Romeo and Juliette fucked and parted

" Δεν θελω σχεση, αν θες να ειμαστε φιλοι..." της ειπε κοιταζοντας το στηθος της αυταρεσκα και εχοντας την -ηδη - στην αγκαλια του.
Ο 13χρονος πιτσιρικας στο διπλανο παγκακι δεν ηταν και κανας κουκλος, αντικειμενικα. Σπυριαρης ηταν, υπερβολικα αδυνατος ηταν,και γενικα πρεπει να ηταν ο χαμενος κρικος του Δαρβινου.
Η πιτσιρικα τωρα, ηταν αλλο πραγμα. Σχηματισμενη, ομορφη, με ροζ παιδικο βρακακι που εβγαινε απο το χαμηλοκαβαλο παντελονι της.
Δεν ακουσα τι του ειπε αλλα πεντε λεπτα μετα ο σκελετουλης εκανε ανασκαφες στο στομα της και ζουπαγε το μικρο καλοσχηματισμενο στηθος της με την λεπτοτητα ενος φουρναρη στο ζυμαρι.

Αναστεναξα.
Ηλιθια.
Η μηπως δεν εχει πια επιλογη και το ξερει;
Μηπως εγω ειμαι η ηλιθια σ αυτην την περιπτωση;
η απαρχαιωμενη κυρατσα που εχει μεινει στην εποχη της;

Αν απο τα 13 λενε οτι δεν "θελουν σχεση", τι θα γινει οταν μεγαλωσει η κορη μου?
Μην παρεξηγηθω, δεν ειμαι υπερ της σχεσης στην ελληνικη κοινωνια.
δεν ειμαι ομως ουτε υπερ του "επειδη υπαρχει πληθωρα και προσφορα, σε μειωνω στον βαθμο της ξεπετας, του fuck buddy, θες δε θες."
Αν μια κοπελλα νιωθει οτι εχει αξια η ιδια και δεν θελει να ειναι ουτε στο "περιμενε" καποιου που την ενδιαφερει, αλλα ουτε "το γαμιομαστε και δεν τρεχει τιποτα" την εκφραζει....what is she to do?
Αν και σε καθε γενια υπηρχε η ταση του "μοντερνου και απελευθερωμενου" και σε καθε γενια γαμιοντουσαν ασυστολα...μην κοροιδευομαστε.
Aπο την φυση της η γυναικα βγαζει ορμονες κατα την σεξουαλικη πραξη που την "δενουν' με τον συντροφο της, το εχω ξαναγραψει. Οτι κιαν ειναι το νεο τρεντ, αυτο μεσα μας δεν αλλαζει.

Και αφου περασουμε απο ολη την γκαμα μαλακιας που προσταζουν οι φιλες τα περιοδικα και τα "δεν θελω σχεση" που ακουμε, καποια στιγμη, ισως, ξυπνησουμε και δουμε οτι φαγαμε την μεγαλυτερη παραμυθα απ ολες, οτι ελευθερια και μοντερνισμος σημαινει "κατεβαζω ευκολα το βρακι μου...και τι εγινε?"
Ομως αυτα τα εχω ξαναγραψει.

Το μυαλο μου πηγε κατι χρονια αργοτερα. Φανταστηκα την κορη μου σε εναν κοσμο του "δεν θελω σχεση".Της ευκολιας, της εναλλαγης συντροφων. Πουριτανη δεν ειμαι, εχω κανει και γω ουκ ολιγα και θα κανω οσο μου το επιτρεπει το φυζικ μου και οι αντοχες μου, αλλιμονο.
Αλλα εγω ερωτευτηκα στην εφηβεια.
Εζησα τα κρυφτα και βιαστικα φιλια μολις γυρναγε η μανα μου το κεφαλι της, τα χερια ενωμενα κατω απο το τραπεζι. Εζησα την ανυπομονησια να ανεβει το χερι του λιγο πιο ψηλα ενω με ειχε αγκαλια και βλεπαμε ταινια.
Τωρα τα πιτσιρικια παιρνουν πιπες στα παρκα μπροστα σε συμμαθητες τους, η πηδιουνται στο κρεβατι κανονικοτατα με τους γονεις διπλα στο σαλονι.
Και την αλλη εβδομαδα, δεν σε ειδα δεν με ειδες.


Καποτε ενας γκομενος μου-απο τους πιο χυδαιους και σεξοδιαστροφικους τυπους που ειχα γνωρισει ποτε μου- μου ειχε πει στο τελος του καλοκαιριου λιγο πριν του αρνηθω να μεινουμε μαζι και γυρισω στην Αθηνα,
"το μ*νακι σου εχει αξια, μην το σπαταλας"
Τοτε το ειχα παρει οτι εννοουσε οτι θα επρεπε να δινω περισσοτερο credit στον εαυτο μου και να μην δεχομαι να καθομαι με καποιον που δεν ειναι σιγουρος οτι με θελει. (σε αναφορα στον αντρα που τοτε γουσταρα τρελλα και προσπαθουσα να ξεπερασω)Να μην επιτρεψω σε κανενα να μειωσει και να με κανει να αμφιβαλλω για την αξια μου.
Γιατι ημουν και πολυ μαλακας.
Τωρα βεβαια υποψιαζομαι οτι το εννοουσε στην κυριολεξια, οσο παει το μυαλο μου στο χαρακτηρα του και στο μεχρι που μπορουσε να αντιληφθει καποια πραγματα.
Ομως παντα ετσι ημουν.
Εβλεπα παντα "βαθος" στους αντρες που μου αρεσανε, ενω ουσιαστικα αν ηταν θαλασσες, θα περπατουσαμε απο την μια χωρα στην αλλη.
Anyway.
Το ποιντ μου ειναι οτι ασχετα αν εγω δεν πιστευα σε μενα και επετρεπα τον εαυτο μου να μπει σε τετοιες καταστασεις, υπηρχε never the less επιλογη.
Τωρα?
Τι επιλογη θα εχει η μικρη?

Κατα ποσο θα πιστευει οτι αξιζει να αγαπηθει, αν ολοι γυρω της την θελουν (και θα την θελουν και πολυ μαλιστα) για μια "χαλαρη " συνευρεση, αλλα κανεις αρκετα για να ειναι μαζι?
Τι μνμα θα της περναει αυτο;
Κατα ποσο θα θελει εκεινη να κανει σχεση?
Και δεν ειναι η σχεση καθα αυτου που με απασχολει, αλλα αυτα που ζεις οταν εισαι ζευγαρι με εναν ανθρωπο. Την συντροφικοτητα, τον κοινο στοχο, το χτισιμο, τις κοινες εμπειριες,την εμπιστοσυνη, το ανοιγμα της ψυχης σου, τον ωμο να κλαψεις, το χασιμο του εαυτου σου και σεξουαλικα...




Πως θα παρουν τον εσωτερικο πλουτο και τα μαθηματα, μεσα απο εμπειριες περα απο την σαρκα;
Η γνωση του εαυτου.Πως θα αποκομισουν την ικανοτητα να κοιτας στο μελλον και να ονειρευεσαι; Περα απο τη επαγγελματικη καταρτιση που φερνει ασφαλεια,να νιωθεις οτι καποιος εκει εξω σε καταλαβαινει και σε νοιαζεται, εσενα.
Πως θα νιωσουν οτι δεν ειναι μονα τους;








Χμμ, τωρα που το σκεφτομαι, καλυτερα που ειναι ετσι τα πραγματα.
Τουλαχιστον ειναι πιο τιμια και πιστα στην πραγματικοτητα.