Πρωινος καφες

" Tο μπλογκ της Λιλι, ηταν πουτσες, πουτσες, πουτσες.
Τωρα εγινε πουτσες μπλε"

Μα δεν ειναι τελειο;:D :D
Μου το ειπε ο Χορχε χτες( του το ειπε καποιος αγνωστος που αυτο βλεπει στο μπλογκ(δικαιωμα του) και που γνωριστηκανε...-δεν καταλαβα), και παρα την εμφανη χυδαιοτητα το βρηκα πανεξυπνο και πολυ αστειο.

moving on.
ξαναδιαβασα το παπαληρημα το χτεσινο(πρωινο) και εσκασα χαμογελο.
Δεν με πιανει συχνα η αυτολυπηση και η ανασφαλεια αλλα οταν με πιανει, για μια μερα γινομαι Βασιλακης Καιλας.
Μετα μου περναει και γελαω με το ποσο μαυρα τα εβλεπα ολα.



Αυτο που χτες με πληγωσε συνεχιζει να με πληγωνει, δεν ελαφρυνε με την διελευση της ημερας, αλλα καπου δεν νιωθω οτι ειναι το κεντρο του κοσμου μου.
Οπως ειπε και ο Σ. "θα βρισκει συνεχεια νεους στοχους να χτυπησει"
(η κατι τετοιο, ημουν ηδη στην δευτερη μπυρα)
Ναι οκ, αλλα μιλαμε για ατομο που ο ορισμος της ιδιοτητας του θα επρεπε να ειναι αγαπη, προστασια.

Δε βαριεσαι.



Μιλησα χτες με μια γυναικα, και καποια στιγμη πανω στην κουβεντα μου ειπε οτι υπηρξε περιοδος που σκεφτηκε να αυτοκτονησει. Το ακουω συχνα απο πολλες γυναικες...ειδικα τις πιο παλιες, οι οποιες δεν δουλευανε και οταν τα παιδια μεγαλωνανε καπως. Η γυναικες που καποια στιγμη νιωσανε παντελλως αχρηστες σε σχεση με τον γαμο τους ( το ιδιο πανω κατω).
Γυναικες μεγαλες, οχι κοριτσακια που καταπινουν ασπιρινη για να μην φυγει ο Κιτσουλας.
Αν και αναγκαστικα ισως θα επρεπε να τις βαλω και αυτες στην εξισωση.
Προτιμω ομως να εστιασω σ αυτες που ειναι μαναδες και τις κρατησε αυτο...τα παιδια.
Ισως μια μερα συζητησω και για την δικη μου περιοδο που ειχα αποφασισει κατι τετοιο και το τι με κρατησε.
Περυσι ειχα φτιαξει με τον ψυχολογο μου ομαδα υποστηριξης για χωρισμενες( με σκοπο να αλληλοβοηθηθουμε με μπειμπι σιτινγκ, ψυχολογικη στηριξη κλπ)
Φετος ενδιαφερθηκανε 3-4 και σκεφτομαι να το ξαναοργανωσω απο Σεπτεμβρη, χωρις ομως να συμμετασχω για πολλους διαφορους πρακτικους λογους.


Σε λιγο καιρο ερχεται ο leboyer.
θα δωσει μια διαλεξη.
Ο Leboyer ειναι ο ανθρωπος που εγραψε το "μια γεννα χωρις βια" και ο πρωτος που παρατηρησε οτι τα εμβρυα υποφερουν απιστευτα με τον τροπο που επιλεγουμε να τα φερνουμε στον κοσμο, που απεδειξε οτι το μωρο με το που γεννιεται δεν χρειαζεται να κλαψει παρα μονο να φωναξει, ο ανθρωπος που απεδειξε οτι τα νεογεννητα χαμογελουν και οτι δεν χρειαζεται να ξεκιναμε την ζωη μας μες στην απελπισια και τον τρομο.
Στο εξωτερικο οι κλινικες και τα μαιευτηρια δινουν στις μητερες την επιλογη να γεννησουν ηπια, με απλες αλλαγες οπως σβυσιμο των φωτων
(φαντασου στην θεση του μωρου να εισαι στο σκοταδι και μετα να πεφτεις σε φως χειρουργειου που σε στραβωνει και σου τσουζει τα ματια, τον τρομο που χανεις το μονο γνωστο οροσημο, ο χτυπος της καρδιας που σε συντροφευε 9 μηνες, η πληγη απο σωληνα που σου βαζουν βαθια στην μυτη κλπ.)
Στο εξωτερικο ο τοκετος σου δεν γινεται απαραιτητα με παρεμβατικες μεθοδους οπως περινεοτομη, εισαγωγη οξυτοκινης στον ορο, που ευξανουν αφυσικα τις συσπασεις, αλλα με απιστευτο σεβασμο στην φυση.Στην μητερα και το παιδι.
Και φυσικα σε τετοιο αρμονικο περιβαλλον, η γυναικα παραγει τοσες ορμονες που η γεννα της ειναι σαφεστατα πιο ευκολη, πιο φυσιολογικη.
Στην Ελλαδα, ειμαστε ακομα στον μεσαιωνα κατα την ταπεινη μου γνωμη, και δεν ειναι κανεις πολιτης ενημερος για το τι δημιουργουν αυτες οι παρεμβασεις.
Και ευτυχως που αυτος ο συνταξιοδοτημενος μαιευτηρας-πασιγνωστος σε ολο τον κοσμο- ερχεται 1 φορα στα 2-3 χρονια, να ενημερωσει, να ταρακουνησει, να φωναξει
"Κοιταχτε-μονο κοιταχτε- τι κανουμε στα παιδια μας!"