Mε αφορμη το ποστ μου "τερατα" αλλα και μια αδυναμια του Μπλογκερ χτες να δεχτει μνματα, ελαβα σημερα και χτες πολλα μαιλ.
Θα ηθελα λοιπον να πουμε εδω τι μπορουμε να κανουμε, πως περναμε λαθος μνματα στα παιδια.
Συγκεκριμενα οταν δεχομαστε απο τον φουρναρη, μπακαλη, οποιονσηποτε εκτος οικογενειας να δινει καραμελλα στο παιδι οταν παμε να ψωνισουμε, νιωθω οτι περναμε το μνμα οτι ειναι οκ. να δεχτει δωρο και καραμελλα απο αγνωστους.
Προσωπικα το κανω ζητημα (και οχι μονο λογω ζαχαρης)
Οταν με ρωτησουν "γιατι οχι;" αφου εχω πει διακριτικα "οχι ευχαριστουμε" απαντω χωρις ενδοιασμο.
"Ειστε αγνωστος. Δεν παιρνουμε γλυκα απο αγνωστους"
Αλλες ιδεες;
εχετε επισημανει που δινουμε λαθος μνματα;
Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P
Tuesday, July 04, 2006
Τερατα (συνεχεια)
Posted by Lili at 4:33 PM
My first book
A funny Homebirth
11 comments:
Χαρακτηριστικά θα αναφέρω:
- "Μην φωνάζεις παιδάκι μου" και το λέμε ουρλιάζοντας - το'χω σταματήσει ΤΕΛΕΙΩΣ....
- Άν δεν κάνεις αυτό θα σε δείρω.... και όταν δέρνει την αδερφή του: Δεν σου'χω πεί ότι δεν δέρνουμε?
- Μην τρώς παιδάκι μου παγωτά. Παχαίνουν τα σκασμένα. Και το λέμε τρώγοντας μια γαβάθα τίγκα το παγωτό.
- Βρέ παιδιά όλο τηλεόραση θα βλέπουμε? Άς παίξουμε. Και λίγη ώρα μετά επειδή βαρεθήκαμε (δεν είμαστε παιδιά βλέπεις). Δεν πάμε να δούμε παιδικά?
Το ωραιότερο, δε, το άκουσα σε παιδική χαρά σε σκάμα με άμμο: -Γιωργάκη!!! Δεν σου είπα να μην παίζεις με τα χώματα?????
Και ξεράθηκα.....
Άν μου'ρθουν κι άλλα θα συμπληρώσω...
eixa pio poly ypopsi mou τα λαθη που κανουμε που ειναι επικινδυνα, ενω με το παραδειγμα μας μπορει να τους βγει μια φυσικη αμυνα...ποια λαθη μας κοιμιζουν το ενστικτο αυτοπροστασιας γιατι ειμαστε εμεις απο πανω και με λαθος τροπο..αλλα και αυτα μια χαρα μου κατσανε.
γελασα πολυ με το τελευταιο
(αν και ειναι τραγικο ετσι?)
Να αναγκάζουμε το παιδί να φιλήσει ή να κάτσει να το φιλήσει ο παππούς ή η θεία ή ο οποισδήπτε την στιγμή που το παιδί δείχνει καθαρά ότι σιχαίνεται.
Ή παρόμοίως να αναγκάζουμε το παιδί να μείνει ένα απόγευμα σε θεία ή φίλους που δεν θέλει να πάει.
Και γενικά όταν αγνοούμε τις κραυγούλες που φωνάζουν "εδώ αισθάνομαι άβολα" για να τα έχουμε καλά "με την κοινωνία" και για να μην "λέει ο κόσμος".
Έτσι μαθαίνει και το παιδί αργότερα να καταπιέζεται και κυρίως όχι από επιλογή -γιατί κακά τα ψέματα ως ενήλικες θα καταπιεστούμε κάποιες φορές εν γνώση μας επειδή πρέπει, είτε στη δουλειά είτε σε κοινωνικές υποχρεώσεις- ΑΛΛΑ επειδή δεν έχει μάθει ότι επιτρέπεται να ακούει την φωνούλα που λέει "εδώ είμαι άβολα".
Η κορη μου παντως παντα αντιδρα για να παει στον παππου και την γιαγια(φυσικα προτιμα να ειναι μαζι μου) και μετα δεν μπορουμε να την ξεκολλησουμε.
Αλλα πολλες μαμαδες, ειδικα στη θεση μου δεν εχουν επιλογη.
Η καταπιεση δεν ειναι και τοσο τρομερο, σου μαθαινει οτι στην ζωη δεν γινονται παντα οσα θες.
Το θεμα εδω δεν ειναι το σωστο parenting
αλλα πως να "ξυπνησουμε" το παιδι εσωτερικα για τους κινδυνους τους εξω.
Τα παραδείγματα που ανέφερα είναι και σχετικά με το θέμα της κακοποίησης που ανέφερες σε προηγούμενο ποστ. Είναι ένας από τους τρόπους που τα παιδιά δίνουν σήματα για την κακοποίηση.
