Σεντουκια αναμνησεις

Βρηκα στο εξοχικο παλια μου ρουχα(-χωραω ακομα? να το τολμησω? κρακ! εχμ αλλη μερα, τωρα ειμαι φουσκωμενη),παλιες μου φωτο γραφιες και κυριως, παλια μου γραπτα.
Οταν υπηρχε ημερομηνια, ευκολο ηταν. Οσο πονεμενο η μπερδεμενο και να ητανε το γραμμα, ηξερα σε ποιον απευθυνοτανε, εφοσον εχω χωρισει το παρελθον οχι σε χρονια αλλα σε γκομενικες περιοδους.

Υπηρχε η περιοδος Μ. που κρατησε 6 χρονια (on and off), η περιοδος Δ. η περιοδος Γ, η περιοδος Μ.(σημαντικη αυτη) η περιοδος Κυριακος( με αυτον τον καυμο θα παω:P) klp klp


Οταν ομως δεν υπηρχε ημερομηνια, ηταν λιγο πιο δυσκολο, αλλα ψιλοκαταφερνα απο τα συμφραζομενα να μαντεψω για ποιον-σε ποιον εγραφα το παραπονο μου που ηταν παντα το ιδιο



Και τελικα χτες με χτυπησε αυτο που ηταν τοσο εμφανες.
Λεω τα ιδια και τα ιδια σε ολους. "Γιατι δεν ησουν ειλικρινης, γιατι επρεπε να πεις ψεμματα γιατι δεν μου φερθηκες σωστα?"
Νιαρ νιαρ νιαρ νιαρ
Νιαουρισματα.
Πω πω, βαρεθηκα να με διαβαζω, και ακρη δεν εβγαλα σε ποιον απευθυνομουν.
"σου ειχα εξηγησει ποσο πολυ εχω πληγωθει απο τις προδοσιες και μου ειχες υποσχεθει οτι αν σου περναγε θα με χωριζες αλλα δεν θα με προδιδες"
Αντε τωρα να βρω σε ποιον το εγραφα.
(Τουλαχιστον εβγαζα τον Γ2 απο την λιστα, ειναι ενας λιγοτερος :P)


οσες καλες προθεσεις και να εχει ο αλλος, οταν καβλωσει με καποια η οταν βαρεθει την γκρινια*, εκεινη την στιγμη δεν θα σε σκεφτει.(γκρινια=ολα οσα δεν θελει να ακουσει, σε ενα σακι)
Με την φυσικη υπεροψια, θα σκεφτει οτι δεν θα τον "πιασεις "( αν ενδιαφερεται αρκετα να μειενει στην σχεση), η απλα θα σταματησει να στρεφει την προσοχη σε σενα και φυσικα, αυτο σε εξαφανιζει απο το πεδιο σκεψης.
Περιεργο, εχω μαθει οτι το ανθρωπινο μωρο, μετα τον πρωτο χρονο ειναι ΙΚΑΝΟ να συγκρατησει την εικονα της μητερας η του αγαπημενου προσωπου μεσα του ακομα και οταν αυτη φυγει απο το δωματιο...εστω για λιγο.


Δεν περιμενω πια απο τους αλλους να ειναι σαν εμενα.
Δεν περιμενω και δεν πιστευω πια οτι αυτο που για μενα ειναι η απολυτη αληθεια και το απολυτο σετ αξιων, ισχυει για τον οποιονδηποτε περα απο μενα.
Εγω πχ, αν δημιουργησω φιλια μεσω νετ, και δω ακομα και κατι τοσο χαζο οπως ενα ορθογραφικο λαθος- θα το επισημανω πριβε και οχι δημοσιως,εφοσον η σχεση εχει γινει πιο προσωπικη.
Καποιοι δεν σκεφτονται ετσι.
Το δεχομαι, το καταλαβαινω αλλα δεν τους συναναστρεφομαι.
Καπου ειναι κουραστικο να εξηγεις γιατι κατι σε πληγωσε γιατι κατι σε κουρασε και τελικα δεν βγαζεις αποτελεσμα, που να μαλλιασει η γλωσσα σου στην προσπαθεια.


