Free...

Εχω αρχισε να αναρωτιεμαι αν εχω παθει καταθλιψη και δεν το ξερω. οσο πλησιαζει ο Αυγουστος και θα κλεισει χρονος απο τα περσινα συμβαντα...
Δεν νιωθω χαρα, δεν νιωθω τιποτα. δεν παω θαλασσα, καθομαι μονο να χαζευω σειρες στο λαπτοπ με διακοπη την ετοιμασια του φαγητου της μικρης, τα μαθηματα της...
Σημερα πηρε τηλεφωνο ο πατερας της και μονο και μονο στην θεα του νουμερου ηθελα να το κλεισω.
εδωσα το τηλεφωνο στο παιδι, μιλησανε.
Τον αυγουστο θα την παρει μαζι του στο χωριο.
νιωθω με ολο μου το ειναι οτι ειναι λαθος.
Η πεθερα μου δεν θα μου πει τιποτα αν κατι δεν ειναι φυσιολογικο στην συμπεριφορα του, εχει δειξει οτι μεταξυ του παιδιου της και της εγγονης της, η μαλλον, οπως το βελεπει εκεινη: μεταξυ του παιδιου της και του παιδιου μου, δεν υπαρχει συγκριση.
ξερω οτι αν φετος παει στο χωριο οπου υπαρχει και η πεθερα =3ο ατομο, του χρονου, θα ζηταει να την παρει αλλου, μονος του.
Χωρις επιβλεψη.
Απο την μια σκεφτομαι οτι πρεπει να δρασω, ολο και πιο πολλοι τον βλεπουν να εχει 'περιεργη οψη' αλλα σκεφτομαι οτι δεν εχω αποδειξεις, δεν ξερω τι και πως να το κανω, και δεν αντεχω αλλο ολα οσα συμβαινουν...
Αποδειξη, συμφωνησα να την παρει παρα ολα οσα γινανε.

Με εχει τσακισει αυτη η ιστορια?
δεν ξερω.

Απο τη αλλη σκεφτομαι οτι αν κανω κατι επισημα, και αυριο παθω κατι, που θα παει το παιδι? σε ιδρυμα;
η στους παππουδες;
τι ειναι χειροτερο?
δεν ξερω πια.


Και ακουω καθε 5 λεπτα "μαμα, αυτο"
"μαμα. εκεινο"
και βαζω τα ακουστικα πιο βαθια στ αυτια μου και σκεφτομαι οτι μια απο τις δυο εκδοχες ειναι παραλογισμος, και ειναι απο την κουραση και θα ξεκουραστω οταν θα παει μια εβδομαδα στο χωριο,...αλλα ισως να παραλογιζομαι γιατι δεν θελω να σκεφτω οτι μια εβδομαδα δεν θα κλεισω ματι.



Δεν μπορω να ζω αλλο ετσι.
ο πρωην αντρας μου εχει γινει ο βασανιστης μου, θελω επιτελους διαζυγιο στην πραγματικοτητα.
Θελω να μην εχω να κανω με απειλες, με αντιποινα, με γλυκια συμπεριφορα που διαδεχεται η εχθρα, η χολη και το μισος.
δεν αντεχω να ειμαι αλλο στην αμυνα, στην ετοιμοτητα για το παραμικρο που θα μπορουσε να συμβει, στο να σιγουρευομαι -οπως οπως- οτι το παιδι ειναι καλα...
Δεν θελω να βαζω αλλα σεναρια στο μυαλο μου, ειναι μεγαλο το βαρος και η ευθυνη για τους ωμους μου, δεν θελω πια την ευθυνη του που κανεις, ουτε ο ιδιος, δεν αναλαμβανει.
και που να κουμπησω εγω αν οι υποψιες μου ειναι αληθινες;
Ηθελα τοσο πολυ, να ειχε το παιδι δυο γονεις, εξισου υπευθυνους, εξισου δυνατους, τι πιο ομορφο και λογικο απο το να παει το παιδι στον εναν απο τους δυο για το σαβ/κο, τις διακοπες και να εχεις χρονο και για την προσωπικη σου ζωη και την ξεκουραση και την εργασια...Χωριζεις για να ηρεμησεις.
Οχι για να σε αποτρελλανει ο αλλος με τμηματα και αστυνομιες, απειλες, χειραγωγηση και διεκδικηση του παιδιου σαν τροπαιο, σκιζοντας το ψυχικα απο ολες τις μεριες...
Γιατι,και γω κραταω, που να το αφησω, ειναι δυνατον;
Ηθελα...ονειρο απατηλο.... οταν εχει το παιδι μαζι του να ξεκουραζομαι, ησυχη και να μην τρελλαινομαι απο το που την παει , με ποιους την φερνει σε επαφη, αν αυτοι ειναι στα λογικα τους η αν δουνε στην μικρη μια μερα την εκδικηση για μια παρεξηγηση που μπορει να γινει μεταξυ τους.

Δεν ξερω, ισως να οργιαζει η μεγαλη μου φαντασια, ισως να υπερβαλλω...ισως να εχω πιασει το προβλημα και να με αναιρω γιατι ειναι πιο ευκολη η αρνηση...Ποιος θελει να διαιωνισει και να φουντωσει την κοντρα του ενος, σε πολεμο, ειδικα οταν το παιδι αγαπα τρελλα και τις δυο παραταξεις;

Δεν ξερω αν ειναι πνευματικα αρρωστος, αν αποδεικνυεται...αλλα ξερω οτι μονο με ενα τηλεφωνο, επεσε η διαθεση μου -που ηδη δεν ηταν και η πιο καλη εδω και αρκετο καιρο....
Δεν νιωθω νευρα.
Νιωθω φοβο, απελπισια...
Εχω χασει την αισιοδοξια μου κα Αυτο, με σκοτωνει.