Zηλεψα

Ειδα τις προαλλες που εγραψε η Αλεξανδρα ( το χημειο του παρακρατους) πως εγινε και της προταθηκε να γραψει βιβλιο και σκεφτηκα οτι θελω και γω να γραψω πως εγινε η επαφη μου και τις σκεψεις μου..
Οταν αρχισα να γραφω στο μπλογκ δεν ηξερα τι μορφη θα επαιρνε, το εχω ξαναγραψει, ημουν χαμενη...ηθελα να βγαλω πραγματα, να επικοινωνησω, να δω ποια ειμαι και ποια ειμαι σε σχεση με τους αλλους...Μολις(και οταν λεω μολις, το εννοω) ειχα ξεπερασει το κυριο μερος του διαζυγιου(ειχα δεν ειχα 15 μερες που ειχα ξεπερασει τελειως τον αντρα μου, μετα απο 2 χρονια απιστευτης αγωνιας)...

Στην αρχη εγραφα μη ξεροντας οτι με διαβαζουν, οτι μπορουν να με βρουν, οτι ειμασταν πανω απο 10 ατομα....:D
Οσο το μαθαινα τοσο αλλαζε ο τροπος γραφης μου...προσεχα πιο πολυ τι εγραφα, προσπαθουσα να μην ειναι τοσο εσωτερικα, αλλα πιο αναλαφρα.Aλλα ειχα αναγκη να βγαλω πραγματα, αυτο με αναγκαζε να γινομαι πιο δημιουργικη.

Εκεινη την εποχη, εμαθα απο διαφορους που γνωρισα, οτι το μπλογκ μου ηταν σε ολα τα λινκ και γενικα αρεσε...Χαιρομαι.Μετα πο καιρο, περασε η μοδα μου...και αυτο αναμενομενο και δεν με λυπησε, αφου δεν ειχα κοπιασει για την πρωτιστη επιτυχια μου..Με λυπησε (λιγο)το οτι τοτε με πλησιασανε ανθρωποι που τωρα δεν μου επιστρεφουν καν καποια τηλεφωνηματα μου..
Επισης, εκεινη την εποχη δεχτηκα μια προταση απο εναν εκδοτη.
Tον συναντησα μιλησαμε για το τι βιβλιο θα μπορουσα να βγαλω, και εδειξε ενδιαφερον οταν του ειπα οτι καποτε θελω να γραψω την ιστορια μου.
Ομως δεν ενιωθα ετοιμη να την γραψω αντικειμενικα, αποστασιοποιημενα και με τετοιο τροπο που να μην εκθετει κανεναν αλλα να φτιαχτει με ψυχολογικο τροπο...
Δεν νιωθω ετοιμη. Μειναμε εκει...
Στο "γραφ'το και οταν το τελειωσεις, φερτο"...Οποτε.


Λιγο καιρο αργοτερα με πλησιασε ενας αλλος εκδοτης. Ο Διονυσης.
Το ωραιο ( και που δειχνει το ποιον ολων μας) ειναι οτι αμεσως του προτεινα την Κουρουνα και τον Πιτσιρικο και απ οτι εμαθα το ιδιο ειχαν κανει και αυτοι αν και δεν θυμαμαι με ποια σειρα εγινε, περα οτι βρηκε πρωτο τον πιτσιρικο που προτεινε εμας και παει λεγοντας, αλλα μας ειχε σταμπαρει νομιζω και απο μονος του(?)
Να με συγχωρεσει δεν θυμαμαι αυτην την λεπτομερεια.
Μιλησαμε, μου εξηγησε τι ηθελε να κανει, κατσαμε πανω απο ενα τραπεζι και παιζαμε με ιδεες για το εξωφυλλο και διαφορα αλλα.
Μου αρεσε η ιδεα, γιατι δεν θα κοπιαζα.:P

Ετοιμα ηταν.
Λογο της αντισυμβατικης του παρουσιας και νοοτροπιας, ομολογω οτι το ρανταρ μου χτυπησε κοκκινο.
Πως γινεται καποιος να ειναι ετσι και οχι αλλιως? Τι μπιζνες κανει?
Τον περασα κοσκινο....

