H ζωη ειναι...

Κουραστηκα.

καποτε διαβαζα ενα βιβλιο, to pivoine της pearl buck οπου η ηρωιδα, δουλα σε σπιτι πλουσιων στην Παλια Κινα, ρωταγε την παλια δουλα.."η ζωη ειναι ευτυχια η δυστυχια?
Αν ειναι δυστυχια, να ειμαι ευχαριστημενη με τα μικρα πραγματα που μου ερχονται'
Καπως ετσι κατεληξα και γω στο οτι η ζωη δεν ειναι ευτυχια. δεν ειναι ευτυχια για τα παιδια των πολεμων, της Αφρικης, της Ταιλανδης, δεν ειναι ευτυχια για τον αρρωστο, τον ακρωτηριασμενο, το ορφανο, για την γειτονισσα που τρωει ξυλο, για τον περιπτερα που εχασε τον γιο του, για την κοπελιτσα που βιασανε, για το παιδι που ανοιγοκλεισε τα ματια του και περασε ολη του η ζωη πολυ γρηγορα, και ακομα θελει αλλα ολα εξωτερικα εχουν αλλαξει.
Ειναι ουτοπια να πιστευεις οτι υπαρχει "ταξη", "ασφαλεια"...
Η ζωη ειναι δυσκολη, και γω ειμαι ευτυχισμενη γιατι ακριβως δεν ζω στην Αφρικη, εχω φαγητο στο τραπεζι μας, δεν ζω μεσα στην βια και εχω μικρο απολαυσεις οπως να παραγγειλω μια πιτσα, να κολυμπαω κατω απο τον ηλιο, και να γραφω στο ιντερνετ.
Αναλογα τα θεματα ξερω και τι θα ακουσω πανω κατω.
ποιος θα απαντησει σε σεξ θεμα, ποιος θα πιασει το "κλεισιμο ματιου", ποιος θα γραψει στις αναμνησεις, ποιοι θα μου γραψουν σταθερα και με εκτιμανε ΟΤΙ κιαν γραψω, ποιοι ειναι 15-16 χρονων, ποιοι κανουν διπλοπροφιλα κλπ κλπ
και μπαινω με την αναλογη ψυχολογια στο εκαστοτε θεμα και αναλογα το νικνειμ, χοντραινω ενστικτωδως το πετσι μου η οχι.

Τις λιγες φορες που πιανομαι στον υπνο, πληγονωμαι.
οχι επειδη καποιος δεν με γουσταρει( η μαλλον δεν γουσταρει τι γραφω) αλλα η αρνητικοτητα εξφενδονιζεται,περναει απο τα καλωδια και κολλαει επανω μου σαν πισσα.
Ετσι το βιωνω.

Το τελευταιο παραδειγμα ηταν στο ποστ με το γατι.
Ο μπλογκερ θεωρησε λογικο να μου πει και να καταχωρισει οτι δεν ειναι θετικος απεναντι μου και οτι μαλιστα συζητηθηκε στο μπλογκ της κουρουνας.Στο ασχετο.
δεν διεκρινα κακια στον τροπο που εγραψε.
Δεν ειδα αυτο που ειδα σε αλλους.
Ομως ενιωσα ...πως να το πω?
οχι μειωμενη...δεν προσβληθηκα. μειωμενος εισαι οταν το αφηνεις...
ουτε προθεση μειωσης θα ελεγα...δεν ενιωσα οτι he went out of his way to hurt me.

και αυτο ηταν που με γαμησε.
ηταν ο εαυτος του.
χωρις να τον ξερω, διεκρινα απλα εναν ανθρωπο που ενιωθε υπεροχη και μιλαγε χωρις να σκεφτει οτι ο διπλα εχει αισθηματα, προβληματα, και δεν ειναι απαραιτητο να του γαμας την διαθεση.
δεν ειναι απαραιτητο.

αντιθετως, στις μερες μας ειναι απαραιτητο να δινουμε χαρα, ευτυχια, καλοσυνη στους γυρω μας.
Κιαν δεν μπορουμε, να κραταμε το στομα μας κλειστο.


γιατι ειλικρινα, αυτος ο ψυχικος καννιβαλισμος, μ εχει γονατισει.
κι ας μην ειναι προσωπικο.
ισως γιατι περναω πολυ δυσκολη περιοδο και δεν τολμαω να την γραψω εδω.
ισως γιατι τα αποθεματα καποτε τελειωνουν.
ισως γιατι ενω πιστευω οτι η ζωη ειναι αυτη που ειναι, ξυπναω καθε πρωι με την ελπιδα οτι ολα ειναι ενα κακο ονειρο και θα ξυπνησω.
και ο κοσμος ειναι ακομα ενα μερος οπου ολοι ειναι basically good.
Ισως γιατι κατα βαθος πιστευω οτι η ζωη πρεπει να ειναι ευτυχια και διαψευδομαι απο σας τους εξω, σχεδον καθημερινα.



let me be.