μη με διαβαζετε

αυτο το διαστημα, το μπλογκ λειτουργει καθαρα σαν βαλβιδα χυτρας, γιατι εχω πιασει πατο. δεν ξερω απο που να πιαστω.
Αν καποιος απο σας εχει φιλο δικηγορο και μπορει να με συμβουλεψει, θα ημουν ευγνομων.

Συνειδητοποιω πραγματα.
Αν πιστευα οτι δινοντας το παιδι θα τελειωναμε εκει, ισως και να την εδινα, θα ειναι και η μανα του εκει, και θα εκανα τον σταυρο μου...Ομως, συνηδειτοποιω οτι δεν ειναι το ζητουμενο το παιδι και τα θελω του.
Τα θελω του ειναι συννυφασμενα με το τι θελω εγω για το παιδι. Ηδη μου εχει πεταξει 2-3 φορες για το ιδιωτικο σχολειο που την παω..."ας παει σε δημοσιο, τι θα παθει;"
Σημειωση, Ειναι ενα ιδιωτικο σχολειο που δεν πληρωνει εκεινος, ενα σχολειο που θα της δοσει εφοδια ,πολυ καλη μορφωση, και καλες συναναστροφες-οι αμπελοκηποι και τα σχολεια εκει, ειναι πλεον σκουπιδαριο.
Αυριο θα βρει παλι κατι, εναν αγωνα στον οποιο θα υποχωρησω για το καλο της μικρης, οπως κανω 3-4 χρονια τωρα και δεν ξερω πια τι ειναι το καλυτερο για κεινη.

Σκεφτομαι οτι αν παμε δικαστικως-περα οτι δεν εχω μια και δεν ξερω κανεναν ειδικευμενο δικηγορο, θα πρεπει να εξηγησω γιατι δεν αφηνω το παιδι μαζι του τα σαβ/κα παρα μονο κυριακη βραδυ και δευτερα (παει στην δουλεια του μαζι της...οποτε δεν μπορει να βγουνε εξω, να την χασει η να την παει ουτε και γω ξερω που).
Αν εξηγησω και μπορεσω να το αποδειξω, αυτοματως βαλλεται η εργασια του και το πρεστιζ που του δινει.
Χωρις την εργασια του και το αλλοθι της, δεν ειναι παρα αλλο ενα χιλιοτρυπημενο ρεμαλι με τατουαζ.
Οι δικοι του θα πεσουν να με φανε. Αλλωστε απο κει ξεκιναει ολο το κακο, αυτοι του δινουν αλλοθι σε οτι τρελλο εχει κανει και του φουσκωνουν τα μυαλα.
"Ειναι δυνατον να μην σου δινει το παιδι σου;"

Αλλο προβλημα ειναι οτι εγω δεν εχω τους δικους μου διπλα μου. Ξερουν για το προβλημα και τι φοβαμαι και η απαντηση που ακουω ειναι "μη μου τα λες, στεναχωριεμαι"
Οταν δε, μαθαινουν οτι με τον πρωην μου υπαρχει προβλημα και δεν εχω αλλη διεξοδο απο κεινους, αρχιζουν οι εκβιασμοι, οποτε εχω μαθει να μην τους λεω τιποτα και να προσποιουμαι οτι δεν τρεχει τιποτα.Νιωθω απιστευτα μονη και απαργορητη..
Ομως γεγονος ειναι οτι δεν εχω εναλλακτικη.
Και δεν μιλαω για το να βγω ενα βραδυ την εβδομαδα, που ειναι το μονο που με κανει να μην τρελλαινομαι και να ξεσπαω, και να νιωθω υγιης, αλλα ακομα και για δουλεια που ειναι θεμα επιβιωσης.

Αλλο που με απασχολει, ειναι οτι αν παθω κατι και εχει κριθει ανικανος πατερας η οτιδηποτε αλλο, το παιδι που θα παει; σε ιδρυμα;
Εννοειται οτι δεν θελω ουτε να το σκεφτω.


Νομιζω οτι θα επρεπε να υπαρχει ενας νομος που να προστατευει εμενα.
να μην μπορει να με πλησιασει, αλλα ειναι ουτοπια.
Σκεφτηκα, και σκεφτομαι να παντρευτω, γιατι ενας αλλος αντρας θα του εκοβε την φορα, ειναι θρασυδειλος. Και ισως ετσι κοβοταν και η νοσηρη εξαρτηση.
Κιας μειονωταν η διατροφη. Αλλα δεν ξερω κατα ποσο θα επηρεασει το σχολειο του παιδιου αφου παιρνω "υποτροφια" βαση τα οικονομικα μου.


