Gamo to kerato sou

Μισω να με στηνουν.
Να περιμενω καποιος να ερθει, και να μην ερχεται, να μην υπολογιζει τον χρονο μου και να τον σπαταλα χωρις να αναρωτηθει αν θελω να τον σπαταλησω ετσι.
Μισω να μην μου απαντανε στο τηλεφωνο επισης, ειδικα οταν ξερω οτι αν θελανε, μπορουσαν να βρουνε λυση στην οποιο "δεν εχω μοναδες"προβλημα, οπως πχ να δανειστουν απο φιλο.

Μισω ομως πιο πολυ να διαμορφωνεται η σχεση μου με τετοιο τροπο που να πρεπει να εξηγω τα αυτονοητα.
Οχι δεν με πειραζει που βγαινεις με τους φιλους σου, οχι δεν με πειραζει αν θες να κατσεις εξω μεχρι το πρωι.
Οχι δεν με πειραζει ακομα και αν δεν εχεις διαθεση να μου μιλησεις, συμβαινει να εχουμε τις κλειστες μας ολοι μας.





Με πειραζει να σε ρωταω αν θα γυρισεις νωρις σπιτι για να σε περιμενω και μου λες ναι,
και μετα δεν γυρνας και δεν απαντας/σηκωνεις το τηλεφωνο σου.
Τελικως νιωθω ηλιθια που σου δινω σημασια και αξια in the first place.
Με πειραζει επισης το δηθεν ασχετο "τι επαθες?"
Με πειραζουν οι δικαιολογιες του κωλου λες και γεννηθηκα χτες.
Με πειραζουν πιο ειδικα, οι αλλαγες συμπεριφορας μπροστα σε φιλους, και καλα ανετες και "στ αρχιδια μου"


Λιγη ευγενεια, ακομα και αναμεσα σε ανθρωπους που κοιμουνται μαζι , δεν ειναι ποτε περριτη, ισα ισα, θα ελεγα ειναι οτι πιο αναγκαιο.


"Μωρο μου...Πηγαινε και σπρωξε με τα πισω ποδια ωσπου να αιωρηθεις στον αερα και προσγειωσου με τον ποπο σου σε εναν πασαλο σε παρακαλω",
αντι για
"Σαλτα και γαμησου", δηλαδη.