H καταρα της διαφορετικοτητας...

Σαν ανθρωποι δεν ειμαστε τοσο περιπλοκοι. Ψαχνουμε ομοιους μας. Και τον διαφορετικο τον διωχνουμε, η τον χλευαζουμε, η τον προσπεραμε η τον θαυμαζουμε, αναλογα που τον κατατασσουμε, πανω μας ή κατω μας. Σκεψου λιγο.

Ο νεος περιφορνει τον γερο. Τι ξερεις εσυ; Δεν με καταλαβαινεις.
Η ακομα, ελα μωρε το λειψανο θα υπολογισουμε τωρα;
Στον αντιποδα ο γερος δεν θα υπολογισει το νιανιαρο που βγηκε απο το αυγο και θα θελησει αν του δωσει καμια αναποδη αν "βγαλει γλωσσα".
Και το γερος μπορει να ειναι στην προκειμενη περιπτωση 40 χρονων οπως και 80, και το νεος μπορει αν ειναι 25 αλλα και 14.
Αλλα παραδειγματα; Οι χοντροι που χλευαζονται, δεν βρισκουν ευκολα δουλεια, δεν ειναι γαμησιμοι.Οι πολυ ομορφες. Ξεχωριζουν.
Οι λεσβιες. Γενικα, οποιος ειναι διαφορετικος, τραβαει πανω του τα βλεμματα. Τον κοιττανε. Τον περιεργαζονται. Προσπαθουν να τον καταταξουν και συνηθως ανεπιτυχως γιατι κατι το διαφορετικο ειναι εξω απο αυτα που ξερεις. Α
υτο και αν ειναι παλαβο.
Ολα σε ενα σακι.

Οι σκεψεις αυτες μου ηρθαν σκεφτομενη αν πεθαινα τι θα εγραφαν οι φιλοι και γνωστοι και φανταστηκα τα αμηχανα βλεμματα. Μ αγαπανε, με δεχονται, αλλα ολοι σχεδον δεν θα ξερανε ΤΙ ακριβως να γραψουν.
"Εισαι τρελλη"
'Ειναι τρελλη"
'Ε, τωρα, ξερεις οτι εισαι ιδιαιτερη"
"Εισαι εκκεντρικη"
"Εισαι παραξενη"
'Εισαι διαφορετικη"
Και μετα ακολουθει η αιτιολογια. Εζησες εξω. Η μαμα σου μ αυτα που ξερει ...
Εχεις αλλη νοοτροπια.
Εισαι χαρισματικη
Εισαι βλαμμενη.
Αναλογα με το ποιος μιλαγε ακουγα και το αναλογο γιατι.
Εγω ομως δεν ενιωσα ποτε πραγματικα την αναγκη να απολογηθω.
Ειμαι αυτη.

Ειμαι ιδιαιτερη γιατι γεννησα σπιτι. Το τοσο τρομερο μου "επιτευγμα" που εγινε περισσοτερο για το καλο του παιδιου μου και το αναφερω σαν παραδειγμα οτι αφου το εκανα εγω που φοβαμαι, ειναι αποδειξη οτι η γεννα δεν ποναει και μπορει να γινει φυσιολογικα...αλλα ξεχναω οτι εγω στα ματια των αλλων ειμαι κατι αλλο, απο αλλο πλανητη, οποτε οτι και να κανω δεν εχει την ιδια βαρυτητα.
Μιλαω τρεις γλωσσες, εγραψα βιβλια, ζωγραφιζω τραγουδαω..νααα ο θαυμασμος,
Βριζω , εχω ξεκαθαρες ιδιες για το τι ειναι ευγενεια και τι θελω, μαχομαι, φωναζω, ναααα πως πεφτω στα ματια... (σου?)

Οι περισσοτερες γυναικες ειναι προκομμενες, νοικοκυρες, και κρατανε το σπιτι τους καθαρο. Εγω εχω ενα αχουρι.
Εχω να σφουγγαρισω ουτε και γω ξερω ποσο. Διαφερω. (Ισως μονο και μονο γιατι το λεω)
Δεν θελω φαρμακα και γιατρους, ζω αντισυμβατικα, εζησα ουτε και γω ξερω σε ποσες χωρες....ολα αυτα....και πολλα...συνθετουν μια ζωη που δεν ηταν σπιτι σχολειο για 18 χρονια στην ιδια γειτονια.
Μια μανα μισοτρελλη (η απιστευτα εγωιστρια δεν ξερω ακομα) και απιστευτα μορφωμενη καθορισανε την παιδικη μου ηλικια, οπως και η παθιασμενη σχεση της με εναν πατερα αδιαφορο, αδικο, κοντοφθαλμο και μερικες φορες βιαιο.Σημερα αλλαξε, η ηλικια μαλακωνει τα θηρια φανταζομαι.