Σκεφτομαι το παιδι, σκεφτομαι και μενα, σκεφτομαι ξανα το παιδι.
ο πρωην μου πιστευει οτι ειμαι η χειροτερη σκυλα του κοσμου. Εγω παλι δεν τον θεωρω κακο αλλα πολυ χαμενο και επικινδυνο. Εκεινος εχει εναποθεσει επανω μου ολα οσα μισει στις γυναικες , και τις μισει πολυ.
Οτι ειμαι πονηρη πχ.
Οταν ειμασταν παντρεμενοι, εγινα πονηρη μετα το 1000ο ψεμμα. Επρεπε να ξερω τι γινεται, αφου ολο κατι υποπτα γινοταν. Το θεμα ειναι οτι δεν αναλαμβανει καμια ευθυνη για οποιο προβλημα δημιουργειται.


Και σκεφτομαι, εγω παιρνω ολες τις ευθυνες, αυτος καμια.
Αν πεταγα -οπως ειχε πει και ο ιδιος- ολες τις ευθυνες απο πανω μου, δεν θα εσπαγε το καλουπι των ρολων?
Αν του ελεγα να παρει το παιδι, και η μανα του δεχοταν να το κρατησει (μονο ετσι θα γινοταν, και την εχω ικανη με το αχτι που με εχει με ολα που τς εχω σουρει), δεν θα αναγκαζοταν να γινει υπευθυνος;
Εγω δεν θα εβρισκα την ησυχια μου;
Δεν θα γινομουν καλυτερη μαμα; Πιο ηρεμη, να μην φωναζω, να εχω χρηματα και να μπορω να την παραχαιδευω;

Φυσικα, δεν εχω καμια τετοια προθεση και αν θα του ελεγα κατι τετοιο θα ηταν για να σταματησει να με στριμωχνει -γιατι καταβαθος δεν θελει την ευθυνη ενος παιδιου, μονο τα ευκολα.
Γιαυτο εφυγε λιγο καιρο μετα που γεννηθηκε και γιαυτο παρατησε την ερωμενη του οταν του ειπε οτι ειναι εγκυος.
Αλλα τον εχω ικανο να δεχτει μονο και μονο γιατι δεν εχει τιποτα να χασει.
Ενω εγω και το παιδι, πολλα.

Η σκεψη του να την μεγαλωσει εκεινος κατω απο αυτες τις συνθηκες και με την μανα του απο διπλα, με τρομαζει.
Και στην δικη μου οικογενεια υπαρχουν ψυχολογικες φθορες, δε λεω.

Τουλαχιστον ομως δεν υπαρχουν κινδυνοι απο συναναστροφη με λαθος ατομα, οτι και να γινει, οτι και αν περασα, δεν τοριξα ποτε στο αλκοολ( περα απο οταν εβγαινα), ουτε σε χαπια.



Περισι ειχα ξεφυγει απο ολα αυτα. και ειχε λυσσαξει, ισως γιαυτο και να εβαλε τα μεγαλα μεσα.

Πως μπλεχτηκα παλι ετσι που δεν διακρινω περα απο την μυτη μου τι ειναι σωστο, τι λαθος;
Πως μπορω να συγκεντρωθω στο παιδι , στην δουλεια σε μενα;
Πως μπορω να γλυτωσω και να βοηθησω και το παιδι;
Μηπως ειμαι πολυ εγωκεντρικη και θεωρω οτι μονο εγω μπορω να το σωσω και τελικα εγω ειμαι λαθος;
η μηπως με βολευει να μπω σε αρνηση, να αμφισβητσω αυτα που νιωθω και ξερω και βλεπω και να κλεισω τα ματια γιατι δεν αντεχω αλλες τριβες και αντιπαραθεσεις;




Ξερω οτι βαρεθκατε να με διαβαζετε αλλα δεν μπορω να ανησυχω και για σας ουτε το πως φαινομαι και αν κλαψουριζω πολυ και αν σας απωθω.
Χρειαζομαι την φιλια και οση στηριξη μπορω να παρω, χρειαζομαι καθοδηγηση βασιζομενη στην λογικη και τν πραγματικοτητα.
Ελπιζω να την βρω, και αν οχι, τουλαχιστον μιλωντας μονη μου, εδω, νιωθω οτι εχω καποιον φιλο που μ ακουει.

Ειναι και αυτο μια ψευδαισθηση, που βοηθαει εστω και λιγο.
Ισως γραφοντας ερθει και η λυση...



Ποναει το κεφαλι μου, μπορει να με ξεματιασει κανεις;