The fat lady sang

Tαξιδευα non stop μεχρι τα 8 μου περιπου και με καποιες αναπαυλες, ξαναρχισα απο τα 14 εως τα 16.
Δεν μπορω να πω οτι το να αλλαζω πολλα σχολεια σε διαφορετικες χωρες δεν ηταν απιστευτη εμπειρια για μενα, τωρα που μπορω να την αξιολογησω,αλλα ηταν και ενας τροπος ζωης που δεν μου επετρεπε να μαθω τον κοσμο. Να λειτουργω σε ομαδα. Ακομα και σημερα, ενω ψοφαω για παρεουλα, μετα απο λιγο θα αποτραβηχτω, δεν αντεχω αυτο το "παρτουζωμα" οπου ολοι κανουν τα παντα με ολους, και οπου ολονων τα προβληματα ειναι κοινα. Και με κοινα δεν εννοω εκτεθειμενα στην κοινη θεα.

Δεν εμαθα πως σκεφτεται ο διπλα. Θα σκεφτεται οπως εγω, υπεθεσα.
Και ετσι πορευτηκα.Και εφαγα πολλες φορες τα μουτρα μου, διοτι ο διπλα μπορει να ειναι σαν τον Ταμπακη, μπορει να ειναι σαν τον Αναστασιαδη, μπορει να ειναι σαν την Δημητριου, μπορει να ειναι σαν τον γυφτο που πουλαει πατατες.
Οταν καταλαβα την διαφορετικοτητα, με γοητευσε, η ανακαλυψη του γιατι ενω εμενα μου αρεσει αυτο, εσενα οχι?
Φανταζομαι μου εμεινε μια παιδικη αφελεια εφοσον παλι υπεθετα οτι η διαφορετικοτητα κινοταν στα ορια του εαυτου μας.

Την πρωτη φορα που καποιος κοπιασε για να μου κανει κακο, δεν το πιστευα. Αλλο να σε πληγωσει αθελα του, και αλλο το σκοπιμα.
Δεν καταλαβαινα και για χρονια συναντησα καμποσους αλλα παντα σοκαριζομουν.
Ηξερα να αμυνθω, αλλιμονο, αλλα μεσα μου ηταν κατι που δεν μπορουσα να το καταταξω πουθενα.


Οταν χωρισα, νομιζω οτι καπου η Λιλι που ημουν περασε απο κρεατομηχανη και επρεπε παση θυσια να αναπλαθει γιατι δεν ηταν μονη της.
Και η κρεατομηχανη δεν ηταν ο χωρισμος καθε αυτου αλλα μια ανειπωτη σκληροτητα που δεν μου αφησε περιθωριο ουτε για αποριες ουτε για στοχασμους ουτε για αναλυση.
Στην κυριολεξια i was grinded to the floor.



Eκεινη την εποχη ανακαλυψα το νετ. Πρωτα το ξενο το οποιο ηταν θαυμασιο αλλα ειχα αναγκη για αλλαγες, παρεες.
Μπορειτε να φανταστειτε οσοι ασχολειστε την συνεχεια.
Εγω ομως δεν το περιμενα.
Εκανα 4 μηνες να μπω στο νετ οταν ειδα ποστ ολοκληρα αφιερωμενα σε μενα, πασπαλισμενα με ανακριβειες, απο ατομα που ειχα εμπιστευτει.Σε ενα μερος οπου μονο την διευθυνση μου δεν ειχα βαλει...
Δεν καταλαβαινα γιατι.
Και πως μπορει καποιος να ειναι τοσο κακος.


Ο καιρος περασε, η επουλωση ηταν αργη, και στα τελευταια πια, ειχα το κουραγιο να απλωσω την μαλακια μου, να γραψω για -αυτα που θεωρω εγω αστεια- τα δηθεν σεξουαλικα, να ανοιχτω ως εκει που δεν με νοιαζει.
Να με δω. να δω ποια ειμαι, τωρα.
Και να μαθω τον κοσμο, λιγο παραπανω, να καταλαβω.
Ειναι πολυ ευκολο να βαζεις μια ταμπελα σε καποιον και να ξεμπερδευεις, οπως ειναι πολυ ευκολο να μην δεις τον ανθρωπο πισω απο αυτον που σε βριζει.
Α ,μαλακας ειναι.
Τοχω πει και γω. Και θα το ξαναπω φανταζομαι.


Κοντα 9 μηνες μετα, δεν εχω πλεον αποριες.
Ουτε για το ποια ειμαι, ουτε για τους γυρω μου.
Θεωρω λυπηρο και τρομαχτικο να υπαρχει αυτη η αναγκη κατασπαραξης οταν καποιος δεν νιωθει καλα στο πετσι του, η οταν νιωθει τα σταθερα του να αμφισβητουνται.
Εξηγει γιατι υπαρχουν πολεμοι "ενω κανεις μας δεν τον θελει"
εξηγει τοσα και τοσα που πιθανον για αλλους να ηταν αυτονοητα, αλλα για μενα οχι.
Εξηγει και τους βιαστες, και τους βιαιους και τοθυς δολοφονους, οπως εξηγει και τους ανωνυμους και οσους ασχολουνται με τους αλλους η οσους πατανε οπου βρουνε.
Υπαρχει μεγαλη ελλειψη αγαπης στην καρδια των ανθρωπων και μεγαλη ελλειψη αγαπης, γενικως.

