κανουν και πολλοι κακοι δημοσιογραφοι εδω που τα λεμε.) Δεν πίστευε ότι επηρέαζε μυαλά, ότι άλλαζε ζωές, δεν ένιωθε ότι ήταν τόσο σημαντικός, και γι’ αυτό ακριβώς, ήταν. Αγαπούσε την δουλειά του, και μας έκανε να αγαπήσουμε τον κάθε ρόλο του. Όσο κακογραμμένος και να ήταν, τον πλούτιζε με την απλότητα του και την πηγαία ηρεμία ενός ανθρώπου εσωτερικά πλούσιου.
Μέσα απο κάθε ρόλο του, έβγαζε την προσωπικότητά του, αντικατόπτριζε την εικόνα ανθρώπου ευτυχισμένου, χορτασμένου αγάπη, κάνοντας μας να δοθούμε άνευ όρων, στον γελαστό άνθρωπο που είχε απορριφθεί ως ατάλαντος κάποτε, απο την δραματική σχολή. Ο Σωτήρης Μουστάκας έλαμπε από θετικότητα. Ήταν «φως». Όχι λόγω τίτλου, αλλά λογω παιδείας
Θέλω να κλείσω το άρθρο αυτό, και το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό, ειναι σκηνές απο τον «Ροζ γάτο», η οποία ειναι η αγαπημένη μου της εποχής εκείνης.
Ίσως γιατι ήταν η εποχή που γέμιζε τους κινηματογράφους και άρα πρέπει να ήταν μια καλή εποχή για κεινον, ίσως γιατι έπαιζε έναν σοβαρό και έναν τρελάρα, τις δυο όψεις του, την μέσα , την ιδιωτική, την συναισθηματική και την έξω του, αυτήν που μας έδινε απλόχερα. Ίσως γιατι πολύ απλά, δεν θέλω να σκεφτώ ότι έφυγε τόσο γρήγορα, και θέλω να τον θυμάμαι έτσι, σαν Αρχιμήδη, πάνω στην μηχανή, ντυμένο στ' άσπρα, να κυνηγάει τον παπά-χάρο, στα σοκάκια της πλάκας.