Αναδημοσιευστε ό,τι θελετε αρκει να βάλετε πηγή από κάτω.
Η αναδημοσιευση των σκιτσων και φωτογραφιων επιτρεπεται κατοπιν αδειας για να νιωσω σημαντικη και γιατι δεν μεγαλωσατε σε σταβλο.:P


Wednesday, July 05, 2006

Venting #@!$#%$#%$#%^$%$

Μια ωραια βραδυα μολις τελειωσε σκατα.
εχω πιει τρεις μπυρες, ειμαι ζαλισμενη, και μολις τσακωθηκα.


Ειναι 7 το πρωι και μια φωνη με ξυπναει" μαμα πειναω".
προσπαθω να ανοιξω τα ματια μου
"εχεις κορνφλεικς και γαλα στο τραπεζι"
μετα απο πεντε λεπτα
"μαμα, ελα να με σκουπισεις"
σηκωνομαι βαρια. Ποτε δεν θα συνηθισω το πρωινο ξυπνημα. Ποτε.
Την σκουπιζω και πιεζομαι να χαμογελασω.
νυσταζω.
¨μωρο μου η μαμα νυσταζει να παω να κοιμηθω λιγο ακομα;"
Φευγω, ξαπλωνω, ηδονη.
Εχω ακομα μιση ωρα.
Εχω ξεχασει προπολλου τις εποχες που κοιμομουν οσο ηθελα. Που ο χρονος μου μου ανηκε. Που η υπαρξη μου μου ανηκε.
καποια στιγμη σηκωνομαι και αρχιζει το αγχος.
Πιεση να βρω λεφτα γιατι χρωσταω στο βιολογικο ,μαγαζι 50 ευρω και θελω να ξεχρεωσω η εστω να μην τα αυξησω, αλλα δεν θελω να βαλω χερι στα λεφτα που μαζεψα για τις διακοπες.
Διακοπες…αγχος κι αυτό.
Να την παω στην θαλασσα, να κανει μπανιο, να μην ειναι κλεισμενη σε ενα σπιτι καλοκαιριατικα.
νιωθω πιεσμενη.
κακη μανα που δεν μπορω να της προσφερω
Ρωτησα τον πατερα της αν θα την παρει τελικα στο χωριο του, τωρα η τον Αυγουστο
Οχι.
Οκ, μια πιεση λιγοτερο να μας βολεψω ολους σε καθορισμενες ημερομηνιες.
Θελω να παρω καποια επαγγελματικα τηλεφωνα αλλα δεν μπορω.
Παραμονευει. Αγχος να μην το ξεχασω.
Εκνευριζομαι.

Παιρνω τηλεφωνο τα 2 περιοδικα, στην ζουλα οταν κοιμαται γιατι οταν μιλαω στο τηλεφωνο ερχεται και μου ζηταει οτι μπορει να βαλει ο νους της.
Ανοιγω το ψυγειο, σκεφτομαι στα γρηγορα, πρωτεινες, λαχανικα, φτιαχνω ενα ρυζι με τονο.
-Πλυνε τα χερια σου
-γιατι ετσι
-πλυνε τα χερια σου
-ασε το γατακι
-ΠΛΥΝΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ!!!!
(κακη μανα μην φωναζεις)
-μην παιζεις με το φαι σου
-δεν μενδιαφερει, θα φας και τα καροτα
(κακη μανα το καταπιεζεις)
-σκουπισε τα χερια σου
-πλυσου
-ναι, θα σου βαλω βιντεο
(κακη μανα, απο τωρα τηλεοραση?)

