6 δεκεμβριου

Προχτες κοιμηθηκα κουρνιασμενη σε εναν ωμο νιοθωντας την θερμοτητα ενος αλλου σωματος.
Χτες κοιμηθηκα αγκαλιαζοντας ενα κορμακι με το δικο μου σωμα.




Δυο τελειως διαφορετικες αισθησεις, δυο τελειως διαφορετικες χαρες.
Ποσο θα τα εχω, αγνωστο.
Το παιδι θα μεγαλωσει, δεν θα χωραει στην αγκαλια μου.
Κι εγω θα μεγαλωσω, δεν θα χωραω σε κανενος την αγκαλια.






Ειναι τοσα αυτα που θελω να κρατησω, ειναι τοσα αυτα που πρεπει να αποδεχτω, ειναι τοσα τα προβληματα της μαμας, οι φοβοι, οι αποφασεις, ειναι τοσο πιο ευκολες αυτες της γυναικας...

Παλι δεν πληρωθηκα και σημερα.
Δεν εχω φτασει ποτε σε τοσο τραγικο σημειο.



Σημερα θα κατεβασω το δεντρο, με τον Νικ,να το στολισουμε με το παιδι. Ο γατος σιγουρα θα προσπαθησει να παιξει με τις μπαλλες και τα φωτα, δεν ξερω τι θα τον κανω. Ισως να ψεκαζα ξυδι(?)
Η μικρη εχει πυρετο, θα ειναι μια ευχαριστη δραστηριοτητα για ολους μας. Τις τελευταιες μερες, ζωγραφιζει συνεχεια ελατα και τραγουδαει μια δικη της διασκευη των καλαντων.
"Τριγωνα καλαντα, κορπισαν παντου
καθε σπιτι μια φορα, του παιδιου χριστου, χει"

Με κοιταει και δεν ζηταει να φαει.
Αυτο τα λεει ολα.