Buddah no more

Σημερα ο γατος φευγει.
Δοκιμαστικα παντα.



Εκανα τα παντα. Τον ανεχτηκα οταν μου εσκισε και τις 3 κουρτινες, δαγκωσα τα χειλη μου οταν εριξε το βαζο με το μελι πανω απο το συρταρι με τα μαχαιροπηρουνα, αγχωθηκα οταν εμαθε να ανοιγει την πορτα πισω απο την οποια τον εκλεινα για να ησυχασουμε 5 λεπτα.
Εδινα παραυαση βλεποντας την κορη μου να τρεχει μολις εμπαινε σπιτι απο το σχολειο να τον αγκαλιασει και εκλεινα τα ματια στις κοκκινιλες στο προσωπο της μετα ενδειξη οτι κατι την πειραζει ακομα σε αλλεργικο επιπεδο. Αναστεναξα μπροστα στις ασπρες τριχες που ενσωματωθηκανε στην μπλε μοκετα μου, και ενιωσα για λιγο τρυφεροτητα οταν τον ειδα με ποση ανυπομονησια περιμενε την μικρη και πως αλλαζε οταν την εβλεπε. Ερωτας.
και σαν καθε ερωτευμενος, δαγκωνε.
Εκλεισα τα ματια στην αμμο που πεταγε απ' εξω κανα μετρο και με το κιλο καθε φορα που εχεζε η την αναπληρωνα. Αναστεναξα με απελπισια καθε φορα που επαιζε πανω στην πλατη του κοιμισμενου παιδιου η με το ποδι του ερωτικου μου συντροφου την επιμαχη στιγμη.

Χτες θα στολιζαμε το δεντρο.
δεν υπηρχε περιπτωση να συνυπαρξουν και τα δυο.
Η μικρη μαγεμενη τραγουδουσε καλαντα με τα φωτακια στην αγκαλια του Νικ, και πρωι πρωι ζωγραφισε στον αη βασιλη το καστρο πεθμομπιλ που θελει και το εχωσε στην ειδικη καλτσα που κρεμασαμε.
Τον εκλεισα εξω στο μπαλκονακι και δεν κοιμηθηκε η γειτονια.
Ομως εμεις ναι.
Η ματουμπα τεντωθηκε, μου ζητησε φαι, εφαγε ηρεμη σιγουρη οτι δεν θα της την επεφτε ο σιφουνας να φαει και το δικο της. Αμοιρο γατι, με μια χουφτα εβγαζε μια μερα, το "τερας ετρωγε πεντε χουφτες την ημερα και καταναλωνε ενα κουτι αμμο την εβδομαδα.





Τον εβαλα στην ειδικη τσαντα, εγραψα στην μητερα μου ενα χαρτι με οδηγιες την αγχωσα μη και δεν τον προσεξει, να ειμαστε παντα ετοιμοι να τον φερουμε πισω, σε περιπτωση οξειας μελαγχολιας. θα μεινει μαζι του τις πρωτες μερες μεχρι να ξαναεγλιματιστει με τα αδερφια του και την μανα του, μεχρι να μαθει να παιζει εξω να τρωει μεσα και να κοιμαται εξω.
και αν δεν εγκλιματιστει, θα πηγαινει ετσι κιαλλιως ο πατερας μου στο εξοχικο καθε μερα να ταιζει τις κοτες, οποτε...
Τον ειδα να φευγει και η καρδια μου σφιχτηκε.
Δεθηκα τελικα με το κοπρογατο. Πανεξυπνος, τετραπερατος, ομορφος, αλλα a handfull.
Δεν τα εβγαζα περα και η μικρη ακομα ηθελε να τον κλεινουμε για να την αφηνει να παιζει με τις κουκλες της. Χρειαζομασταν κατι που να μην εχει κανει τοσο πολυ καταληψη στην ζωη μας. με λιγοτερη ενεργεια, λιγοτερο χαρισμα, λιγοτερη εξυπναδα. Κατι πιο ηρεμο, πιο ordinary...







Και μολις καταλαβα γιατι επηλθε χωρισμος με καποιους στο παρελθον.