Η διαφορα μου με τους υπολοιπους, ηταν η εξης.
Ειχα εκδωσει ξανα βιβλιο, και μαλιστα το ειχα φτιαξει απο την αρχη μεχρι το τελος, ασχετα αν λογο ενος παραγνωρισμενου νομου δεν μπορεσα να τα διαθεσω οπως ηθελα...Ομως αυτην την καψα του να δεις τις ιδεες σου τυπωμενες σε χαρτι, η αγρια χαρα και περηφανεια να το δειξεις σε φιλους και γνωστους, ολο αυτο το ειχα ζησει, το ειχα νιωσει και ενιωθα "χορτατη". Δεν πιστευα ποτε οτι θα ξαναεκδοθω, γιατι δεν με θεωρω συγγραφεα...τοσο απλα.
Πιστευα οτι μεσα μου εχω ενα βιβλιο που θα εβγαινε μετα τα 50 μου οταν θα ειχα ωριμασει...
μ αυτο το σκεπτικο λοιπον τον περασα γενεες δεκατεσσερεις γιατι δεν ενιωθα οτι ειχα ουσιαστικα να κερδισω κατι(στην ελλαδα δεν ζεις απο την συγγραφη βιβλιων) αλλα σιγουρα δεν ηθελα να χασω κατι.

Αυτα που θα τυπονωνταν σε χαρτι και θα φευγανε περα απο τον ελεγχο μου, περα απο το κουμπακι "delete blog?" ηταν η ζωη μου...δεν ηταν σχολιασμος επικαιροτητας, ηταν πραγματα που θα μπορουσαν να με βλαψουν.
Ειχα δει τι που*****ριο ειχε γινει στο μπλογκ με διαφορους ανωνυμους και επωνυμους και ειχα τρομαξει λιγο.
Επεμενα πολυ στο να μεινω ανωνυμη.
Δεν θελω αυριο να παω καπου και να ξερει ο χ αγνωστος τα παντα για μενα, μεχρι και πως "το κανω"...
δεν θελω, σε περιπτωση που παρεξηγηθουνε καποια γραπτα μου, να υποστει και η μικρη τις συνεπειες του να ειναι η κορη μου.
Δεν θελω να ειναι η ιστορια της Λιλης, αλλα η ιστορια μιας γυναικας στην πολη, οπως τοσες ιστοριες πισω απο πορτες...


Επεμενα πολυ σε αυτο, και στο γεγονος οτι αν κατι παει στραβα, να το αποσυρουμε.
Δεχτηκε.
Ηρεμησα.
Εκανα επιλογη γραπτων, τα εστειλα, τα ξανα επελεξα, οταν συνειδητοποιησα οτι του Πιτσιρικου και της Κουρουνας εχουν "ακουστει."
Πηρε μεγαλυτερη διασταση απ οτι περιμενα...
Εβγαλα μερικα γραπτα, προσθεσα μερικα...
Ειναι στον διορθωτη τωρα.

Δεν το σκεφτομαι.
Δεν θελω να μπω στην διαδικασια αυτη γιατι φοβαμαι λιγο.
Φοβαμαι γιατι εκτειθομαι σε εναν κοσμο που θα δει το μεσα μου, τα αστεια μου, τις ιδεες μου και ξερω οτι ζουμε σε εναν κοσμο που καννιβαλιζει, κυριως....
Δεν θελω σε περιπτωση απορριψης, το τιμημα να το πληρωσουν οι ανθρωποι γυρω μου.
Αλλα εχω ελπιδα.
θελω να δω...
σαν την Πανδωρα που ανοιξε το κουτι, θελω να δω αν θα βρω εκει εξω ανθρωπους που θα καταλαβουν, που θα διαβασουν αναμεσα στις γραμμες, που θα γελασουν, θα περασουν καλα, θα ταυτιστουν ισως με καποια γραπτα.

Κυριως ομως, νιωθω οτι δοκιμαζω εμενα...ρισκαρω.
Ελεγα σε μια μεγαλη παρεα, αυτη ειμαι, ετσι επιλεγω να παρουσιαζομαι...
και τωρα σπανε τα φραγματα...
Λεω στον κοσμο, αυτες ειναι οι ιδεες μου, οι ιστοριες μου,....αυτη ειμαι εγω....οχι η συγγραφικη μου ικανοτητα (η ποια?)
Θα σας αρεσω?

Ειδωμεν....