The aftermath

Καποτε αφελως πιστευα οτι ανοιγοντας το μυαλο μου και την καρδια μου, ο εξω κοσμος θα εβλεπε, ποσο αδικο και χαζο θα ηταν να με παρεξηγησει, να μου αποδωσει κακα κινητρα, οτι οπως τον ηρωα μιας ταινιας με τον οποιο δενεσαι στο διωρο πανω, ετσι, οταν θα γνωριζες καποιον, οτι ελλατωματα και να ειχε, οτι και να ηταν, η γνωση αυτη θα εδιωχνε την κακη θεληση, τον φοβο την προκαταληψη. Και ισως και καποιοι ανθρωποι γινονταν κομματια μου και γω δικα τους (οχι δεν το λεω ερωτικα).
Ομως μεσα απο το μπλογκ (να ειναι καλα) καταλαβα οτι ακομα κιαν εσκιζα το σωμα μου στα δυο , ανοιγα το κρανιο μου σε μια ενδειξη οτι δεν κρυβω τιποτα, να δειτε με, παλι ο καθενας θα εβλεπε αυτο που ηθελε.
Ο ενας (που μπορει να ειχε μπαμπα χασαπη) θα εβλεπε τι κακο κοψιμο εκανα, ο αλλος που θα ειχε μπαμπα γιατρο, σε τι καλη κατασταση ειναι το συκωτι μου, η αλλη που ειναι χορτοφαγος θα εκανε εμετο στην θεα του αιματος και η ατεκνη θα απογοητευοταν η θα χαιροταν που δεν εχω μεσα μου καποιο γονιμο ωαριο.
Καμια σχεση με μενα και το μεσα μου και την πραξη μου.

Its lonely.
Αν κατσω και το σκεφτω, κατι που συνηθως δεν κανω. Οπως εχω αφησει να εννοηθει και εχω γραψει, μεγαλωσα τον εαυτο μου ουσιαστικα, και εμαθα να παιρνω και να καλυπτω τις οποιες αναγκες μου ειτε μονη μου ειτε με οτι παρουσιαζοταν.

Σε γενικες γραμμες οσοι με αγαπανε, οσοι με εκτιμουν και οσοι ειναι διπλα μου, μου προσαπτουν οτι δεν αφηνω τις ευαισθησιες μου, την τρυφεροτητα μου να βγει. Ο Nικος εχει παθει πλακα αυτες τις μερες που του κανω γουτσου γουτσου, αλλα δεν εχει καταλαβει οτι μου εδειξε η σταση του οτι μπορω πλεον να του κανω γουτσου. Μπορω να εφεθω.
Μπορω να ειμαι τρυφερη μαζι του, δεν θα το μετανιωσω (ελπιζω. τ'ακους μαλακα; :P).
Mια φορα το μηνα χανω τον ελεγχο, εχω γραψει και παλιοτερα οτι εχω καποιο προβλημα μαλλον με τις ορμονες μου.
Γινμαι συναισθηματικη, needy, ευαισθητη. Κλαιω ευκολα, στεναχωριεμαι για το τιποτα, ανησυχω, αγχονωμαι και αναλογα με το πως θα εξελιχτει η μερα, μπορει να με πιασει απιστευτη ευφορια, αυτολυπηση, ουατεβερ.
Εκεινη την ημερα ψαχνω τις αμυνες μου, το σκληρο μου περιβλημα με το οποιο χωρις αυτο νιωθω πλεον γυμνη, και δεν το βρισκω.
Αν δε υπαρχουν στην ζωη μου ανθρωποι τους οποιους θελω να εχω κοντα, νιωθω μια απιστευτη ανγκη να τους ακουμπησω, να τους αγαπησω, να τους χαιδεψω η να με αγκαλιασουν, να νιωσω safe.

