Μπλογκαρω και ξεμπλοκαρω

Eβλεπα το μπλογκ και δεν γουσταρα να μπω...δεν εβρισκα τον λογο να μπω να γραψω κατι με χιουμοριστικο τροπο...οπως πχ το περιστατικο του παππου γυρω στα 80 που με χουφτωσε στην λαικη και μετα μου εριξε και το πιο αστραφτερο χαμογελο που μπορεσε να δωσει η coredent στην μασελα του.
Η να γραψω τα πολυ καλα νεα μου, η τις ανησυχιες μου.
Κιαυτο γιατι εφοσον καποιος μπαινει εδω και μπορει να με "στεναχωρεσει" ειτε με κακια, ειτε οτιδηποτε, δεν ειναι πια ημερολογιο.
Και εφοσον το"κοινο" που εμπαινε εδω, ηταν ενα κοινο "καπως", δεν ειχα καμια διαθεση to entertain them, βρισκοντας εξυπνες ατακες, ομορφες φρασεις και λεγοντας προβληματισμους.
Και με το λεξιλογιο που εχω, αν χασεις το χιουμορ σου, μενει μονο η βρισια, μονη της, γυμνη, ασχημη...

Θα μου πεις...
Αλλοι πως το αποφευγουν?
Ειδα το μπλογκ του αρκουδου καλυτερα. Μου αρεσε.
Αλλα ειδα και το στιλ με το οποιο μιλαγε. Το θαυμασα γιατι εγω δεν θα μπορουσα να το κανω.
Πχ
Αλλαχτηκε η ημερομηνια στο θεμα της Μαριας και το aids(link λιγα ποστ πιο κατω) και το ενημερωσε.
Θα μου πεις τους σεβεται.Ειναι θεμα ερμηνειας...
Οκ.
Υπαρχει ενα κοινος κωδικας επικοινωνιας.

Η αληθεια ειναι οτι εγω σεβομαι τον συνανθρωπο μου σαν οντοτητα.
Μπορει να μην του εχω εκτιμηση πχ, αλλα νομιζω οτι σεβομαι το γεγονος οτι ακομα κιαν θεωρω τον εαυτο μου καλυτερη η ανωτερη(πρεπει να εχει κανει μεγααααααλη μαλακια για να φτασω σ αυτο το συμπερασμα, ως γνωστο ο μπουρδοεντοπιστης μου ειναι ελλατωματικος), δεν υπαρχει λογος να του χαλασω την καλη του διαθεση λεγοντας του τι πιστευω για κεινον.

Γι αυτο γενικευω παντα οταν λεω χαρακτηρισμους, εδω μεσα.
Η αληθεια ειναι οτι και στην προσωπικη μου ζωη βριζω ασυστολα.
Δεν εχω χυδαιοτητα ομως and I can get away with it.
Im funny.

Θελω να ξαναρχισω να γραφω ΚΑΙ εδω.
Το μπλογκ μου ηταν η σημαδουρα μου απο την οποια ειχα γαντζωθει στην Θαλασσα μεχρι να ξημερωσει γιατι το να μου δειχνουν τ αστερια τον δρομο δεν εφτανε.
και ξημερωσε, και βγηκα στην παραλια, χτυπημενη,ζαλισμενη, αλλα σωα.
Και τι παραλια.

Το μπλογκ μου ηταν οι σταχτες απο τις οποιες αναγεννηθηκα.
Ο Τραχανας μου.
Οι σκεψεις μου ωμες.
"ματι μαλακας αυτος που κλεβει κειμενα"
"μα τι ομορφα που ενιωσα στην αγκαλια του"
Λογοκρινα μονο τα πολυ προσωπικα
Με τα δικα μου φιλτρα, με τα δικα μου σταθμα και ορια.

Δεν με νοιαζει να μοιραστω μια ερωτικη στιγμη εφοσον δεν υφισταται πια, εφοσον ολοι μας εχουμε τετοιες στιγμες στην ζωη μας.
Θελω να πιστευω.
αλλωστε τα πιο αστεια, αναλαφρα και ανωδυνα θεματα ειναι το σεξ.
Υπαρχει παντου.
'Αλλα ειναι τα πολυτιμα μας. 'Αλλα κραταμε μακρια απο αδιακριτα βλεμματα.
Το μ*νι, ειναι ανωδυνο. Μπορει να ειναι και αστειο.
Και οταν ξεκινησα αυτο το μπλογκ ειχα δηλωσει
" αν το μ*νι σερνει καραβια, εγω θελω κρουαζιεροπλοιο." (αποτυχημενα κρεβατια)
Αλλιως διαβαστηκε απο τον καθενα, αλλιως το εννοουσα.
Και αλλιως εκπληρωθηκε η ευχη μου.

Γραφοντας για σεξ, διαζυγιο, αισθηματα, φοβιες, μεσα απο τσακωμους , βρισιες, διαλογους, ειδα αυτο που βλεπανε οι αλλοι και ειτε πλησιαζαν η φευγαν μακρια.... και ανοιξανε τα ματια μου.
Ειδα εμενα.
How I come across.
Εγω ημουν το κρουαζιεροπλοιο, που το μπλογκ ανεσυρε στην στερια.
Οχι ενας ναυαγος σε σημαδουρα.
Και το μπλογκακι μου, με τις ωμες σκεψεις μου, με το stand up comedy μου, με την παρουσια του να με φωναζει καθε πρωι, μου χαρισε αυτοπειθαρχεια στο γραψιμο, ενα παραθυρο στα μυαλα των αλλων(δεν πανε και πολυ καλα πρπει να ομολογησω :P),αναγνωρισημοτητα, και currency.
Μου ανοιξε πορτες.
Μου εκλεισε αλλες.
αλλα κυριως, μου εδωσε με το παραπανω την ζωη που του εδινα.


Και μονο γι αυτο, οφειλω να ερχομαι να του φυσαω μια νεα πνοη καπου καπου, ασχετως με το ποιοι διαβαζουν και αν καταλαβαινουν.
Εμενα.
Το ατομο που σηκωνεται το πρωι, παει στην κουζινα του, βαζει τον βραστηρα, βγαζει μια τσιμπλα, χασμουριεται και καθεται μπροστα στον υπολογιστη.
Και που αναλογα με το αν ειναι λυπημενο, προβληματισμενο, χαρουμενο, αναλογα με το αν κοιμηθηκε καλα το προηγουμενο βραδι, (η οχι) ειναι μονο του και εχει χρονο, η εχει εναν συντροφο κουλουριασμενο στα σεντονια...
Το ατομο που σκυβει και κανει μια κινηση μαγικη,παταει το δαχτυλο στο κουμπι, και σε 2 λεπτα, ανοιγει εδω μια μαγικη πορτα, με προορισμο το εσωτερικο του μυαλο του.
Και ξεχυνεται μπροστα στην οθονη κατι σπανιο.
Το πως σκεφτεται καποιος αλλος.
Η εσωτερικη φωνη που εχουμε ολοι μας και υποθετουμε οτι ειναι η ιδια για ολους.







Κι αν δεν ειναι....
Δεν πειραζει.
δεν σημαινει οτι η δικη μας ειναι καλυτερη η χειροτερη.
Μη σταθουμε σ αυτο.
Ας σταθουμε στο οτι για πρωτη φορα μπορουμε να βλεπουμε ο ενας τις σκεψεις και τα μυαλα του αλλου, και στο οτι αν μη τι αλλο ειναι απιστευτα ενδιαφερον...νο?