ακομα δεν εχω πιει ουτε καφε/τσαι.
Παιρνω την σχολη, την αξιολογηση μου. 40 στα 60.
με τοσες απουσιες, παλι καλα.
Σκεφτομαι τα επαγγελματικα μου.
ανασφαλιστη
ανεργη τα καλοκαιρια
το αν θα με δεχτει η κωφη κοινοτητα.
Αν χανω τον καιρο μου.
Παιρνω τηλεφωνο για την αιτηση συμβουλου θηλασμου.
Δεν εβρισκα χρονο και ολο το ανεβαλλα, δε γαμιεται;
Που θα βρω λεφτα ομως?
Θα βρεθουν κιαυτα
"μαμα θελω γιαουρτι"
Δεν εχω αγαπη μου, αυριο θα ψωνισω γαλα
Τα βιολογικα. Θα βαλω χερι τελικα στα λεφτα.
βαζω πλυντηριο πλενω κατσαρολες, βαζω σκουπα, ταιζω γατια.
Με βλεπω στον καθρεφτη.
εχω πραγματικα τα χαλια μου.
Ποτε θα αδυνατισω?
Ποτε θα βρω καποιον να μιλησω, ερωτευτω ξεσκιστω?
Η ζωη με προσπερναει και την δαγκωνω με ολη μου την ψυχη, να προλαβω.
να προλαβω να ζησω, να δουλεψω, να αγαπησω.
και το παιδι;
Το παιδι.
Που του στερησαμε ενα σπιτι μια ηρεμη μανα, στο σπιτι, αδελφια...
Πειναω.
μασουλαω μαι τοματα δεν εχω κουραγιο να ξαναμαγειρεψω, και δεν θελω να φαω και τα βιολογικα της.
Φτιαχνω 2-3 κομματια μουσικης, οσα προλαβω. το unregisterd version ληγει σε λιγες μερες και αν θελω να εχω τραγουδια για να δουλεψω....
που να παω ομως ετσι οπως εχω γινει?

Πρεπει να παιξω μαζι της αλλα βαριεμαι. Εγω που ψοφαγα .
κοιμαται.
εγω ειμαι ο φυλακας της?
εγω ειμαι ο ανθρωπος που θα της φτιαξει χαρακτηρα?
εγω ειμαι που εχω απαντησεις?
εγω ειμαι ολα αυτα?
με βαραινουν οι ωμοι μου απο την ευθυνη, την πιεση.
Σημερα ευτυχως θα βγω.
θα τραγουδησω σαν να μην υπαρχει αυριο, θα χορεψω θα πιω και θα ξεχασω τα παντα.


η συζητηση στο αυτοκινητο ειχε αναψει.
"ξερεις εσυ καμια γυναικα να εχει διαπραξει ποτε σεξουαλικο εγκλημα βιας?"
"Οχι αλλα ξερω οτι υπαρχουν μαναδες που πεταξανε τα παιδια τους στα σκουπιδια μολις γεννηθηκανε"
Προσπερναω την ασχημη εικονα που μου πεταξε στην μουρη και δεν σκαλιζω το ποσο με ενοχλουν αυτές οι κινησεις εντυπωσιασμου.
"σου μιλαω για ελεγχο σεξουαλικης ορμης"
"και γω σου μιλαω για την μανα η οποια ειναι ιερη"


:#$@$%^$^%$^&%&
Το ξεσπασμα μου ξαφνιασε και μενα
"βαρεθηκα να βαζετε τις μαναδες σε ενα βαθρο απο το οποιο δεν της επιτρεπετε ουσιαστικα ουτε να πεσει-αλλα θα πεσει- ουτε να στραβοπατησει ουτε να κανει λαθος, πρεπει να ειναι αναλογα με τα δικα σας καλουπια. Περα απο μαναδες ειμαστε και "εμεις".
"Οχι, οι μαναδες ειναι υπευθυνες για αυτα που γινονται(η κατι τετοιο δεν θυμαμαι)"

Μπαμ, το βαθρο αντεξε μονο 10 δευτερολεπτα
"Δηλαδη για ολα φταινε οι μαμαδες ε"?
"Φυσικα".


Ξαφνικα ενιωσα ξανα ολη την πιεση που με κοπο πεταξα απο πανω μου σημερα το βραδυ.
Βγηκα εξω απο το αμαξι βροντωντας την πορτα.
βαρεθηκα
Κουραστηκα
expectations
αποψεις χωρις να ξερεις πως ειναι η ζωη μεσα απο τα παπουτσια του αλλου.
Πιεση να εισαι καλη μαμα ( whatever that means),)μουναρα , καλη νοικοκυρα, ανεξαρτητη, εξυπνη, προσεκτικη, τρυφερη, γλυκεια, καλος ανθρωπος, με διαθεση να θυσιαστεις, με κατανοηση, χωρις ΕΓΩ, πετυχημενη, με ωραια ρουχα, με γκομενο…με ΚΑΛΟ γκομενο…και η λιστα συνεχιζεται επ απειρον.