Tην αλλη μερα ντρεπομαι. Οχι που εδειξα τις μαλακες πλευρες μου, αυτες υπαρχουν και τις γουσταρω. Ντρεπομαι που χανω τον ελεγχο και δεν μπορω να κανω κατι γιαυτο, σαν παιδακι.
Μην ακουσω βλακειες κατα ποσο ευχαριστο και καλο ειναι να δειχνω τις ευαισθησιες μου, οταν ολοι μας ξερουμε οτι οι ευαισθησιες μας καλο ειναι να αποκαλυπτονται σε καποιον που ενδιαφερεται για μας.
Οπως ειπε καποιος, να ειναι mutual.
Αν δεν ειναι, εχεις την χαζο γκομενα που καθεται να την πηδηξει καποιος πατωντας αυτα τα κουμπια. Αν δεν ειναι, εχεις τον τυπο που λιγωνεται και συ θες να φυγει να κανεις τα νυχια σου. Αν δεν ειναι, εχεις την φιλη που σου λεει το προβλημα της με την μανα της και συ νιωθεις οτι δεν μπορεις να ακουσεις αλλη μια κλαψα, θα εκραγεις. Αν δεν ειναι θες να χωσεις μπουκετο στον φιλο σου που σου λεει τον πονο του γιατι τουλαχιστον αυτος εχει δουλεια και γκομενα , κατι που εσυ ακομα το παλευεις κλπ κλπ..


Ο ψυχολογος μου μου απεδειξε μια μερα πως εχουμε υιοθετησει τις συμπεριφορες των γονιων μας, καρμπον. Εγω εχω μια μαμα παραπονιαρα,needy, clingy, που ποτε, οτι κιαν κανεις δεν μπορεις να καλυψεις τις αναγκες της και τις απαιτησεις της, κλαψιαρα και εναν μπαμπα που φωναζει, τσαμπουκαλευεται, κοροιδευει τις ευαισθησιες των αλλων και μεγενθυνει στο μικροσκοπιο τις δικες του.
Κατα 90 % μαλλον υιοθετησα του μπαμπα τα χουγια, με καποια παραλλαγη.
Με δικο μου τροπο. δεν κοροιδευω πχ. Καταννοω την ανθρωπινη φυση. Η προσπαθω. Και μειωνω τις δικες μου αναγκες, δεν μου αρεσει αυτο που κανει εκεινος.
Αλλα μια φορα τον μηνα, εκει οταν το σωμα μου με προδιδει, βγαινουν τα χουγια της μαμας.Και φυσικα την αλλη μερα Με κοροιδευω. (με αγαπη) Οσο κι αν με καταλαβαινω.


Καμια σχεση δεν ειναι mutual, ουτε καν αυτη με την κορη μου.
αλλιως με αγαπα εκεινη, αλλιως την αγαπω εγω. Τωρα με χρειαζεται και εχω το πανω χερι,αναγκαστικα. Οτι κιαν κανω ακομα και με καλη διαθεση, μια μερα καποια θα μου τα πεταξει στα μουτρα. Τοτε που της φωναξα χωρις λογο, εκεινη την φορα που δεν προσεξα και υπηρξα αιτια να χασει κατι, τοτε που εκανα καταχρηση της εξουσιας μου.
Μια μερα δεν θα με χρειαζεται για τις συναισθηματικες της ανaγκες και things will shift, παλι δεν θα ειναι mutual.
Με ενοχλει, φυσικα αλλα ετσι ειναι η ζωη.
Παντα καποιος θα εχει μεγαλυτερες η διαφορετικες αναγκες απο αυτες που μπορει να καλυψει ο αλλος, παντα ο ενας απο τους δυο θα ειναι σε διαφορετικο μερος.
thats life.






Οι αλλες οταν εχουν περιοδο, τρωνε, η πονανε, η καβλωνουν, εγω το ριχνω στην αμπελοφιλοσοφια.



Πεινασα. Παω να φαω.





















H κορη μου μου εκανε ενα δωρο. Im sharing it.