Desire

Καποτε στην τιβι ειχα ακουσει τον Βουτσινα να λεει οτι λιγο πριν χωρισει με την Φοντα εζησε την πιο παθιασμενη τους περιοδο, την απελπισια της ψυχης που γαντζωνεται μπροστα στο τελος που ειδε, πολυ πριν το δει το μυαλο.
Μου ειχε κανει φοβερη εντυπωση.
Και πιο πολυ εντυπωση μου εκανε ο εαυτος μου που πολλες φορες, οταν ενιωθα να απομακρυνομαι, το παλευα και εδειχνα περισσοτερο, ζητουσα περισσοτερο, λες και θα μπορουσα να σωσω μια τελειωμενη κατασταση. Λες και επειδη ηταν τελειωμενη, δεν ειχε σημασια το ποσο θα δειξω, ποσο θα δωσω, λες και αν δινομουν και δινοταν, θα σκορπιζαμε μακρυα την πραγματικοτητα και τις ασχημες πλευρες της.
Θα εξαυλονωταν το οποιοδηποτε προβλημα, κατω απο δυο ματια που θα σε κοιτουσαν εντονα και δυο μπρατσα που θα υψωναν τοιχο προστασιας.






Bull.
Ολα ειναι τοσο απλα και τοσο γηινα που δεν αξιζει καν να γραψω ποστ γι αυτο.