I had a dream

H λεξη αισθησιασμος εχει χασει το νοημα της πλεον ετσι οπως την χωνουν μπροστα απο καθε πορνο της πλακας, αλλα αυτην ειναι η μονη λεξη που μπορει να περιγραψει το ονειρο που ειδα.
Ονειρευτηκα οτι ημουν καπου, σε μια αποστολη που βοηθουσε παιδια...κατι τετοιο...Φοραγα μια μαυρη μπλουζα και ανατωτιομουν αν θα εβαζα μαυρο παντελονι, και τελικα μου κοτσαρανε μαυρη φουστα...τραγουδαγα(?) ημουν εκει προσωρινα.
Με ενδιεφερε ο υπευθυνος εκει αν και τωρα δεν θυμαμαι ποιος ηταν ο υπευθυνος...ο τυπος με τις κελεμπιες που ηταν ιδιος ο Χριστος και κουκλος? Ο οποιος μου εδωσε 5 μερες να σκεφτω(τι?...αν θα εμενα εκει αν θα εμενα μαζι του?) η ο αλλος( που μπορει να ηταν το ιδιο προσωπο)που ηταν ιδιος ο Ρεντφορντ στο πιο σκουρο του?
Ηταν ο ιδιος αλλα ταυτοχρονα, ο ενας ηταν το εμποδιο του αλλου...
Μαυρο πουκαμισο και τζιν, καθομουν διπλα του και ενιωθα να βυθιζομαι ( ξερω ειναι γελοια εκφραση που χρησιμοποιουν στα μεξικανικα σηριαλ αλλα τι να κανω που αυτο ενιωσα?) και να πλυμμυριζομαι εγω και το δωματιο απο τα ματια του που με κοιτουσαν γιατι μεχρι εκεινη την στιγμη δεν ειχε δειξει /πει τιποτα και τωρα ηθελε αλλα δεν μπορουσε.
Εβαλα το χερι μου στο στηθος του, (το οποιο ηταν αρκετα τριχωτο) και αναστεναξε πολυ βαθια με ανακουφιση στην βουβη επιβεβαιωση μου (πως τα γραφω)... ανοιξε τα ματια του και με κοιταξε και ενιωσα να αιωρουμαι μαζι του στο κενο.
Ο αισθησιασμος του ονειρου ηταν απιστευτος...ενιωθα το καθε τι απιστευτα εντονα.
Πιθανον αν δεν χτυπαγε το ξυπνητηρι για να παμε σχολειο, να γυρναγε σε wet dream...κατι μπροσπαθει να μου πει ο εαυτος μου....μηπως ειναι ωρα να αρχισω να κοιταω γυρω μου?
Να το παω στον ονειροκριτη να το αναλυσω περισσοτερο?

Ξυπνησα με μια αισθηση ευχαριστη αλλα και ελαφρως -πολυ ελαφρως μελαγχολικη...το βλεμμα αυτο, καποιου να με θελει, πολυ, βουβα( και δεν εννοω να με φυστικωσει μονο) εχω να το δω πολυ καιρο...Θα το ξαναδω?

Οι σημερινοι αντρες την εχουν δει ανταγωνιστικα.
"Αμα ειναι ωραια, δεν θα κανω σαν τους αλλους, θα της την σπασω"
και τελικα την παιρνει ο πιο ξεφτιλας ασχημος της παρεας γιατι ηταν ο μονος που τις ειπε οτι ειναι ομορφη και γλυκεια.
Τι πραγμα ειναι αυτο με την εχθροτητα που βγαζουν?
Ατακα στην ατακα, σποντα στη σποντα...και μια απιστευτα κακη θεληση.
"μου ειπε οτι αν και της αρεσω, ειναι κολλημενη με τον πρωην της.......ΤΙ εννοοουσε?"
Τιποτα βρε παπαρα.
Σου τοπε στα ισα και συ ψαχνεις για νοηματα.
Α ρε μαναδες που καταστρεφετε τους γιους σας.
Σας φοβουνται, και το μεταθετουν σ ολο το γυναικειο πληθυσμο...