Πρωτα εισαι μανα , και μετα γυναικα, μου λενε κατά καιρου.
Μου τοπανε και χτες.
Οχι ρε φιλε
Είμαι και τα δυο.
Και προσπαθω να ζογκλαρω και τους δυο ρολους.
Η γυναικα είναι πολύ εντονη , ειδικα εκτος γαμου.
Και υπάρχουν στιγμες που ο ενας ρολος είναι πιο εντονος από τον αλλον.
Μην μου φορτωνετε το προτυπο που εχετε στο μυαλο σας..
Ενας ρεγκιουλαρ ανθρωπος.
Και δεν θα νιωσω ασχημα για αυτα που νιωθω.
Το οτι θελω να ζησω σε καλυτερες πιο ξεκουραστες συνθηκες, οτι θελω να ερωτευτω και να ξαναβαλω την ζωη μου στον δρομο που νομιζα οτι διαβαινα.
Να μην νιωθει κανεις ασχημα για αυτα που νιωθει αλλα γιαυτα που πραττει.
Αυτό πιστευα παντα.
Νιωθω πιεση. Νιωθω θυμο που βρεθηκα σε θεση απο την οποια δεν απολαμβανω όπως θα ηθελα την μητροτητα. Δεν μου αρεσει να ειμαι single parent. Δεν κανω τιποτα όπως θα το ηθελα, στο μεγαλωμα της, δεν μου μενει καθολου δικος μου χρονος, δεν απολαμβανω τις μικρες στιγμες της, δεν τις μοιραζομαι, χανω πολλες και δεν με ενημερωνουν, υπαρχει αντιπαλοτητα, η ευθυνη πεφτει ολη πανω μου και με τρελλαινει. Το μισω.

Mισω που "επεστρεψα" σε 2 γονεις απο τους οποιους το εβαλα στα ποδια στα 16 μου. Οι οποιοι με βοηθανε με τα φεγγαρια και με την πιεση, αναλογως, που εγω ασκω επανω τους. Εκει κιαν υπηρχαν οι ανθρωποι πανω απο τους γονεις. Εκει κιαν υπαρχει ασαφεια και αβεβαιοτητα.
Το μισω να μην μπορω να βασιστω σε ΕΝΑΝ ανθρωπο.Να χαλαρωσω, 5 λεπτα. Να νιωσω Ησυχη που ειναι με τον πατερα της η τους γονεις μου=σε καλα χερια.
Ο πατερας της...καλως η κακως μου εχει δειξει αλλες συμπεριφορες κατα καιρους.Οι γονεις μου ειναι ανθρωποι...περιεργοι. Ξερω οτι θα παιξουν μαζι της ας πουμε αλλα το παιδι θα μεινει με μια μπανανα και ενα αγγουρι ολη μερα. Κατι πολυ θετικο αν εισαι 40 και κανεις αποτοξινωση, αλλα οχι οταν πας να δεις την γιαγια σου που εχει μπερδεψει τον ρολο της στην ζωη σου.
Σκεφτηκα να κανω διαθηκη και κολλησα στο σημειο του ποιος να επαιρνε την κηδεμονια της αν εγω και ο πατερας της πεθαιναμε.
Εκανα τον σταυρο μου να με κραταει ο Θεος γερη.
Και εβαλα τα κλαμματα.
Μονο που δεν μπορω πια να κλαψω, απλα βουρκωνω. εχει χαθει ο δρομος προς την καρδια μου.
μερικες φορες τραγουδαω, το je t'aime. ας πουμε και μπαινω μεσα στο τραγουδι και βγαζω ολη την ενταση, ολο το παπραπονο, ολον τον θυμο.
Χωρις το τραγουδι, δεν θα αντεχα.
Χωρις τροπο να εκφραστω, δεν θα αντεχα.
Και υπαρχουν στιγμες που νιωθω οτι αν δεν κανω κατι θα εκραγω, και μισω που βγαινω εξω, μονο και μονο για να βρω μια ισσοροπια ενω υπο αλλες συνθηκες θελω να καθομαι σπίτι μου. Με τηλεορασουλα. Πυτζαμες και επιτραπεζια.
Με γελια και γαργαλητα και αγαπη.
Μισω το οτι δεν προλαβαινω να κανω τιποτα ολοκληρωτικα, οτι δεν μπορω να κανω ουτε ενα απλο τηλεφωνημα, ότι δεν μπορω στιγμή να χαλαρωσω γιατι δεν υπαρχει καποιος να με ξεκουρασει-αν ξενυχτησουμε, καποιος να την φροντισει αν αρρωστησω. Δεν υπαρχει χρονος, δεν υπαρχει τροπος, υπαρχει ένα ΠΡΕΠΕΙ μεσα στο μυαλο μου, μια συνεχη φροντιδα ακομα κι αν είναι πανω από τις δυναμεις μου…ακομα και μια εποχη που ήταν πανω απο τις δυναμεις μου.
Ανεργη, με σοβαρη καταθλιψη,με πληγες που μου ειχαν ρουφηξει την θεληση ζωης από μεσα μου. Με επιθεσεις και τρελλαμενες καταστασεις. Πνιγομουν και επρεπε να σωσω και τις δυο μας. Ακομα πνιγομαι καμια φορα.
But Im still here, waking up every morning.
I fucking stayed.
Γιατι την αγαπαω τοσο πολυ που μου κοβεται η ανασα στην σκεψη οτι θα μπορουσε ποτε να παθει κατι. Νιωθω ντροπη στην σκεψη οτι πνιγομαι, ενω ειναι υγιης και αλλες μαναδες εχουν σοβαρα προβληματα στα χερια τους.Με παιδια αρρωστα, με συνθηκες διαβιωσης φριχτες, με κανεναν διπλα τους, με συζυγους που δεν καταβαλλουν διατροφη.

