Γραμμα απο το παρελθον

******* μου,
Στεναχωριεμαι.
Σ' αγαπαω.
δεν θελω να πιστευεις οτι εχουμε κατι σαν "καταρα". Εμεις τα προξενουμε με την ασυννενοησια μας. Θα μαθουμε ομως, σιγα σιγα.
Καλη θεληση και υπομονη θελει.
Και αγαπη. Τιποτ'αλλο.
Θα μαθεις να μιλας.
θα μαθω να σε καταλαβαινω και το αντιστροφο.
Τιποτα δεν ειναι τζαμπα και τιποτα δεν κερδιζεται χωρις κοπο.
Τιποτα καλο anyway.
Το πιστευω αυτο.Ακραδαντα.
Πιστευω οτι εγω και συ, ειμαστε κατι καλο. Ακομα.
Αυτο που δεν ξερω ειναι αν εσυ το πιστευεις ακομα και φοβαμαι.
Εχει μεγαλη σημασια το πως βλεπεις τα πραγματα.
Αν τα βλεπεις μαυρα, τα παρατας και ισως τα επιδεινωνεις ( η και τα προκαλεις).
αν τα βλεπεις θετικα, προσπαθεις, δεν τα διογκωνεις, κανεις καποια υπομονη.
Υοθλαχιστον ετσι λειτουργω εγω.
Πως να τα δω τωρα μωρο μου?
Να φοβαμαι και γω?

Σ'αγαπαω οσο τιποτα στον κοσμο, και θελω επιτελους να χαλαρωσουμε, ν'αγαπιομαστε χωρις προβλημα.
αλλα κι αν υπαρχει προβλημα, να βαζουμε την ενεργεια μας στην επιλυση του, μαζι, και οχι σε σκεψεις παραιτησης η ποσο κουραστηκαμε και ποσο φοβομαστε μην ξαναγινει.
Τα πραγματα δεν συμβαινουν απο μονα τους, ουτε φτιαχνουν απο μονα τους.
Εφοσον και οι δυο θελουμε το ιδιο πραγμα.Να ειμαστε μαζι.




Επεσε στα χερια μου οπως τοσα αλλα που εχω γραψει, και επειδη ηταν μικρο, το διαβασα. Δεν ειχε ημερομηνια αλλα απο το υφος του εβγαλα το συμπερασμα οτι γραφτηκε πριν παντρευτω, οταν ακομα πιστευα οτι τα λογια μου ειχαν παραληπτη, οταν πιστευα οτι το προβλημα ηταν στο οτι δεν ανοιγοτανε, και ανησυχουσα για το ποση υπομονη ειχα και δυναμη να τραβαψω το βαρος της σχεσης μονη.
Τωρα τοσα χρονια μετα, και ξεροντας πια και τον ιδιο, και τι παιχτηκε, εκεινη την εποχη και μετεπειτα χαμογελω με το κουραγιο μου αλλα πλεον ξερω...
Οταν ο αλλος δεν συμμετεχει, δεν εχει σημασια τι σου λεει και αν το κανει επιτηδες η οχι....
Δεν συμμετεχει, δεν υπαρχει.
Το διαβασα και δεν ενιωσα τιποτα. Ουτε λυπη, ουτε "τι κριμα", παρα μονο μια μικρη ικανοποιηση που δεν ενιωθα και ικανοποιηση που δεν το βρηκα γελοιο και ασκοπο. Μου αρεσε η προσπαθεια μου, η διαθεση μου να εξηγησω, η αναγκη μου για επικοινωνια χωρις pretence. Απολυτα ειλικρινης. Παλλομουν απο ερωτα και προσμονη.
Προσμονη για την τελεια σχεση, η εστω την λειτουργικη σχεση.
Για επικοινωνια και οικειοτητα.
Διεκρινα τον ποσο απολυτη και self righteous ημουν.
Τωρα ξερω, δεν υπαρχει απολυτη αληθεια και απολυτα σωστο ουτε το να φερεις τον αλλον στα μετρα σου ειναι η καλυτερη οδος...
Υπαρχουν λογης λογης ανθρωποι και συμπεριφορες και τωρα το ξερω.

Θα ενεργουσα διαφορετικα σημερα?
Θελω να πιστευω πως κατι εμαθα.
ομως δεν θα το μαθω με σιγουρια πριν ερωτευτω...ξανα.