Μη χεσω (no, really)

Kαι ξυπναω απο τον θορυβο των μαστορων και μπαζων να πεφτουν στο τζαμι της κουζινας και του μπανιου που δινει στον φωταγωγο-ναι οκ δεν μενω και στο Ριτζ, τα παμε.
Πριν προλαβω καλα καλα να παω να πλυνω δοντια, να κανω πιπι, να μουτζωσω μουρη-το καθημερινο τριπτυχο, μου χτυπαει η πορτα.
Ειναι ο αποπανω. Ο αποπανω δεν ακουει και καθε καλοκαιρι που εχει ανοιχτα παραθυρα αποκοιμιζω το παιδι με τις ειδησεις, προπερσι ηταν η φωνη της Σταη, φετος μαλλον θα κατσικωθω τον Ευαγγελατο.Ο αποπανω ηταν διαχειριστης αλλα φετος ανελαβε μια γιαγια την οποια δεν παω απο την ημερα που με εθαψε -μην με ρωτατε τι- κατι ειπε οτι ειπα και μονο αυτο θυμαμαι. Τα λεφτα των κοινοχρηστων τα δινω σε κεινον. Τα "δινω"...χμμ. Τα εδινα. Εχω να δωσω κατι μηνες και φτασαν τα 400. Ε, μα οταν σε βαζουν να πληρωσεις τον Μαιο το πετρελαιο του χειμωνα, και τον Σεπτεμβρη να προπληρωσεις του επομενου μηνα"πριν ακριβυνουν οι τιμες' και μετα να πληρωσεις για να τιγκαρει, συν οι νεες γλαστρες στην εισοδο και δεν συμμαζευεται, ε οσο ναναι, δεν εχω τοσες τυψεις...

Ανοιξα την πορτα λοιπον και ηταν αυτος. τον παω, και αυτον και την γυναικα του που του ριχνει δυο κεφαλια και ας με ξυπναει το πρωι οταν χαιρεταει, και ας πλενει το μπαλκονι της καθε βραδυ κανοντας απιστευτη σπαταλη νερου (χωρις πλακα με ποναει πολυ αυτο, πες οτι ερεθιζει την οικολογα μεσα μου, δεν ξερω... παντως υποφερω οποτε το κανει και αυτη και η απεναντι. )
"Χαιρετε, σημερα μην ριξετε καθολου νερο στην αποχετευση."
"Δλδη?"
"Δηλαδη βγαλαμε τους σωληνες και βαζουμε αλλους.'
" μισο λεπτο, να καταλαβω...το παιδι θελει να παει τουαλετα...μπορει αλλα δεν θα τραβηξουμε καζανακι, σωστα?"
σκεφτομαι γρηγορα
"Ειναι Παρασκευη. Μου εγγυαστε οτι θα εχουν τελειωσει σημερα και δεν θα βρεθουμε μεσα στο σ/κο χωρις νερο και αποχετευση; "
"Ναι.'
Μπαμ!
"Και αν σπασει καποιο τζαμι?"
"Ε, θα το πληρωσει ο ιδιοκτητης."
Μαλιστα.

Πεταγεται η διπλα η αχωνευτη
"Η κυρια μπορει αμα θελει, να πεταξει τα βρωμικα νερα απο το μπαλκονι στο δρομο της, εχει τον τροπο, θα την βρει την ακρη."
Μαλιστα.
Θα πλυνω τα δοντια μου τον κωλο μου και τα συναφη, θα ανοιξω το παραθυρο και οποιον παρει ο χαρος;
Μετα μου λετε γιατι τα παιρνω με την ελληνικη νοοτροπια.
1) Δεν ειδοποιηθηκα να κανω τα κουμαντα μου, τι φταιω εγω και το παιδι να μετακομιζουμε αλλου και να πηγαινει στραφι η μερα και τα σχεδια μου
2) Αν σπασει ο μαστορας το παραθυρο θα το πληρωσει αλλος, οχι η πολυκατοικια που εφερε τον μαστορα
3) αν χεσω, ειναι οκ να πεταξω το νερο εξω, υπαρχουν τοσοι αγροι και λουλουδια, φυσικο λιπασμα (δεν βγαζεις την γιδα απο το dna, τοχω ξαναπει)

Η μικρη αρχισε να κλαιει. Πετρες πεφτανε.
Ενας αλαφιασμενος νεαρος μου ζητησε να μπει στο σπιτι να παρει το σφυρι που του επεσε.
Σκαρφαλωσε στον νεροχυτη, μπηκε στον φωταγωγο, και γενικα ενιωσα οτι το σπιτι μου ειναι οτι πιο αφιλοξενο. Ουτε να μπω στην κουζινα να φτιαξω τσαι δεν τολμω απο φοβο μην πεσει εκεινη την ωρα καμια κοτρωνα και με παρουν τα σκαγια.
"μαμα φοβαμαι."
Της εξηγησα τι συμβαινει.
Τιποτα.

Εβαλα θερμομετρο
37.
Ωραια και δεν μπορω να της κανω μπανιο αν ανεβει.

"Ντυσου"
Της εβαλα παπουτσια, φορεσα τα αθλητικα με τις πυτζαμες μου και πηγαμε για πρωτη φορα στη ταρατσα.
Εκει ειδε τους σωληνες να φευγουν, ειδε τους νεαρους να δουλευουν και καπως ηρεμησε.
Δεν θαπεσει το σπιτι να μας πλακωσει.
"Οταν εισαι με την μαμα να μην φοβασαι τιποτα, δεν ειναι δικο σου προβλημα και εννοια."
Χαμογελασε, κλαμμενη ακομα.

Γαμημενη αμυγδαλιτιδα.
Καλημερα ειπα;