Πως μπορω να κανω κατι με καποιον που μου την λεει? Ποτ συνεχεια ψαχνει για νοημα κρυφο πισω απο τις λεξεις? Που ειναι παντα στην αμυνα, ετοιμος για "μαχη" και που αντλει ευχαριστηση απ αυτο?
Που με μισει γιατι ειμαι ομορφη η που με μισει γιατι δεν ειμαι πια τοσο ομορφη. Που με μισει γιατι δεν ειμαι στην τριχα και μ αρεσει να κυκλοφορω με φορμες. Που με μισει γιατι κανω κατι καλυτερα απο κεινον. Που με μισει γιατι ειμαι κοινωνικη και αυτος οχι.Που με μισει γιατι δεν του φερνω τις παντοφλες η δεν τον εχω κανει το Α και το Ω στην ζωη μου. Που με μισει μονο και μονο γιατι φοβαται το φυλο μου.
Πολυ μισος βρε παιδια για ν' αντεξει μια σχεση.


Εχω στο μυαλο μου ενα προτυπο αντρος που δεν νομιζω να υπαρχει πια. Μπορει και να μην υπηρξε ποτε...Οσο ιδανικο και να ειχα, οταν εμφανιζοταν καποιος, το προτυπο εξαφανιζοταν και i dealt with the character at hand, αγαπωντας το, η εστω...προσπαθωντας.
Αλλα παντα μου αρεσε ενα συγκεκριμενο προτυπο. Αρρενωπος.
Ο σταθερος, ηρεμος( οι νευρωσεις ειναι οτι πιο γυναικειο), ο αντρας που δεν φοβαται την γυναικα, ουτε την "λατρευει" ( μπλιαχ), ο αντρας που ξερει τις διαφορες και την φυση της αλλα δεν το εκμεταλλευεται για να πουλησει φουμαρα.
Την γνωριζει, εχει αγαπησει, τον εχουν αγαπησει, αλλα δεν εχει αναγκη απο επιβεβαιωση, ουτε ψαχνει.
Αν του ερθει ο ερωτας, προσπαθει να σεβαστει τον χωρο της και τα θελω της, χωρις να διεκδικει τα δικα του, εφοσον ειναι κεκτημενα. Δεν νιωθει απειλουμενος ουτε ζηταει τιποτα.
Οτι χρειαζεται το δημιουργει μονος του και γιαυτο ακριβως του δινονται. Δεν υπαρχει απαιτηση, δεν υπαρχει γκρινια, ζηλεια και εγωισμοι δεκανικια της λειψης προσωπικοτητας.
Ειναι ο αντρας που θα καταλαβει καποια στιγμη οτι η γυναικα διπλα του εχει αβασφαλεια και θα παιξει τον ρολο του προστατη για να την παρηγορησει, χωρις να σκεφτει " τωρα αυτη θελει να της πω οτι ειναι ωραια αλλα δε!"
ειναι ο αντρας που χωρις να ειναι απαραιτητα φιλος σου, σου φερεται φιλικα.
δεν εχει φουρτουνες μεσα του, τα εχει βρει με τον εαυτο του και δεν ειναι σε διαρκη παλη να αποδειξει κατι στον εαυτο του, στους φιλους του και στην γυναικα διπλα του.

Ουτοπικο ε?

Προσπαθω να σκεφτω ποιοι διασημοι αντρες μου το "βγαζουν" αυτο.
Ο Ρενφορντ εχει αυτην την ηρεμια, αυτοπεποιθηση και σιγουρια.
Και ο αρναουτογλου το βγαζει αν και δεν ειναι στα προτυπα μου εμφανισιακα.
Βεβαια ολα αυτα ειναι στα δικα μου ματια, στο δικο μου μυαλο, και καλυπτει τις δικες μου αναγκες.
Αλλες θελουν φουρτουνες και κοντρες και παιχνιδια επιβεβαιωσης. Αλλες θελουν τον αντρα πιο διακριτικο να εχουν τον περισσοτερο χωρο στην σχεση.
Εγω θελω να ειμαι πισω απο κεινον, οχι για να μην μου πρηξει τ αρχιδια στην μουρμουρα, αλλα επειδη η παρουσια του θα ειναι τετοια που θα το κανω με ευχαριστηση.
Επειδη θα μου δινει και αυτος αυτο που μου χρειαζεται.
Η λεξη ειναι ΔΙΝΩ, και οχι αρπαζω.
ΕΧΩ, οχι διεκδικω.
Αρμονια.



θελω να παω να την ξαναπεσω γιατι σημερα εχω μεγαλη μερα...