Αν αναγκάζουμε το παιδί να ανέχεται σωματική επαφή που δεν θέλει --> του λέμε ότι είναι εντάξει, δεν έχει δικαίωμα να παραπονεθεί γιατί έτσι πρέπει.
Ωραία αφού άρχισα με το θέμα να πω και το άλλο. Ένας ωραίος τρόπος να μαθαίνουμε αν κάτι απασχολεί το παιδί είναι να του εξηγήσουμε πως υπάρχουν "καλά" και "κακά" μυστικά. Τα καλά μυστικά, είναι π.χ. μια έκπληξη, κάτι που μας κάνει να νιώθουμε όμορφα. Υπάρχουν όμως και τα κακά μυστικά *π.χ. ο γείτονας που πιάνει το πουλάκι του παιδιού και του λέει να μην το πει γιατί είναι το μυστικό τους κι έτσι το παιδί νιώθει κι ενοχές από πάνω και δεν λέει τίποτα στους γονείς. Εκεί εξηγείς στο παιδί πως τα κακά μυστικά είναι αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε άσχημα καια αυτά είναι εντάξει να τα πούμε στη μαμά. Του δίνουμε το ελέθυερο να μιλήσει.
Ίσως είναι πιο σχετικά με το προηγούμενο ποστ αλλά όπως και νά'χει είναι χρήσιμα.
Δεν δέχεσαι γλυκό από το φούρναρη. (παράδειγμα ο φούρναρης..)
Να το δούμε λίγο;
Δεν το δέχεσαι γιατί είναι άγνωστος.
Ναι ο φούρναρης της γειτονιάς ΜΟΥ, σού είναι άγνωστος. Ο φούρναρης όμως της δικής σου γειτονιάς, είναι μέρος του κοινωνικού ιστού μέσα στον οποίο ζείτε εσύ και το παιδί.
Η απόρριψη της προσφοράς, έχει και το νόημα, "απορρίπτω όποια σχέση δεν είναι συναλλακτική".
Αλλά τότε μπορεί και να ωθείς το παιδί στην απομόνωση. Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είμαι μόνο σχέσεις οικονομικές. Πρώτιστα είναι ανθρώπινες.
Το δώρο έχει συμβολική σημασία.
Η απόρριψή του λοιπόν πιθανόν να ενισχύει την κοινωνική απομόνωση.
Αν αυτό είναι επιθυμητό, τότε όλα είναι καλά.
Αν όμως δέχεστε ότι το παιδί, είναι ανάγκη να μεγαλώνει μέσα στο κοινωνικό σύνολο, και να είναι ικανό να διακρίνει την προσφορά και τις προθέσεις των προσφερόντων, αλλά και να μάθει να προσφέρει και εκείνο, τότε φοβάμαι, ότι αυτή η στάση είναι ενδεχόμενο να δημιουργήσει αρνητικές παραστάσεις.
Δεν λέω να παίρνει πάντα ό,τι του δίνουν. Ίσα ίσα.
Εκείνο που λέω είναι ότι ο γονιός θα πρέπει να σκεφτεί αρκετά τα όρια της κοινωνικής ομάδας, μέσα στα οποία θα καθοδηγεί το παιδί, να αναπτύσσει πρωτοβουλίες και να χτίζει τις σχέσεις που θα το βοηθήσουν στην ομαλή κοινωνική του ένταξη.
Καλησπέρα
Oταν ο φουρναρης και καθε φουρναρης δεν εχει την στοιχειωδη ευγενεια να ρωτησει πρωτα διακριτικα τον κηδεμονα αν μπορει να προσφερει γλυκο στο παιδι (υπαρχουν και διαβητικα παιδια η μπορει να μην επιτρεπει τα γλυκα ο γονιος πριν το φαγητο) και παραυτα στην ευγενικη εσπευσμενη αρνηση του γονιου δινει εμφαση και συνεχιζει την αδιακρισια με υφακι...και το εισαι αγνωστος=κανενας= δεν δεχομαστε την προσφορα απο ανθρωπο που δεν σεβεται ορια και γονιο....λιγο ειναι
μια αλλη αποψη..
ο ψιλικατζης μου ενω ξερει..καθε φορα με ρωταει διακριτικα...να της δωσω? και μου δειχνει γλυφιτζουρι.
τωρα τομαθε και της δινει κοκαλακι η λαστιχακι.
σταζει ομως ευγενεια (ασχετα αν το εχω πετυχει να ξεροσταλιαζει τον κωλο μου) οποτε συμμορφωνομαι στο κοινωνικο συνολο...
μην το κουρασουμε πολυ.
στο δρομο παππουδες βγαζουν τσιχλες και καραμελλες
δεν ξέρω αν είμαι εντός θέματος.. Για μένα πολύ σημαντικό είανι το παιδί να καταλαβαίνει ακριβώς τον κίνδυνο. Για παράδειγμα όχι να φοβάται να περνάει το δρομο, αλλά να φοβάται να περνάει όταν δεν είναι από τη διάβαση... κάπως έτσι Νομίζω αυτό βοηθάει ώστε να μην φτιάξει στο μυαλό της φοβίες αλλά να αναπτύσσει συλλογισμούς και να μην έχει άγνοια κινδύνου.
