I m back

Aφου επαθα την τριμηνη κριση αυτολυπησης, αλα Βασιλακης Καϊλας-γιατι με βαρατε εμενα το ορφανο μη!-συ΄νηλθα και επανηλθα στις επαλξεις. Bring it on.
Mε χαρα ανακοινων τους εξης λογους που εχω να χαμογελαω.
*το γατι εχεσε
* ανεβηκε 2 φορες στο κρεβατι, και δεν το ελιωσα στον υπνο μου
*χτες εφαγα πιτσα και αγορασα 2 σακκουλες σοκολατοειδη αλλα δεν τα εφαγα ολα.
* σημερα εχει ηλιο.
*δεν εχω λογους να νιωθω down.


ξερετε τι προσεξα?
Η μπλογκοσφαιρα δεν εχει χιουμορ.
seriously, I see dead(serious) people.

περα απο τον Χορχε( ταλενταρα σ αυτο), δεν θυμαμαι να εχει καποιος αλλος, περα ισως απο την Λιτσα, την αβαντι(αν και δεν το εδειχνε τοσο πολυ εδω) τον Πιτσιρικο, την Κουρουνα, τον Μπρους που ηταν στην κοψη, για οσους δεν διακρινανε οτι δεν ειχε προσωπικη εμπαθεια...και ισως 2-3 αλλους.

Παντου βλεπω σοβαρα ποστ.
δημοσιογραφικα
σοβαροφανη
ειρωνικα(σορυ γκαιζ, ειρωνια δεν προσδιδει χιουμορ αλλα κακια)


Που ειναι οι ατακες και ο τζερτζελες?
το μπαχαλο?


ξαν γυρισα σε ενα παλιο φορουμ οπου υπαρχουν 2 ανισσοροποι που χαλανε την διασκεδαση των υπολοιπων, μονο και μονο γιατι μπαινοντας εκει διασκεδαζεις απιστευτα.
Γελας.

Θελω να ξαναβρω αυτην την διαθεση.
Οταν αρχισα να γραφω ενιωθα οτι θα ειχα θετικο ακροατηριο και εβγαλα την κωμικια-οπως λεει και ο Ιασων- απο μεσα μου.
Με τον καιρο και την μιζερια που εβγαινε απο τα σχολια, κουμπωθηκα.

Αλλα πως μπορειτε να ζειτε χωρις την ανεμελια, την σιγουρια στον εαυτο σας οτι ειστε αυτοι που ειστε κιαν ο αλλος σας "θιξει", να απαντησετε με χιουμορ?
Εγω μια το χανω μια το βρισκω.
αναλογως σε τι φαση ειμαι, ποσοι μου την πεφτουν κλπ

Ειναι ομως ωραιο προτερημα.
ισως το καλυτερο.

Σε βοηθαει να δεις την ζωη αισιοδοξα, σε κανει συμπαθη, και αποφευγεις και τα ελκη.
δεν εμπλεκεσαι...
δεν φευγεις απο το δικο σου μονοπατι οπως μου εγραψε καποια σε προηγουμενο ποστ.
(μ αρεσε πολυ.)


και το δικο μου μονοπατι ειναι να μην κρυβομαι πισω απο το δαχτυλο μου, να προσπαθησω να δημιουργησω επαφη, με αλλο πλασμα πριν κλεισω τα ματια μου.
Να δεχτω εμενα οπως δεν με δεχτηκε ποτε κανεις, χωρις ορους, χωρις "αν ησουν λιγο πιο..." "αν ησουν λιγοτερο..."...τιποτα.
Αυτη που ειμαι τωρα, αυτην την στιγμη.
Να βρω σε μενα αυτο που εψαχνα στους εξω.
Και να το αφομοιωσω και να το δωσω στο παιδι μου.

Αυτο ειναι το νοημα.