Ο αλλος ειναι αυτος που ειναι.
και για να αλλαξει πρεπει να το θελει .
και να το θελει για τον εαυτο του οχι για να αρεσει σε σενα.
αποδειξη εγω, που βλεπω ποσο αλλαξα, σε ποσα σημεια ωριμασα και παλι, στην πραξη, μπαινω ξανα στην διαδικασια να εξηγω και να εξηγουμαι, και να αποκοιμιζω εμενα πρωτη.



Διαβαζα λοιπον χτες, και γελουσα με τις λιστες που εφτιαχνα στην εφηβικη μου ηλικια.
Η μια ελεγε
Μ..............τον παρατησα
Γ...........................με παρατησε


Η αλλη παλι ελεγε
Τα 10 προτερηματα που επρεπε να εχει κατα την γνωμη μου ο μελλων αντρας μου
και τα 10 ελλατωματα που ηταν deal brakers


Tο διαβαζαμε με εναν φιλο μου και ειχαμε λυθει στο γελιο γιατι δεν υπηρχε ουτε ενα ελλατωμα που να μην υπηρχε..απ αυτα που δεν αντεχα εγω προσωπικα.
Και αν το σκεφτεις, ετσι θα γινοτανε.

Περασα μετα το δαχτυλο μου σε αγαπημενα προσωπα που εχω να δω χρονια...thn Nathalie,που καθε χρονο μου στελνει καρτα και που δεν θα ξαναδω ποτε.
Αν ξαναδω καποια θα ειναι μια μακρινη κοντινη συγγενης της 16χρονης κολλητης μου με την οποια ειχαμε παιξει αβγοπολεμο στο σαλονι του σπιτιου της και με την οποια ηχογραφουσαμε στο μαγνητοφωνακι μου ηχους απο σεξ και τους βαζαμε στο γρηγορο( στρουμφακια που πηδιουνται)
Κοιταξα τον Μαρκους που τοσο μα τοσο αγαπαω αλλα απο τοτε που παντρευτηκε ενιωσα τον προβληματισμο και μη κατανοηση της γυναικας του ως προς τι μας δενει τοσα χρονια.
Εχω να του μιλησω κοντα ενα χρονο και μου λειπει.
Ειδα μια Λιλι φρεσκια, μικρη χαμογελαστη κιας βρονταγε και αστραφε καθημερινα στο σπιτι, κιας ειχα να αντιμετωπισω τρελλες καταστασεις.

Αυτα ηταν τα χρονια οπου ολα ηταν πιθανα, ποιος ξερει που θα εμενα, που θα ζουσα, πως θα ηταν η ζωη μου ποιον θα αγαπουσα και θα παντρευομουνα?


Αναστεναξα και κοιταξα το παιδι.
Αυτο το πετυχα, και οπως το ηθελα.
Την γεννα μου την εκανα οπως ευχομουνα.
θηλασα οσο ελπιζα και παραπανω.
Την εβαλα στο σχολειο που ηθελα.
Ξεπερασα τον πρωην αντρα μου.

Βρηκα τον εαυτο μου,αυτα ηταν τα πιο σημαντικα και αυτα δεν πηγανε στραβα.
Μπορει ο οριζοντας να μικρυνε λιγο, να μην μπορω πια να παω να μεινω στα νησια φιτζι και να ζω απο τις καρυδες και τα ψαρια,αλλα ποιος θελει να το παιξει πια Ροβινσωνας Κρουσος?
Και οταν μια μικρη φωνη μεσα μου φωναζει "εγω, εγω το θελω, τωρα περισσοτερο απο ποτε"

παιρνω το καλαμι ψαρεματος,-που λεει ο λογος-,αρπαζω το μικροφωνο, αρπαζω κατι αλλο, βγαινω στους δρομους ακουγοντας μουσικη, υπενθυμιζω στον εαυτο μου ποσο δυστυχεις ειναι οσοι ειναι σαν και μενα αλλα με ενα σωμα 70 χρονων που δεν μπορει να ακολουθησει, με εναν κοσμο που τους αγνοει βασιζομενος στο πως "φαινονται", υπενθυμιζω στον εαυτο μου all my blessings,κοιτταω αυτον τον ωραιο κοσμο που μπορει να μην εχουμε τελικα για πολυ και ξαφνικα τα προβληματα μου , ειναι τοσο μικρα, τοσο ανουσια και τοσο ασημαντα.


Αγαπω το παρελθον μου και αγαπω -ακομα- το μελλον μου.
Ξεκινωντας με το να λατρεψω το παρον μου