Ζευγάρι φίλων με παιδάκι 2 1/2 ετών. Η μαμά του από 1 έτους και όποτε βρισκόμαστε σε εστιατόριο ή ταβέρνα έδινε στο κοριτσάκι να φάει ό,τι τρώγαμε και εμείς. Από πατάτα τηγανητή μέχρι παγωτό. Ποτέ δεν πετάξαμε στα μούτρα της φίλης μας την επιλογή της αυτή που ομολογουμένως έβλαπτε το παιδί της.
Πρόσφατα βγήκαμε όλοι μαζί. Όταν ήρθαν τα φαγητά αισθανθήκαμε άβολα όταν βγάλαμε από το σακίδιό μας την τροφή του παιδιού μας που είχαμε μαγειρέψει εμείς. Μας παρότρυναν να ταΐσουμε το παιδί μας πατάτα τηγανητή και ψωμί της ταβέρνας. "Δεν θα πάθει και τίποτα"... Κάτι που, ευγενικά, αρνηθήκαμε την πρώτη φορά.
Τη δεύτερη φορά δεν υπήρχαν προτάσεις σε εμάς. Απευθείας στο παιδί πρότειναν ένα κουταλάκι παγωτού, πριν το δώσουν στο δικό τους παιδί.
Κοιταχτήκαμε με τη Μαρία στα μάτια και προσποιηθήκαμε τη φωνή της μικρής η οποία αρνούνταν το παγωτό επειδή είχε πρόσφατα πυρετό (και καλά).
Ξέρω ότι δεν είναι η σωστή αντιμετώπιση. Αλλά είναι προσωρινή. Και εύχομαι να μην γίνει μόνιμη. Αλλά θα πρέπει να σπάσουμε αυγά με τους φίλους μας και να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι όπως εμείς δεν επεμβαίνουμε στις επιλογές διατροφής για το δικό τους παιδί, έτσι πρέπει να κάνουν και εκείνοι.
Από την άλλη μεγαλώνουμε με αυτόν τον τρόπο ένα παιδί "αποκλεισμένο" από τις συνήθειες του υπόλοιπου κόσμου; Σίγουρα ναι. Αλλά δεν θα έχουμε εμείς τις ενοχές για τις βλαβερές συνήθειες άλλων...
Θοδωρη στο τριτο(γιατι φανταζομαι ειναι ηδη καπαρωμενο το δευτερο :P), θελω, -αν εχω λεφτα- να με κανετε concidered για νονα... μοιαζουμε, πρπει να συμπεθεριασουμε. Ο κοσμος οταν σε διαβαζω φαινεται λιγοτερο μοναχικος.
Οσον με αφορα σε ανθρωπους που δεν θελω να πω πολλα πολλα πεταω ενα "ειναι διαβητικη" και ληγει εκει το θεμα.
Παντως με εκνευριζει απιστευτα αυτο το bypass του γονιου.
Μαριλινα συμφωνω αλλα πες μου...δεν μπορω να εξηγησω στην μικρη τι θα ηθελε να της κανει καποιος...πως προφυλλασουμε απο τους κακους μεγαλους χωρις περιγραφη?
τώρα.. πραγματικά, χωρίς να ξέρω κατα πόσο είναι σωστό...μέχρι ένα σημέιο τα παιδιά έχουν καθαρό ένστικτο και νιώθουν άβολα με κάποιον που τους φέρεται ύποπτα, οπότε το πρώτο κύριο είανι να μη νιώσει άσχημα για τον εαυ΄το της, αλλά να μιλήσει άνετα σε σένα γι αυτό. Προσωπικά, θα έλεγα κάτι του στυλ "μερικές φορές κάποιοι μεγάλοι προσπαθούν να κάνουν κακά πράγματα και να μας καλοπιάσουν".
Κι επειδή και μικρούλα είναι και πολλοί ανώμαλοι κυκλοφορούν, με απλό τρόπο μπορέι να καταλάβει ότι αν κάποιος άνθρωπος έρθει τόσο κοντά της που την ενοχλέι ή την χαϊδέψει και της πει ότι είναι μυστικό (όπως της είπες ήδη βέβαια ) κτλ, να έρθει σε σένα.
αυτό βέβαια ε΄συ μονο ξέρεις πώς θα το πεις ώστε και να μην τρομάξει και να νιώθει άνετα να σου πει κάτι αν πέσει στην αντίληψή της.
Αλλά νομίζω εφόσον της έχεις αναφέρει καποια τέτοια πράγματα και τα χετε μιλήσει, η δουλειά θα είναι εύκολη. Εμένα δε θυμάμαι να μου είπαν πάντως συγκεκριμένο λόγο για να μην πέρνω πράγματα από ξένους, εκτός απ το ότι κάποιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι. Μάλλον είχε κάνει και η τηλεόραση τη δουλειά της (στο μυαλό μου ο κίνδυνος ήταν ότι θα με απαγάγουν, γιατι το χα δει στην τιβι).
Post a Comment