David lynch

Who gets that guy?
Και οκ, υπαρχουν πολλοι σε ασιντ τριπακια που τους μεινανε απο τα 70's, αλλα συνηθιζουμε να τους αγνοουμε-εκτος αν εχουν κανα οπλο και αρχιζουν να σφαζουν κοσμο.
Τουτον εδω, γιατι τον ξεχωρισανε.

Seriously, θεωρω οτι ειμαι εξυπνη.
Οκ, αμα δω πανω απο 3-4 λεξεις περιπλοκες στην ιδια προταση η αριθμους, κατεβαζω ρολα, αλλα αυτο ειναι απο τεμπελια.
Συνηθως υπαρχουν λιγα πραγματα που δεν καταλαβαινω, ειδικα οταν ειναι ψυχολογικης φυσεως.
Και μου την σπαει να μην καταλαβαινω, ειδικα αν υπαρχει μια αρκετα μεγαλη μεριδα ανθρωπων that gets it.
Οπως με τους πινακες αφηρημενης τεχνης.
I dont get it.

'Ειναι το τι σε κανει να νιωθεις" μου ειπε ο Αγγελος μετα την μουρμουρα που με πηγε στο Inland Empire.
Οχι οτι το καταλαβε και αυτος, ειχαμε λιγωθει στα γελια οση ωρα εξελισσοταν το "εργο", αλλα μιλουσαμε τωρα γενικα για τους Auteurs.
"Τοτε να παρω ενα σφυρι να στο κοπανισω στο δαχτυλακι. Εκει και αν θα νιωσεις" απαντησα.
Η να φιλμαρω καποιον να ξερναει, παλι θα σε κανει να νιωσεις.
Δυσφορια.

Και αυτο ηταν που ενιωθα βγαινοντας απο το συγκεκριμενο εργο.
Δυσφορια, νευρα, πιθανον επειδη με πηρε ο υπνος 2 φορες και ενιωσα γιαγια.
Κακο εργο.
Αν περιεγραφε την τρελλα στο μυαλο μιας γυναικας-γιατι δεν ειμαι και σιγουρη-, αυτο σημαινει οτι απλα φιλμαρε ενοχλητικα πλανα που τρομαζουν για φτηνο συναισθημα οπως τα φτηνα μελο, βιαζουν κλαμματα απο τα ματια μας με συγκινητικα κολπα.

Στο διαλλειμα-το οποιο εκανε 2 ωρες να ερθει, ειχε πολλα να μας δειξει ο David-, κοιταζα τις φατσες, ολο περιεργεια, να δω τι νιωθανε οι αλλοι. Καποιοι βαλανε τα γελια. Δικοι μας ηταν αυτοι. Ο τυπος που στην αρχη του εργου μας ξεχεσε γιατι καναμε φασαρια(!) (εγω ξετυλιγοντας την toblerone και ο αγγελος μασωντας nachos ) ηταν ανεκφραστος. Ενας τυπος που εμοιαζε λες και βγηκε απο fantasy σκηνικο εδειχνε ευχαριστημενος. Μαλιστα στο τελος ειπε στον ιδιοκτητη του σινεμα 'απο την μεση και μετα, πολυ καλο ψυχολογικο θριλερ".

Βγαινωντας λοιπον ημουν σκασμενη.
Εδωσα 7 ευρω να δω μια μαλακια, και πρωτη φορα καταλαβα οτι οσοι λεγανε οτι ηταν μαρτυριο να δεις μια ταινια, το εννοουσανε. Υπεφερα.
Νυσταζα. Η μονη φορα που περασα καλα ηταν οταν οι πουτανες-φαντασματα /προσωπικοτητες του μυαλου της, αρχισαν να χορευουν το locomotion.
Απο τα νευρα μου μας επιασε νευρικο γελιο.


Βγαινοντας λοιπον, ηθελα να περπατησω, ειχα χαραμισει το βραδυ μου, αλλα δεν ενιωθα νευρα ως προς τον Αγγελο, θα μπορουσε να μου συμβει και σε μενα να προτεινω μια ταινια και να βγει μπουρουχα, αλλωστε ειχα συμφωνησει να την δω, και δεν σηκωθηκα να φυγω οπως οι μισοι στην αιθουσα.Καλα να παθω, αλλη φορα οταν θα διαβαζω οτι μια ταινια ειναι art, να μην ξεχναω να βαζω ενα νοερο F μπροστα. Το καλο με ολη αυτην την υποθεση ειναι οτι πριν μπουμε στο σινεμα του ειπα οτι αν ειναι μαπα, δεν θα μου ξαναπροτεινε ταινια για κανα διμηνο.

Και κει, στην εξοδο, οταν ημουν μπουχτισμενη και ενοχλημενη απο τα πραγματικα απαισια ακαταλαβιστικα πλανα που βομβαρδισανε το κεφαλι μου για 3 ωρες... εκανε το λαθος να μου ξαναπροτεινει για Χη φορα το straight story, του ιδιου.



Με ακουσε ολη η Kηφισιας.










Υ.γ:Σοβαρα τωρα, αν καποιος καταλαβαινει τις ταινιες αυτες-οντως ομως, οχι υποθεσεις του κωλου, πλιζ, γραψτε εδω μια περιληψη, ετσι να καταλαβω γιατι ο τυπος τυγχανει αναγνωρισης και οχι ο φιλος μου ο Μπαμπης που τραβηξε με το κινητο του-μετα απο τριπακι φανταζομαι- τον σκυλο του να χεζει, πανω στις γαρδενιες που φωτιζε ο ηλιος απο τα δεξια.