Συνθεσεις που συνθετουν διαφορετικη μουσικη.κομματια παζλ που φτιαχνουν διαφορετικη εικονα.
Χορτοφαγος μεχρι τα εφτα, ετρωγα ωμη καρδια προβατου στα 15 και τα ειχα με 35 αρη, αλλα ημουν παρθενα. Στα 16 εφυγα απο το σπιτι και εχασα την παρθενια μου απο εναν γκομενο που σημερα στο ακουσμα του ονοματος μου βγαζει μπιμπικια-ενας θεος ξερει γιατι, με ειχε τρελλανει στο κερατο και στις μπουφλες-το αντιστροφο θα ηταν πιο λογικο.
Θα μπορουσα να απαριθμησω ενα καρο πραγματα ακομα, αλλα το θεμα δεν ειναι τι εκανα εγω και ποσο ξεχωριζω , αν ξεχωριζω, και γιατι , αλλα για το παραδειγμα, του τι θα μπορουσε ο καθενας μας να ζησει αν δεν αναγκαζοταν να ζει συμβατικα. Σχολειο, σπιτι σπουδες γαμος παιδια.
Να μαθαινει στο σπιτι αντι στο σχολειο, να ταξιδευει, να μαθαινει αλλα εθιμα, οχι να κανει τουρισμο. Παιδια να μεγαλωνουν σε ενα ιστιοφορο οπως εκανε η France guillain,κανωντας 4 φορες τον γυρο του κοσμου, μαθαινοντας στα παιδια της να χορευουν στο πενθος (εκκρινεται μια ορμονη ετσι).
Τα παιδια να μεγαλωνουν απο μια ολοκληρη κοινοτητα, ξερω γω; Απειρες δυνατοτητες που θα επετρεπαν στον καθενα απο μας να ειναι η μουσικη που θελει και οχι αυτη που επιβαλλεται.
Γιατι τα γραφω ολα αυτα; Ισως γιατι κουραστηκα να ειμαι η παρατονη νοτα. Αυτη που δεν κολλαει πουθενα, ουτε με τους υγιεινιστες, ουτε με τους γονεις ουτε με τους νεους ουτε με τους γερους, ουτε με τους μαχητες-κουραστηκα, ουτε με τους αδυναμους, ουτε με τους μορφωμενους ουτε με τους αγγραματους.
Υπηρξα τροπαιο για πολυ καιρο και για πολλους και δεν το ηξερα.
Τροπαιο στους αντρες γιατι ημουν ομορφη και διαφορετικη...τροπαιο οι αντρες μου σε καποιες γυναικες. Θαυμασμος και πλησιασμα απο μυθομανεις που κλεβανε κομματια της ζωης μου για να τα αναπαραγουν, συγκαταβατικοτητα απο αλλους που ζουνε με το μετρο στο χερι. Ποσα;
Ποσα λεφτα εχεις;
Ποσα χρονια σπουδασες;
Ποσους γκομενους ειχες;
Ποσο μετρας;

Μικρη μου αρεσε που ξεχωριζα απο το κοπαδι, που επαιρνα την προσοχη, με τον εναν η τον αλλον τροπο. Τωρα με κουρασε. Δεν μπορω να αλλαξω αυτη που ειμαι και ουτε θα το ηθελα, δεν νιωθω οτι ειναι κακο αυτο που ειμαι. Δεν μπορω ουτε σε θεματα δουλειας να δωσω ταυτοτητα, να με καταταξω καπου, νιωθω αμηχανια, θελω να πεταξω μια μπουρδα να τελειωνω.
Με κουρασε η αντιδραση στην διαφορετικοτητα μου και οι συνεπειες.
Η συνεχης αμυνα πριν καταλαβω αν εχω να κανω με θετικο ανθρωπο προς εμενα η αρνητικο (οταν με ενδιαφερει-πχ, δασκαλα του παιδιου μου) Η συνεχης αναθεωρηση μου για να προσαρμοστω σε μια κοινωνια που δεν καταλαβαινω.

"Εχω αποψη , να μην την πω?" λενε ολοι.
Δεν το καταλαβαινω. Ειναι τοσο αναγκη να εχεις αποψη για ολα, για να νιωσεις οτι υπαρχεις και σε υπολογιζουν;
"Κρινω αρα υπαρχω"


"Δεν μου μοιαζεις και σε σταυρωνω".









Εγω ειμαι δεσμια η οι αλλοι στην δική τους φυλακη;