Ονειρα θερινης νυκτος (2)

Ενα παιδι περπαταει σε παραλια, και μαζευει πετρες ενω ο ανεμος του ανεμιζει τα μαλλια.Αυτο μπορω ακομα να το μοιραστω, το νιωθω ακομα, το ενδιαφερον της αναζητησης της τελειας πετρας, το γελιο οταν ενα κυμα σε ριχνει προς τα πισω ενω εψαχνες προσυλωμενος για το τελειο σχημα και χρωμα...

Δεν εχω πια την μυρωδια της καρυδας του coppertone, λογω επικινδυνοτητας του ηλιου, αλλα εχω την δροσια στο μεσημερι κατω απο μια ομπρελλα η ενα καπελλο...εδω στην Αθηνα αν βγεις μεσα στην ημερα, το εξω ειναι χειροτερο απο το μεσα.




Η μυρωδια του χυμου πορτοκαλι, το χλωριο της πισινας και την κρεμα στο δερμα, η δροσια στο κεφαλι απο το βρεγμενο καπελλο και το χερι της μαμας στην πλατη, πραγματα που τωρα δεν τα καταλαβαινεις καν αλλα οταν μεγαλωσεις αυτες τις λεπτομερειες θα αναπολεις -ειδικα αν εχεις δικο σου παιδι.
Αυτα τα μικροπραγματα θα σου ερχονται στο νου και θα συνθετουν την χαλαρωση και την αισθηση ευτυχιας.




Ολα τα κοκκινα που πετανε ειναι οι πεταλουδες που πετουσαν γυρω μου...οσοι εχουν παει Ροδο ξερουν γι αυτην την κοιλαδα.
Πριν χρονια, οι πεταλουδες δεν παταγανε πια εκει, κυνηγημενες απο τον ανθρωπο και τα σκου πιδια του και την συμπεριφορα του, αλλα φετος υπηρχαν πολλες, αυξηθηκανε κιαυτες με τον τουρισμο θαρρεις...
Σαν τρελλοι να φυγουν απο τις πολεις...
Ενω διπλα ενας πολεμος μαινεται. Θαρρεις λες και οι ψυχες μας νιωθουν ποσο ευκολο ειναι να συμβει κατι τετοιο, θαρρεις και μεις σαν τις πεταλουδες θελουμε να πεταξουμε, να επιστρεψουμε σε μερη που θα μας κανουν να νιωσουμε ασφαλεια, στον ηλιο, στο νερο, στην ζωη οπως θα θελαμε να ειναι...


Στα Τριαντα (Ιαλυσσος) υπηρχαν παντου μικρα σπιτακια με παραδοσιακες αυλες...θυμαμαι το σοκ που επαθα οταν πηγα το 89, 5 χρονια μετα την τελευταια μου καθοδο.
οι αλλαγες με ειχαν σοκαρει.
οπου υπηρχαν καλαμιες τωρα υπηρχαν τουριστικα σουπερμαρκετ και κινεζικα εστιατορια(!)







Σπιτακια σαν αυτα ρημαζουν μεχρι να τα γκρεμισουν και να φτιαξουν 3πατες πολυκατοικιες με 'ενοικιαζομενα δωματια".
Δε λεω, απο τον τουρισμο ζουνε ολοι, και οταν τιθεται θεμα αναγκης...αλλα ειναι τοσο κριμα...
να αγοραζα ενα τετοιο και να το εφτιαχνα λιγο λιγο καθε χρονο












Με φανταζομαι να ξυνω να σοβατιζω, να ξεριζωνω αγριοχορτα, να βαφω, να φερνω πλακα, ενα τραπεζι και ενα ραντζο στην αρχη, και μετα λιγο λιγο, το παιδι να παιζει ανεμελο στην σκια της αυλης,μεχρι να ερθει η ωρα να φαμε καρπουζι και ροδακινα με τα χερια και τα ζουμια να τρεχουν ενω καθομαστε οκλαδον στην αυλη...ενα διαλειμμα για μενα πριν πιασω παλι το μυστρι,το πινελο, το σφυρι, ενα γευμα με την μαμα πριν κοιμηθει η μικρη πανω στο ραντζο ενω στο βαθος της σκιασμενης αυλης, ενα τζιτzικι νανουριζει, ακουμπησμενο πανω στην συκια...

Ολοι μπορουν να ονειρευονται...








Ειδικα σε εναν τοπο οπου φαινονται ακομα τα αστερια