Ουτε τα ζευγαρια δεν αγαπιουνται. Ερωτευονται, ποθουνε.
Θα μου πεις, εσυ ειχες αγαπη σαν παιδι?
Οχι. δεν μπορω να πω οτι ενιωσα κατι τετοιο. Και γιαυτο εχω και τα κουσουρια που εχω.
Δεν μπορω να εξηγησω γιατι δεν θα ζηλεψω τον διπλα.
Δεν ξερω γιατι δεν θα ορμηξω να τον κριτικαρω και να τον μειωσω.
Δεν ξερω γιατι δεν θιγομαι αν δεν με διαβαζει καποιος και δεν ξερω γιατι δεν με νοιαζει να μιλαω ελευθερα για τα σεξουαλικα.
Δεν ξερω αν φταιει ο τροπος που εζησα, τα γονιδια μου, η μανα μου, η προηγουμενη ζωη μου.


Κατασταλαξα σε ενα συμπερασμα.
Εχετε δικιο οσοι τρελλαινοσασταν οταν εγραφα για αντρες και για ελληνες.
Ηταν πιο ευκολο ετσι.
Νομιζω ομως οτι ολη η διαφορα εχει να κανει με το αν εχει ο ανθρωπος ΚΑΛΗ ψυχη.
Με το αν συμπονα και παραδεχεται και αποδεχεται οτι ο διπλα εχει τα ιδια δικαιωματα, συναισθηματα.
Και αν θεωρει καποιον κατωτερο του λογω μορφωσης πχ, δεν θα του το πεταξει στα μουτρα.


Ο κοσμος μας δεν εχει καλωσυνη.
και ο Χιτλερ ειχε σιγουρα ζεστες στιγμες με την Ευα Μπραουν, αλλα....ηταν ο Χιτλερ.
Με τρομαζει που φτιαχνουμε το εδαφος για τον καθε αυριανο Χιτλερ να ευδοκιμησει.

Ξεφυγα λιγο.
Νομιζω οτι ο λογος που αραιωσα τα γραπτα μου ηταν οταν πηρα αποφαση για το συνολο των χρηστων του ιντερνετ.
Απεγνωσμενη προσπαθεια ταπεινωσης του αλλου, επικρισης,που κορυφωνεται με κοσμητικα επιθετα. Οπως πχ ο Elawyer που με λεει μαλακισμενη επειδη δεν τον διαβαζω.( αν ειναι δυνατον)
Νευρα, κακη διαθεση, διαθεση επιδειξης...
Ελλειψη καλοσυνης και θετικης αντιληψης για τον απεναντι μας.


Ναι, πλεον εχω μια ξεκαθαρη εικονα για το τι συμβαινει εξω απο δω, αλλα και μεσα( πιο πολυ εδω λογω ελλειψης αλλων ασχολιων, φανταζομαι)
αλλα το μεγαλυτερο δωρο που πηρα απο το νετ, κατι που δεν πηρα ποτε, οσα χρονια μεγαλωνα, ηταν μια καθαρη εικονα του εαυτου μου.
Που μιλαω ασχημα, που ειμαι λαθος, που ειμαι σωστη, που ειμαι αστεια....συμπεριφορα...
ποσο σιχαινομαι την φιγουρα, ποσο μου την δινει η επικριση, ποσο κουραγιο εχω,τι καλα που γραφω,αλλα κυριως ποσο καλη καρδια εχω.


Και γιαυτον τον λογο, δεν θεωρω πλεον οτι εχω θεση εδω, ετσι οπως εχει διαμορφωθει ο χωρος...
Αρχισα να γραφω στο σπιτι. Το μπλογκ μου εδωσε την ηρεμια, την γνωση του εαυτου μου και την πειθαρχια να γραφω.
Μου εδωσε και ευκαιριες
Μου εδωσε και φιλους/αγνωστους....ψυχαρες.
Μικροι, μεγαλοι, ψωνια, απλοι, γονεις, παιδια.
Καποιο σταματησανε να μου μιλανε για δικους τους λογους.c est la vie.
με καποιους δεν εχω συναντηθει ποτε.

Τιποτε απο ολα αυτα ομως δεν εχει σημασια.
Σημασια εχει, οταν περασουν χρονια, τι γευση θα μας εχει μεινει απο την ζωη μας και πως την ζησαμε.
Και ιντερνετικα, τωρα που τελειωνω, νιωθω οτι εζησα μια γεματη ζωη με γελια, παραπονα,θυμους, ερωτες...Νιωθω ΚΑΛΑ με τον εαυτο μου.
Σχεδον περηφανη.
Και η γευση που εχω, ειναι γλυκεια.
Εχω μια ΚΑΛΗ γευση στο στομα, για την παρουσια μου σαν συνολο εδω , και μ αυτην θελω να κλεισω.
Νιωθω αποστασιοποιημενη πλεον με τον ορο "μαζα"( δεν πιστευα ποτε οτι θα ελεγα αυτην την λεξη), αλλα τοσο κοντα με μερικους απο σας, και γιαυτο ηθελα να γραψω αυτο το ποστ.


Αν τεθει ποτε αναγκη η αν αλλαξουν καποια πραγματα, ισως με τραβηξει παλι αυτος ο τοπος, και ανοιξω παλι το τεφτερι μου.
Θα σας διαβαζω...μεχρι να σταματησω.