Και σκεφτομαι οτι τελικα ειμαι αχαριστη.
Γιατι ξερω οτι αν παθαινε κατι θα ηταν και η τελευταια μερα της δικης μου ζωης.
Γιατι χωρις αυτην, δεν υπαρχω.
και δεν υπαρχω λογω του ότι εκεινη έχει πιασει ολο τον χωρο, ολο το «είναι» μου με την υπαρξη της.
Χωρις αυτην δεν υπαρχω
Αλλά δεν υπαρχω επειδη υπαρχει αυτή
.
Ποσο μπερδεμενο.

Θελω να σταματησει το μυαλο τα Πρεπει (τα δικα μου) και να αποκτω μια ηρεμια που εχει ο ανθρωπος μονο οταν περασε καλα.Εστω ενα βραδυ την εβδομαδα.

Δεν βγαινω για να ακουσω αλλονων Πρεπει.
Δεν με ενδιαφερει, στην τελικη το τι φαντασματα κουβαλα ο αλλος.
Εχω μπολικα δικα μου.


Μη με πρηζετε για το τι πιστευετε οτι ειμαι ή θα επρεπε να ειμαι.
Μην ανακατευεστε σε κατι που δεν σας χωρα
Μην μου μιλατε δογματικα για το τι ειναι μια μανα, τι θα επρεπε να ειναι μια μανα, πως θα επρεπε να μιλαει μια μανα, αν θα επρεπε να μιλαει μια μανα.

Γιατι αυτη εδω η μανα δεν ειναι η δικη σας.

Αυτη η μανα ειναι αλληνης, και οσον αφορα εσας, αυτη η μανα εχει ενα ονομα.
Και αυτο δεν ειναι "μαμα",… αλλα Λιλι



Ειμαι τυφλα.
Παω να κοιμησω τις μπυρες μου.
Μα με 3 μπυρες??

6 comments:

artfarted said...

Μια μπύρα περισσότερο από μένα!

ONOMATODOSIA said...

και μενα με ζαλιζουν οι μικρες μου.τα μπιρονια μου ταντεχω.
μακια μακια.
η βελονα ειναι πιο ευκολη ή το πινελο; λεω για τπ προπροηγουμενο ποστ σου

bluesmartoula said...

