Ποιον να πρωτολυπηθω;

Οταν ημουν 4-5 χρονων η γιαγια μου πεταχτηκε απο το παρκο που ηταν απεναντι απο το σπιτι μας και ενω περιμενα ειδα την καλυτερη μου φιλη στο μπαλκονι να με φωναζει να παω επανω, στο σπιτι της.
πηγα λια πολυ λιγο και επεστρεψα στο παρκο για να με υποδεχτει η γιαγια μου με σκληρα χαρακτηριστικα" Τωρα θα δεις τι θα παθεις μολις σε βρει η μανα σου"
δεν την πιστεψα, γιατι να φαω ξυλο?
Τι ειχα κανει?
Δεν προλαβα να τελειωσω την σκεψη μου ειδα την μανα μου να τρεχει σνα τρελλη καταπανω μου με μια ομπρελλα-ενω δεν εβρεχε.
Σοκαριστικα οχι απο το τσουξιμο στο μπουτι μου και το τραβηγμα στα μαλλια μου αλλα απο το γεγονος οτι ετρωγα ξυλο γιατι ειχα φυγει απο την θεση μου.
Μεχρι εκεινη την στιγμη δεν ηξερα οτι κινδυνευα.
Μεγαλωνωντας δικαιολογησα την μανα μου που ειχε τρελλαθει απο τον φοβο της αλλα δεν της εδινα δικιο για το ξυλο επειδη φοβηθηκε. Μπορουσε να εκφραστει διαφορετικα και οχι να παρει και ομπρελλα για να με ΄τσακισει" -ασχετα αν δεν την χρησιμοποιησε.
Το ξυλο οσο ναναι βοξηθησε να λυφθει ξεκαθαρα το μνμα,δεν λεω.

Ομως με αυτην την κουβεντα που καναμε παρακατω, σκεφτηκα μολις τωρα την ιστορια με αλλο ματι.
Ποιος βλαμμενος αφηνει στην καρδια του Παρισιου ενα τετραχρονο παιδι;

Νιωθω θυμωμενη.






Χρονια αργοτερα, χαθηκα στο Σχοινια. Περπαταγα στην θαλασσα ωσπου δεν ηξερα που ημουν.
Πανικοβληθηκα. Οχι γιατι ειχα χασει την ασφαλεια του σπιτιου και τους γονεις μου.
Αυτος ο φοβος κρατησε δευτερολεπτα γιατι την θεση του πηρε ο απολυτος τρομος του τι θα μου κανανε που εχασα τον δρομο μου.
Αρχισα να ψαχνω απελπισμενη τον δρομο του γυρισμου κατω απο τον καυτο ηλιο.
Ενα παγωτατζιδικο αρχισε να φωναζει το ονομα μου.Πολυ αργα(ειχαν περασει και ωρες) Κρυφτηκα.
δεν ηθελα να φαω ξυλο.
με βρηκανε φιλοι του πατερα μου και με κουβαλησανε σηκωτη.
Χτυπιομουν.
μου εφτανε η λαχταρα μου που ειχα χαθει.
δεν ηθελα να φαω και ξυλο.
Tρεμοντας ειδα τον πατερα μου να ερχεται καταπανω μου και εκλεισα τα ματια μου.
Επαθα σοκ οταν δεν ενιωσα πονο.
δεν ξερω αν ειχε σκοπο να με χτυπησει για να ξεσπασει η για να μου δωσει μαθημα και ντραπηκε την παρεα του η αν δεν ειχε ποτε του σκοπο να το κανει.
περιεργως δεν θυμαμαι την αντιδραση της μανας μου..νομιζω εκλαιγε και επεσα στην αγκαλια της αλλα δεν ειμαι σιγουρη



Χριστε μου αν αρχισω να μετραω τις πληγες μου...
I never had a fucking chance.
Πραγματικα υπαρχουν αγγελοι που προστατευουν τα παιδια.






Κατα τα αλλα τρεμω και συμπασχω τρομερα με την αγωνια που περασανε οι δικοι μου οση ωρα ελειπα. Μακρια απο μας.