Βρηκα ενα ασπρο ζακετακι, μουρλια...

Χτες ειδα το πως γυριστηκε το βαθυ λαρυγγι.
και μετα ειδα την ταινια.
και ξεραθηκα στο γελιο.

Φανταζομαι καπως ετσι νιωθουν οσοι λατρευουν τον γκουσγκουνη...

Λυπηθηκα πολυ την πρωταγωνιστρια.

και τον κακομοιρη πρωταγωνιστη...

Προχτες ειδα το almost like love
πεθανα με την σκηνη του φιλιου οπου την βουταει.
Γενικως, μ αρεσει να με βουτανε.
κουραστηκα με τα αγορακια που τα θελουν ολα(να ναι και αντρουα, αλλα να ειναι και pillow princesses)

και τωρα που ξεγελασα το μονιτορ, παμε για το θεμα που με απασχολει.


σκεφτομαι να παω να κανω εξετασεις...
(χαρα που θα κανουν οσοι με λενε τρελλη)


διοτι ενω παντα ηξερα οτι νιωθω σε μεγαλυτερο βαθμο απο τους υπολοιπους,(μερικοι καλοπροαιρετοι θα το λεγανε ευαισθητη, ενω αλλοι το λενε "υπερβολικη, ενω η αληθεια ειναι οτι εχω διαφορετικη κλιμακα μετρησης.), το αντιμετωπιζα με περισση "ανεση" εφοσον μεγαλωνοντας μου ειχε γινει βιωμα οτι πληγωνομαι ευκολα.
Εμαθα να ζω μ αυτο, κρυφα.

Απορουσα παντα με την αναισθησια, την ελλειψη ευαισθησιας,και ολα τα ωραια της εποχης μας και θεωρουσα τον εαυτο μου "καλυτερο'. Εμαθα να κρυβω πολυ γρηγορα τα δακρυα μου που δεν συγκινουσαν κανεναν.
και η ζωη συνεχιζοταν.



Ομως ο ψιλο ενθουσιασμος που επαθα πριν λιγες μερες με φρικαρε.


Και εξηγουμαι.


Μιλαω με πολυ κοσμο στο ιντερνετ και ποτε δεν ηταν μια φωτο και μια συνομιλια μεσω τηλεφωνου ικανη να με κανει να νιωσω ελξη.
Να που τοπαθα και αυτο, και καλο ητανε.
ελα ομως που ενιωσα τρομερο ενθουσιασμο στην ιδεα οτι ηταν αμοιβαιο.
Μουφτιαξε την μερα.
Χαμογελουσα σαν ηλιθια...
δεν πεινουσα(!!:P)
και ολα τα συμπτωματα που εχει καποιος οταν παθαινει crush στα 15.


Τωρα, που ηρεμησα(βοηθησε και κεινος σ αυτο και ευτυχως), εχω μεινει μαλακας με τον εαυτο μου.
Τι ηταν αυτη η πλυμμυρα ορμονων, φερορμονων και χημικων ουσιων που κατακλυσαν το κεφαλι μου και περπαταγα σε συννεφα φυσικης μαστουρας?
και ενταξει να το παθαινω με καποιον που βλεπω τα ματια του, μυριζω το δερμα του, αγγιζω το δερμα του και νιωθω σεξουαλικη ελξη και γινεται μια ανταλλαγη ενεργειας..

θα μου πεις το τηλεφωνο και το μεσσεντζερ, οι λεξεις...
Ομως δεν ηταν τοσο αμοιβαιο για να τρελλαθω ετσι...


ανησυχησα.
Ανησυχησα οτι αν ενθουσιαστηκα ετσι και δεν εβαλα καθολου την λογικη μπροστα(που να την βρω, ειχε κρυφτει!), τι θα γινοταν αν ηταν καποιος εδω,μπροστα μου, που θα εθρεφε τον ενθουσιασμο μου? που θα μπορουσε ενα εξελιχτει?
καπως ετσι δεν την πατησα και με τον πρωην μου?
Δεν εβλεπα τον χαρακτηρα, τα ψεμματα, τους σκοπους...

Μυαλο δεν εβαλα καθολου??




Σκεφτηκα πολυ.
Ξερω οτι νιωθω οτι και οι αλλοι στο επι 100.
προσπαθω να μην επιβαρυνω τους γυρω μου με την ευθυνη μου και δεν το δειχνω.
Δειχνω ανετη ακομα και σε πραγματα που δεν θα επρεπε γιατι απο μικρη εμαθα οτι τα περισσοτερα που με πονανε η μ αγγιζουν δεν ειναι ο μεσος ορος.Και ετσι δεν ξερω ποτε πρεπει να δειξω ενοχλημενη και ποτε οχι...ειναι πολυ κουραστικο αυτο...να μην ξερεις...
Κοιταξα τον εαυτο μου απο μικρη εως τωρα.
ποσες φορες δεν πονεσα η πειραχτηκα και το εκρυψα?
Μαστερ οφ ντισκαιζ η δικια σου.
Δεν επικυρωνω ετσι ομως τα συναισθηματα μου ουτε στον ιδιο μου τον εαυτο.
Τι μυνημα περναω σε μενα?

Οτι αυτα που νιωθω δεν ειναι νορμαλ.
Δεν εχουν σημασια.
Δε θα επρεπε να υπαρχουν.


ωραια.


και τωρα?


Κοιταω να δω αν υπαρχει κατι ορμονικο, αν λειπει καποια χημικη ενωση, και πλεον λεω οτι κατι δεν παει καλα με μενα?
Η το δεχομαι σαν μερος του εαυτου μου?

Νιωθω πολυ, και δεν χανω το χαμογελο μου ευκολα.
Δεν πεφτω ευκολα.
Παθαινω μια κριση 1-2 ημερων οπου με μαζευουν απο το χωμα μες την αυτολυπηση, αν βρεθουν αιτιες και αφορμες απο ανθρωπους που αγαπω η που με νοιαζουν...αλλα μετα ειμαι καλα ξανα.

Πολυ ψηλα και πολυ χαμηλα.
Ερμαιο του συντροφου η του φιλου.
no wonder που επαθα τοσο μεγαλη ζημια απο τον πρωην αντρα μου.

και νο wonder που εκανε τοσο πολλα.
Εχαψε το παραμυθι μου, οτι ταχα μου, αντεχω.
και φαινομενικα, ναι, αντεχω...


Ομως μεσα μου πεταω στα ουρανια σαν 12χρονη παιδουλα με το τηλεφωνο ενος αγνωστου (ημαρτον θεε μου) η πεφτω σε μαυρη καταθλιψη επειδη καποιος κοντινος μου θα μου πεταξει μια κακια επειδη στραβωσε μαζι μου...


και ουτε με το μπλογκ μπορω να καταλαβω αν αυτο ειναι νορμαλ η οχι.


Αν ομως το συνδυασω με τις κρισεις πανικου που παθαινω για το παιδι(και που μεχρι τωρα το δικαιολογουσα με το σκεπτικο οτι εχω αναλαβει πολλες ευθυνες)...μαλλον πρεπει να φυγω απο τον ψυχολογο και να παω στον ψυχιατρο.

Η να παρω τα βουνα και να λαλω με τα κοκκορια στην αυγη...