Αγαπημένη Λίλι. Δεν βρίσκω λόγια να σου εκφράσω πόσο πολύ με άγγιξαν αυτά που έγραψες. Γιατί κι εγώ τα ζώ (και θα τα ζήσω ακόμα). Και βούρκωσα. Όχι γιατί σε λυπάμαι. Φυσικά και όχι. Στο' χω ξαναπεί είσαι πολύ άξια και πιστεύω σ'εσένα - ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ. Βούρκωσα απο τσαντίλα με την "καλή θέληση" των ανθρώπων που μας περιβάλλουν να έχουν άποψη για την δική μας ζωή, να κρίνουν εξ΄ιδίων τα αλλότρια και να λένε με ευκολία: "Άν ήμουνα στη θέση σου θα.....". Για έλα στη θέση μου και θα σου πώ τι θα και ξεθά. Και βούρκωσα με την προθυμία των ανθρώπων να φταίνε πάντα οι άλλοι για οτιδήποτε.
Κι ακόμα κι εγώ που έχω και τους δύο γονείς μου κοντά μου, με υποστηρίζουν 100%, ξέρω τις θυσίες που κάνανε - ειδικά η μητέρα μου - ξέρω τι έχουν περάσει για να μας μεγαλώσουν εμένα και τις αδερφές μου, αλλά ξέρεις τι σκέφτομαι? Ότι τελικά εκείνοι δεν χάρηκαν τη ζωή όπως θα ήθελαν. Κι εγώ ήμουνα που τους πίεζα, όταν μεγάλωσα πιά, να βγαίνουν λίγο έξω να ξεσκάνε. Δουλεύανε 48 ώρες το 24ωρο, είχαν υπερβολικό άγχος και καμμία βοήθεια και ναί, μας μάλωναν. Σε διαβεβαιώ ότι όχι μόνο δεν μισήσαμε την μάνα μας και δεν είπαμε ποτέ ότι είναι κακιά μάνα επειδή μας μάλωνε ή επειδή μερικές ή πολλές φορές ξέσπαγε την αγωνία και το άγχος της σ΄εμάς, αλλά ίσα ίσα μεγαλώνοντας νοιώσαμε πως η ζωή δεν είναι μόνο δουλειά και παιδιά. Πως πρέπει να αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους οι γονείς ή -ο single parent - για να μπορούν να είναι λειτουργικοί και να ανταπεξέρχονται στις καθημερινές και μεγάλες δυσκολίες. Τον πατέρα μας τον βλέπαμε πολύ λίγο - σαν να ήταν ο Τσάρλι - άν έβλεπες την σειρά οι Άγγελοι του Τσάρλι. Ο πρώην σου βλέπει περισσότερο το παιδί. Τα παιδιά είναι πιό σκληρά απ΄όσο φανταζόμαστε. Και με μεγαλύτερη κατανόηση. Και μακάρι να υπάρχει το μπλόγκ σου όταν θά'χει μεγαλώσει η φατσούλα σου για να γράφεις πως σε παρακινεί να βγαίνεις και να διασκεδάζεις και να "ξελαμπικάρεις". Θα χαίρεται περισσότερο απο όσο φαντάζεσαι. Πίστεψέ με. Άκου την καρδιά σου. Η καρδιά σου δεν θα κάνει λάθος όσον αφορά στο παιδί. Μπορεί και οι δικές μου σκέψεις τώρα να είναι ανάκατες - πίνω βότκα, αλλά ΚΑΚΙΑ ΜΑΝΑ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ - ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ. Και βγάλε από το μυαλό σου ενοχές. You're doing a great job and you know it.

bluesmartoula said...
This comment has been removed by a blog administrator.
Almost Famous said...

δεν έχω παιδιά, αλλά για κάποιο λόγο με άγγιξε πολύ το ποστ σου... ίσως το κομμάτι που γράφεις ότι δεν έχεις στήριξη από τους γονείς σου... γιατί αυτό το έχω αισθανθεί πολλές φορές...
από τα γραπτά σου φαίνεται δυνατός άνθρωπος και πιστεύω ότι θα βρεις το δρόμο σου in the end...

Lili said...

Perimena οτι θα φαω πολυ κραξιμο, γιατι εγω με βρηκα πολυ κακομαθημενη, και ημουν ετοιμη να τα αντιμετωπισω με ηρεμια.
Μου εκανε εντυπωση ο αριθμος των μαιλ που ελαβα.

Σας ευχαριστω ολους για την συμπαρασταση, και για τις προσκλησεις...

My first book

My first book
A funny Homebirth